Το νερό άφθονο και με ορμή, κυλάει στο αυλάκι και πέφτει από την κρέμαση και ύψος τεσσάρων μέτρων, στη χοάνη. Η πίεση του νερού χτυπάει τη φτερωτή και μέσω του άξονα κινείται η μυλόπετρα.
Ο μύλος αλέθει τα σιτηρά και από τη θυρίδα, το αλεύρι καταλήγει στο σακί. Ο Γιώργος Ερυθρόπουλος, κάθε μέρα, εδώ και 35 χρόνια, με μεράκι και σεβασμό προς την παράδοση, εργάζεται στον νερόμυλο της οικογένειας του, στο Νεοχώρι Αλμωπίας, όπως έκανε ο πατέρας του και ο παππούς του.
«Ο νερόμυλος για μένα είναι ολόκληρη η ζωή μου, είναι η ιστορία της οικογένειάς μου και από αυτόν συντηρούμαστε», επισημαίνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο 51 ετών Γιώργος Ερυθρόπουλος, εξηγώντας πως είναι η τρίτη γενιά μυλωνάδων.
«Όταν μετά τον πατέρα μου ανέλαβα εγώ τον νερόμυλο, ήθελα να τον εξελίξω, να ασχοληθώ περισσότερο με τα παραδοσιακά προϊόντα του τόπου μας και όχι τόσο με την τροφή για τα ζώα, “γιαρμά” όπως την ονομάζουν οι παλιοί, που έδιναν στα άλογα και στα γαϊδουράκια που είχε παλιά κάθε σπίτι και όπως είναι λογικό, ήταν η κύρια ασχολία του παππού και του πατέρα μου», λέει.
Θυμάται από μικρός, όλες τις στιγμές που έχει ζήσει στον νερόμυλο και όπως περιγράφει, έρχονταν οι συχωριανοί του, με το κάρο φορτωμένο με σιτάρι και καλαμπόκι και έπαιρναν το αλεύρι τους για το σπίτι και κυρίως τον γιαρμά για τα ζώα. «Τα χρόνια ήταν δύσκολα, υπήρχε πείνα και όλοι κοιτούσαν να έχουν το ψωμί για την οικογένεια τους. Ο παππούς μου δούλευε ασταμάτητα και εγώ “σάκιαζα” το αλεύρι και τον “γιαρμά” στα τσουβάλια. Οι εικόνες είναι ακόμα ζωντανές στο μυαλό μου», αναφέρει χαρακτηριστικά ο 51 ετών μυλωνάς.
Με μεγάλη προσοχή και μεράκι, ο κ. Ερυθρόπουλος, όπως λέει, επέλεξε τις καλύτερες πρώτες ύλες και άρχισε τα τελευταία χρόνια να παρασκευάζει στον παραδοσιακό νερόμυλο της οικογένειας του, πλιγούρι, κορκότο, αλεύρι από ζέα, ολικής, σικάλεως και από βρώμη, αλλά και πάπρικα από τις μπαχοβίτικες πιπεριές που καλλιεργούνται στην Αλμωπία.
«Η μία μου κόρη σπουδάζει νοσηλευτική και η μικρή μου, που είναι 16 ετών, με βοηθάει πάρα πολύ και ήδη δηλώνει μυλωνού», λέει με καμάρι και τονίζει πόσο σημαντικό είναι γι’ αυτόν, να παραμείνει στην οικογένειά του ο νερόμυλος.
«Προσπαθώ να συντηρώ τον νερόμυλο, έτσι ώστε να μην χάσει την παραδοσιακή ταυτότητά του. Έχω επισκευάσει τη σκεπή, είναι επενδυμένος με πέτρα και τον διατηρώ όσο μπορώ καλύτερα. Συνέχεια έρχονται σχολεία από πολλές περιοχές: από τη Θεσσαλονίκη, από το Κιλκίς, το Πολύκαστρο και από την περιοχή μας, για να δουν οι μαθητές πώς δουλεύει ο παραδοσιακός νερόμυλος», εξηγεί και αναφέρει ότι τα παιδιά, περισσότερο από όλα, εντυπωσιάζονται με τις μυλόπετρες, που κάθε μία από αυτές, ζυγίζει 500 κιλά και τον ρωτούν: «πώς γίνεται με το νερό, να κινείται αυτή η μεγάλη πέτρα του μύλου».
Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχει ζήσει, όπως λέει, ήταν πριν από μερικά χρόνια, όταν επισκέφτηκαν το χωριό πολίτες από την Τουρκιά και έψαχναν να βρουν παλιά σπίτια και τον παραδοσιακό νερόμυλο, για τον οποίο τους είχαν μιλήσει οι παππούδες τους, που ζούσαν στο χωριό μας το οποίο ονομαζόταν Λεβόρ, πριν από την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923.
«Όταν έφτασαν στον νερόμυλο, εγώ εργαζόμουν και άρχισαν να βγάζουν φωτογραφίες, να με φωνάζουν αδελφέ και να ρωτάνε για τον νερόμυλο της οικογένειας μου, που όπως φαίνεται μιλούσαν γι’ αυτόν οι παππούδες τους και είναι πάνω από 100 ετών», εξηγεί συγκινημένος.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
