Μπορώ να δω τα οφέλη από τις αποκαλύψεις ότι οι Ρώσοι ενδεχομένως να προετοιμάζονται να κατασκευάσουν επεισόδια για να τα χρησιμοποιήσουν ως πρόσχημα για επέμβαση στην Ουκρανία.
Δεν βλάπτει πιθανότατα σε τίποτα να γνωρίζουν οι Ρώσοι ότι η Δύση ξέρει να συγκεντρώνει πληροφορίες σε αυτό το πεδίο. Μπορεί μάλιστα και να τους αποσυντονίσει λίγο. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως ότι κάτι τέτοιο θα σταθεί αρκετό για να αποτρέψει μια επέμβαση, στην περίπτωση που οι Ρώσοι έχουν πράγματι αποφασίσει να επέμβουν, ή ακόμη και για να εμποδίσει τους Ρώσους να κατασκευάσουν ένα επεισόδιο.
Πρώτα απ’όλα, το μεγαλύτερο μέρος του μη ρωσικού κόσμου δεν πιστεύει έτσι κι αλλιώς ότι για τη σημερινή κρίση ευθύνεται η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ, οπότε δεν θα πίστευε επίσης ότι η Ουκρανία θα κάνει οτιδήποτε που θα μπορούσε να προκαλέσει μια ρωσική επέμβαση. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν έτσι ανάγκη να αποκαλυφθεί ένα τέτοιο σχέδιο από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή οποιονδήποτε άλλον.
Δεύτερον, η ρωσική κοινή γνώμη, που ακούει συνεχώς ότι η Ρωσία υπερασπίζεται τον εαυτό της από τη δυτική επιθετικότητα, θα καταπιεί οτιδήποτε ισχυριστεί ο Πούτιν προκειμένου να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Οι αμερικανικές αποκαλύψεις είτε δεν θα φτάσουν στα αυτιά τους είτε θα δυσφημιστούν καταλλήλως από τους Ρώσους σχολιαστές.
Αν η Ρωσία είναι πράγματι αποφασισμένη να επέμβει στην Ουκρανία, δεν νομίζω ότι θα εμποδιστεί από την απουσία προσχήματος για να το κάνει. Μπορεί να θέλει ένα τέτοιο πρόσχημα, αλλά δεν το έχει πραγματικά ανάγκη.
Το μοίρασμα των πληροφοριών της αντικατασκοπείας μεταξύ των συμμάχων είναι κάτι καλό, υπό τον όρο βέβαια να μην τίθενται σε κίνδυνο οι πηγές. Μια τέτοια τακτική συμβάλλει στην εμπιστοσύνη, στην ενότητα και στην κατανόηση της κατάστασης. Η κατανόηση αυτή, όμως, δεν μπορεί να βασιστεί μόνο στην αντικατασκοπεία: θα προέλθει και από την προσεκτική ανάλυση μη υπόγειων πηγών, με την αντικατασκοπεία να προσθέτει μια σημαντική διάσταση σε ορισμένους ειδικευμένους τομείς.
Οι ηγέτες μπορεί να θέλουν να κάνουν δημόσιες δηλώσεις που αντανακλούν μια κατανόηση βασισμένη στην αντικατασκοπεία. Δεν πρέπει όμως να επιστρέψουμε στο Ιράκ του 2002-2003, όπου ευαίσθητες πληροφορίες της αντικατασκοπείας καθόριζαν την ακολουθούμενη πολιτική. Οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να γνωρίζουν και να κατανοούν την αντικατασκοπεία, οι απόψεις τους και οι αποφάσεις τους πρέπει όμως να διαμορφώνονται από πολύ περισσότερους παράγοντες.
Μπορεί οι αποκαλύψεις της αντικατασκοπείας να συμβάλουν στην κινδυνολογία; Φυσικά. Οι Ρώσοι μόνο έτσι μπορούν να τις παρουσιάζουν. Υποπτεύομαι ότι μια από τις μεγαλύτερες ικανότητες του Σεργκέι Λαβρόφ είναι να γελοιοποιεί τη Δύση και να διαμορφώνει την πραγματικότητα με τρόπο που να ικανοποιεί τον Πούτιν.
(*) Ο Νικ Φίσγουικ εργάστηκε για 30 χρόνια στη British Foreign Office
(Πηγή: www.thecipherbrief.com)
ΑΠΕ-ΜΠΕ
