Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία θεσπίστηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1992, και έκτοτε κάθε 3η Δεκεμβρίου θυμόμαστε και είμαστε κοντά στους συνανθρώπους μας με διαφόρων ειδών και βαθμών αναπηρίες: ότι έχουν κι αυτοί δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την ευημερία, ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα, όχι απλώς ως άνθρωποι με κινητικές, νοητικές κλπ. δυσκολίες, αλλά ως άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες. Ως άνθρωποι που έχουν να προσφέρουν πολλά στην ανθρωπότητα και τις τοπικές κοινωνίες.
Με αφορμή την ημέρα αυτή, η πρώτη σκέψη που μας έρχεται στον νου, είναι ότι ελάχιστες φορές η Πολιτεία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Τα άτομα με αναπηρίες πολλές φορές αντιμετωπίστηκαν, ως να βρίσκονται παραμελημένα, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, χωρίς να απολαμβάνουν τα αυτονόητα για όλους τους υπόλοιπους. Μία σειρά από ατέλειες, αδιαφορίες και περιττές γραφειοκρατίες από πλευράς κράτους, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Δεν είναι, για παράδειγμα, σοβαρή η άδικη ταλαιπωρία που υφίσταντο αμέτρητοι συμπολίτες μας, οι οποίοι όντας μη αρτιμελείς και με εμφανή την αναπηρία τους, εν τούτοις συχνά αναγκάστηκαν να περνούν από Επιτροπές, για να πιστοποιηθεί το πρόβλημά τους! Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό: δεν είναι θέμα ελεημοσύνης, είναι θέμα ανθρωπισμού…
Μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε πολλά! Η εποχή μας έχει αθέλητα οδηγήσει σε μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση των ανθρώπων με αναπηρίες. Όλοι αυτοί πρέπει, και μπορούν, να ενταχθούν πλήρως στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να αισθάνονται αποκομμένοι από τη ζωή, αλλά και να αναδείξουν το ταλέντο τους. Αρκεί και μόνο να σκεφτεί κανείς, πόσοι από αυτούς τους συνανθρώπους μας διακρίθηκαν στην επιστήμη, την τέχνη, τον αθλητισμό, και άλλους τομείς, κάνοντάς μας περήφανους. Όταν τους δόθηκε, όμως, η ευκαιρία…
Δεν είναι εύκολο βέβαια να ξεπεραστεί η νοοτροπία δεκαετιών. Η οποία ήθελε τα ΑμεΑ, ένα περιττό βάρος για όλους τους υπόλοιπους. Αυτή η νοοτροπία τώρα αλλάζει. Τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και σε ελληνικό, τα άτομα αυτά γίνονται όλο και πιο ισότιμα στις συνειδήσεις μας, ενώ δείχνουν έμπρακτα την αξία τους, σε ό,τι ασχολούνται. Κι αυτό που γίνεται σιγά-σιγά κοινωνική κατάκτηση, πρέπει να γίνει και προτεραιότητα της Πολιτείας.
Ο λαός μάς έδωσε τη δυνατότητα, ως μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου, να αναδείξουμε τα κρίσιμα ζητήματα της κοινωνίας μας. Ένα εκ των οποίων, το πιο ευαίσθητο σίγουρα, είναι το ζήτημα των ΑμΕΑ, των συνανθρώπων μας που μέχρι χθες δεν είχαν “φωνή”, για να διεκδικήσουν τα δίκαιά τους. Με το έργο μας στην Υποεπιτροπή της Βουλής για τα θέματα των ατόμων με αναπηρία, με πλήθος ερωτήσεών μας στη Βουλή των Ελλήνων προς τους αρμόδιους Υπουργούς, καθώς και με κατά τόπους επισκέψεις μας εκεί όπου ζουν οι συνάνθρωποί μας με διαφόρων ειδών και βαθμού αναπηρίες, βάζουμε σήμερα ένα λιθαράκι, προκειμένου να ξεπεράσουμε το κακό χθες και να βοηθήσουμε στην πλήρη ένταξη των ανθρώπων αυτών στην κοινωνία μας.
Ήδη πετύχαμε πολλά! Προτείναμε (και τελικά νομοθετήθηκε) το Εθνικό Μητρώο για τα ΑμεΑ, που έλυσε γραφειοκρατικές διαδικασίες δεκαετιών, που ταλαιπωρούσαν αφάνταστα τους συνανθρώπους μας! Όπως επίσης και οι προτάσεις που καταθέσαμε σχετικά με την προσβασιμότητα των ανθρώπων με αναπηρίες, επιτέλους, εισακούστηκαν και έγιναν βήματα προόδου και προς αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο και με τη χορήγηση κάρτας ΑμεΑ, με την οποία διευκολύνονται οι συμπολίτες μας με κινητικές αναπηρίες, όπως και πολλά ακόμα. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτά που καταφέραμε. Αλλά υπάρχει και συνέχεια, γιατί ο αγώνας για τα ΑμεΑ είναι διαρκής…
Δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνουν κάποιες τομές, πολιτική βούληση χρειάζεται! Εμείς, από την πλευρά μας, θέσαμε καινοτόμες ιδέες και προτάσεις, που μπορούν και πρέπει να γίνουν. Ως κοινοβουλευτική δύναμη, ως πολιτικό κόμμα, έχουμε επίσης στο πρόγραμμά μας ως απόλυτη προτεραιότητα την προάσπιση των δικαιωμάτων αυτών των ανθρώπων, την ανάδειξη και επίλυση των προβλημάτων τους. Είναι για εμάς πρώτα απ’ όλα θέμα ανθρωπιάς.
* Η κυρία Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου είναι Βουλευτής Β1΄ Βορείου Τομέα Αθηνών, με την Ελληνική Λύση.
