Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!).
Τα πρόσωπα της βίας
Ζούμε μια εποχή που η βία έχει εξαπλωθεί. Η Βία έχει απλώσει πλοκάμια σαν τα χταπόδια που κρέμονται να στεγνώσουν στα νησιά, πάνω από τις φουφούδες πριν μπουν για ψήσιμο.
Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος είναι ένα θεληματικό πρόσωπο της βίας. Ένα πρόσωπο για πολλά λάικς στο ίνσταγκραμ. Σκότωσε τη γυναίκα του και πήγε να τα φορτώσει σε αλλοδαπούς, πριν τελικά ομολογήσει το έγκλημα του.
Ο ιερέας από τη Βέροια που έριξε καυστικό υγρό στους μητροπολίτες που τον δίκαζαν στη Μονή Πετράκη, είναι ένα άλλο πρόσωπο της βίας. Σεβάσμιο μάλλον, από αυτά που κρύβουν τόσο καλά κάθε συναίσθημα. Αποδεκτό. Μάλλον πολύς κόσμος θα του είχε φιλήσει το χέρι ζητώντας μεσολάβηση για άφεση αμαρτιών από αυτόν που δικάστηκε για παρανομία και αποφάσισε όχι απλώς να παραβεί τον νόμο, αλλά και τον νόμο του θεού-εργοδότη του παραβίασε παίρνοντάς τον στα χέρια του. Τα βίαια και αμαρτωλά.
Πρόσωπο θα έχει και ο Βούλγαρος που συνελήφθη τελικά για τον πολλαπλό βιασμό της καθαρίστριας στα Πετράλωνα. Αυτή τη μούρη αν και δεν την ξέρουμε, μάλλον την φανταζόμαστε πιο πολύ αφού προσιδιάζει στη φιγούρα του «ξένου-παραβατικού».
Πρόσωπο έχει ο πατέρας που κακοποιεί την κόρη, χτυπάει τον γιο, δέρνει τη γυναίκα του
Πρόσωπο έχει η γυναίκα που ρίχνει βιτριόλι στην άλλη γυναίκα επειδή την διάλεξε κάποιος που την απέρριψε.
Πρόσωπο έχουν οι πιτσιρικάδες που είχαν μπεί να κλέψουν κάτι γερόντια και τους μελάνιασαν στο ξύλο.
Η βία έχει πολλά πρόσωπα, όπως ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις.
Η βία είναι μια άγρια παρενέργεια μιας βίαιας εποχής που έχει κάνει τον άνθρωπο κυνικό, εγωιστή, άγριο. Ευτυχώς όχι όλους τους ανθρώπους.
Είναι ένα δηλητήριο η βία που η κοινωνία σαν τον Μιθριδάτη, την παίρνει σε δόσεις, μικρές. Κι έτσι το φονικό δηλητήριο γίνεται τελικά σαν αφέψημα ή σαν μια μπυρίτσα να δροσιστούμε.
Άσχημο πράγμα η συνήθεια. Όσο συνηθίζουμε στη βία τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Η συνήθεια σημαίνει και ανοχή. Βλέπουμε τα πρόσωπα της βίας και σιγά-σιγά τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση.
Φοβάμαι δε ότι η συνεχιζόμενη ανοχή μπορεί εύκολα να μας κάνει κι εμάς βίαιους αφού δεν θα θεωρούμε ότι κάνουμε κάτι κακό. Σωστά;
Οκ, μπορεί να είναι υπερβολή αυτό που λέω, δεν παύει όμως να είναι ένας φόβος που συχνά με καταβάλει.
Τα πρόσωπα της βίας μπορεί να τα δούμε κάποια στιγμή στον καθρέφτη μας και να μην το καταλάβουμε.
Γιάννης Καφάτος
