Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Όταν οι δημοσιογράφοι αντί να λένε, γίνονται «ειδήσεις»
Είναι τόσο θλιβερό να είσαι δημοσιογράφος και αντί να μεταδίδεις ειδήσεις να γίνεσαι εσύ η «είδηση».
Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια το έχουμε δει πολλές φορές, με πολλούς τρόπους και δυστυχώς με πολλούς δημοσιογράφους.
Σήμερα, δεν έχει σημασία να γράψω με ονόματα, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί το πρόβλημα δεν είναι τόσο τα πρόσωπα όσο η νοοτροπία.
Υπάρχουν λοιπόν δημοσιογράφοι που μπερδεύουν το μπόι με τη σκιά τους, μπερδεύουν το ρόλο τους και τελικά καταφέρνουν να δημιουργούν μια άσχημη αίσθηση για ένα σπουδαίο και σημαντικό επάγγελμα, που κάποτε κανείς δεν ντρεπόταν να πει ότι είναι λειτούργημα.
Το να μπερδεύει κανείς το μπόι του με τη σκιά του είναι ένα πρόβλημα για τις σχέσεις του σε όλα τα επίπεδα. Τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά ένας τέτοιος τύπος ανθρώπου, ότι δουλειά κι αν κάνει είναι προβληματικός γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν αποτελεί το κέντρο του κόσμου, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Ένας δημοσιογράφος που μπερδεύει το ρόλο του όμως είναι ένα πρόβλημα που ξεφεύγει από το προσωπικό και μετατρέπεται σε μια κοινωνική συνθήκη. Ο δημοσιογράφος λοιπόν, λέει η θεωρία, είναι στη θέση του για να βγάζει στην επιφάνεια αλήθειες. Να ρωτάει αυτά που θέλει να μάθει ο πολίτης, να ανακαλύπτει αυτά που πλήττουν τους πολίτες, να φέρνει στο φως κρυμμένες αλήθειες. Ο δημοσιογράφος πρέπει να ενοχλεί την εξουσία γιατί είναι ο ενδιάμεσος κρίκος που (πρέπει να) λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας.
Έτσι λοιπόν τα τελευταία, δυστυχώς πια, πολλά χρόνια έχουμε συνηθίσει να ανεχόμαστε δημοσιογράφους που λένε αυτό που τους λένε, τα «παπαγαλάκια», έχουμε συνηθίσει να ανεχόμαστε τους δημοσιογράφους που «μαλώνουν» τους πολίτες, μιλώντας ως κυβερνητικά ή κομματικά στελέχη. Έχουμε συνηθίσει σε δημοσιογράφους που δεν κάνουν ρεπορτάζ αλλά απλώς μεταφέρουν ό,τι τους πουν τα διάφορα κέντρα εξουσίας – πολλές φορές δε τα μεταφέρουν αμάσητα.
Η δημοσιογραφία κάποτε είχε μια τιμή. (τώρα συχνά έχει τιμοκατάλογο…)Τώρα στα μάτια, ειδικά της νέας γενιάς, οι δημοσιογράφοι θεωρούνται φερέφωνα και μάλιστα επί χρήμασι. Η μπάλα της γενίκευσης παίρνει σβάρνα τους πάντες και η έννοια του λειτουργημάτος που οφείλουν να ασκούν οι δημοσιογράφοι πάει έναν ωραιότατο περίπατο.
Ποιος φταίει γι’ αυτή την κατάσταση; Μα φυσικά οι δημοσιογράφοι που υποκύπτουν και οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ που επιβάλουν.
Η διαπλοκή των ΜΜΕ με την εξουσία δεν είναι κάτι καινούργιο.
Το πρόβλημα στις μέρες είναι ότι όλα γίνονται με υπερβολή, όλα γίνονται με έναν κυνισμό, και το κοινό έχει εκπαιδευτεί πια σε αυτές τις προσλαμβάνουσες.
Το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ως δημοσιογράφος που πιστεύω αυτά που σου γράφω παραπάνω νομίζω ότι είμαι μέλος μιας μικρής πλειοψηφίας. Είμαστε λιγότεροι όσοι προσπαθούμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και είστε λιγότεροι αυτοί οι θεατές, αναγνώστες, ακροατές που νιώθετε αυτές τις ανησυχίες μας.
Ας είναι, δεν πειράζει. Μπορεί κάποια στιγμή να γίνουμε πλειοψηφία. Μπορεί και όχι. Πάντως δεν θα σταματήσουμε να προσπαθούμε
Γιάννης Καφάτος
