Ένα εκ των βασικών θεμάτων της επικαιρότητας την εβδομάδα που μας διανύουμε ήταν η αποχώρηση του ηθοποιού Άρη Σερβετάλη από την παράσταση «Ρινόκερος», το γνωστό θεατρικό έργο του Ιονέσκο, επειδή αντιτίθεται στο μέτρο που απαγορεύει στους ανεμβολίαστους να μπαίνουν στα θέατρα. Ωστόσο, κακώς έγινε θέμα. Οι επαναστατικές τάσεις των Ελλήνων καλλιτεχνών κάθε άλλο παρά είδηση είναι.
Συγκεκριμένα, πολλοί από αυτούς, τουλάχιστον στην Ελλάδα, φαίνεται να έχουν το ίδιο ζήτημα: Γίνονται καλλιτέχνες περισσότερο από ματαιοδοξία και λιγότερο για να ασκήσουν τέχνη. Δεν είναι τυχαίο που το ευρύ κοινό γνωρίζει τις πολιτικές πεποιθήσεις (ενίοτε και ακριβώς το κόμμα που ψηφίζουν) πολλών γνωστών Ελλήνων καλλιτεχνών, όπως δεν είναι καθόλου τυχαίο και το ότι οι περισσότεροι από αυτούς τρέχουν πιο πολύ σε κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις, παρά για να δουλέψουν.
Θα μου πείτε είναι δύσκολοι οι καιροί, πρώτα η οικονομική κρίση και αμέσως μετά η πανδημία, και δεν είναι καθόλου εύκολο να σιωπήσει και να μην εκφραστεί πολιτικά ένας δημοφιλής καλλιτέχνης. Σύμφωνοι, αλλά αν μιλάνε περισσότερο από ό,τι δουλεύουν, εκ των πραγμάτων δεν είναι και τόσο καλλιτέχνες, σωστά; Ίσως αγαπούν την εικόνα τους ή τον ήχο της φωνής τους περισσότερο από την τέχνη τους, ίσως πάλι να δυσκολεύονται να βρουν το δρόμο τους καλλιτεχνικά και θεωρούν παραγωγικότερο να το παίζουν επαναστάτες, ποιος ξέρει… Το μόνο βέβαιο είναι πως στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, έχουμε πολλούς τέτοιους και μάλλον μας αρέσουν. Αν δεν μας άρεσαν, δεν θα ήταν τόσοι πολλοί…
Από την άλλη, ξέρετε ποιοι είναι όντως καλλιτέχνες; Εκείνοι που λένε πολλά μιλώντας απλώς μέσα από τη δουλειά τους. Αυτοί δεν μας αρέσουν και τόσο… Ή τουλάχιστον δεν αρέσουν σε εκείνη τη μερίδα του κοινού που πολιτικοποιεί τα πάντα και στους ψευτοεπαναστάτες που έχουν απαιτήσεις από όλους εκτός από τον εαυτό τους. Θυμάστε τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο αντιμνημονιακό μέτωπο και βγήκαν το 2015 στο πεζοδρόμιο υπέρ του δημοψηφισματικού «Όχι»; Ε, μιλάμε για τους άλλους, τους απέναντι, οι οποίοι τότε κατηγορήθηκαν ως «πουλημένοι» στο σύστημα ή ακροδεξιοί. Σου λέει, «τι καλλιτέχνες είναι αυτοί αν δεν συντάσσονται με το όνειρο;» Η απάντηση είναι πως είναι καλλιτέχνες που θέλουν να χειροκροτηθούν για το αποτέλεσμα της εργασίας τους και όχι για πολιτικές φανφάρες. Αν θέλετε και ονόματα, είναι ο Ρουβάς, είναι ο Μπέζος, ο Μαρκουλάκης, ο Αρκάς και κάποιοι λίγοι ακόμα, που ενδιαφέρονται υπερβολικά πολύ για τη δουλειά τους για να τη σταματήσουν και να τρέχουν να κρατάνε σημαίες στις πλατείες και να υψώνουν γροθιές. Ό,τι έχουν να εκφράσουν, βλέπετε, το εκφράζουν πρωτίστως εργαζόμενοι.
Στον αντίποδα, ο Σερβετάλης εξέφρασε τη θέση του σταματώντας να εργάζεται… Επειδή, λέει, αδυνατεί να υποστηρίξει τον διαχωρισμό ανθρώπων σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους που επιβάλλει (sic) η κυβέρνηση. Εν τω μεταξύ, για να δει κανείς την παράσταση «Ρινόκερος» έπρεπε να πληρώσει εισιτήριο! Ούτε πέρασε από το μυαλό του «ενωτικού» Άρη Σερβετάλη να βγει στις πλατείες και να παίζει παραστάσεις δωρεάν, ώστε να μη διαχωρίζονται οι έχοντες χρήματα για εισιτήριο με τους μη έχοντες. Ο μόνος διαχωρισμός που καταλαβαίνει είναι το «εμβολιασμένοι-ανεμβολίαστοι» και θεωρεί ότι τον προκαλούν τα κυβερνητικά μέτρα, την ώρα που το εμβόλιο διατίθεται από το κράτος δωρεάν και όποιος θέλει πηγαίνει και το κάνει!
Προφανώς αδυνατεί να καταλάβει, όπως και πολλοί άλλοι, ότι στην πραγματικότητα με αυτά τα μέτρα προστατεύεται η δημόσια υγεία, η οποία είναι πυλώνας συνοχής για την κοινωνία. Ο διαχωρισμός δηλαδή προκαλεί τα μέτρα, όχι τα μέτρα το διαχωρισμό. Ο Σερβετάλης, όμως, τα βλέπει ανάποδα: Υπάρχει ο διαχωρισμός εμβολιασμένων-ανεμβολίαστων, υπάρχει και το μέτρο για τα θέατρα και τους κλειστούς χώρους που τους αφορά, άρα ο διαχωρισμός είναι το μέτρο!
Μάλλον τον επηρέασε υπέρ το δέον το κείμενο του Ιονέσκο, ο οποίος γράφει στον Ρινόκερό του: «Όλες οι γάτες πεθαίνουν. Ο Σωκράτης έχει πεθάνει. Άρα ο Σωκράτης είναι γάτα!»…
