Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Έχουμε πόλεμο και Μεγάλη Εβδομάδα
Έχουμε πόλεμο, πενήντα τόσες μέρες και εφόσον έχουμε χάσει το μέτρημα σημαίνει ότι συνηθίσαμε την «είδηση» και δεν δίνουμε τόση σημασία όσο χρειάζεται ένας πόλεμος που γίνεται στην ευρύτερη «γειτονιά» μας.
Εμείς έχουμε τη λασποβροχή και «ω ρε γμτ, έπλυνα το αυτοκίνητο κι έγινε πάλι χάλια», αλλά Έχουμε πόλεμο, όμως, και τέτοιες καθημερινότητες είναι πολυτέλεια για τους άμαχους που ζουν με την αγωνία των βομβαρδισμών ή σκοτώνονται από τους βομβαρδισμούς.
Παρ’ όλα αυτά αυτές οι «καθημερινότητες» είναι που μας κρατάνε. Η ρουτίνα μας είναι τελικά πολύ πιο σημαντική από ό,τι θέλαμε να πιστεύουμε και νομίζαμε ότι θα μας «χάλαγε».
Είναι «ρουτίνα» να σκέφτεσαι αρχή της μεγαλοβδομάδας με ποιους θα φας το Πάσχα, αν θα πας κάποια εκδρομή, να γκρινιάζεις που δεν θα πας κάποια εκδρομή, να σκέφτεσαι πόσα θα ξοδέψεις για το βαφτιστήρι, να αγκομαχάς με τον λογαριασμό της ΔΕΗ στο τραπέζι και άλλα καθημερινά ων ουκ έστι αριθμός.
Είδες τι ωραία που είναι να έχεις τη ρουτίνα σου και να μην σκέφτεσαι αν θα δεις το σπίτι που αναγκάστηκες να εγκαταλείψεις όπως-όπως για το καταφύγιο και να σου λέει ο Δήμαρχος σου: «μην επιστρέψετε γιατί περιμένουμε βομβαρδισμό»;
Έχουμε πόλεμο στην Ουκρανία και «πόλεμο» έχουμε στις δικές μας ζωές. Όμως μπροστά στα διακόσια τόσα παιδιά που σκοτώθηκαν από πυραυλικές και άλλες επιθέσει ό,τι παραλληλισμό και να προσπαθήσεις να κάνεις απλώς διαπράττεις μια τεράστια ύβρη.
Βεβαίως η ζωή μας, η προσωπική ζωή της καθεμιάς και του καθενός τραβάει τόσα πολλά που ίσως τελικά είναι άδικο να τη φορτώνουμε και με επιπλέον ενοχές σχετικές με τον πόλεμο.
Ναι αλλά… (αυτό το αλλά…)
Ναι αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τον πόλεμο και τι περνάει ο κοσμάκης εκεί στην Ουκρανία, κι ας έχω τα δικά μου.
Η αρχή της μεγαλοβδομάδας είναι πάντα μια περίοδος που είτε πιστεύει κανείς είτε όχι δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση. Μέσα σε μια εβδομάδα υπάρχει η ταπείνωση, η αγωνία, το πάθος, ο θάνατος και η ανάσταση. Ακόμη αν βγάλεις τα «θρησκευτικά» από την παραπάνω φράση, είναι πολλά για να τα περάσεις στο ντούκου.
Όπως και τον πόλεμο.
Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι έχουμε πόλεμο. Καλό είναι επίσης ότι υπάρχει και μια ζωή, η ζωή μας που μας θέλει μαχητές για να προχωρήσει.
Γιάννης Καφάτος
