Ο γράφων δεν είναι εξ εκείνων που ανακάλυψαν το τένις λόγω Στέφανου και Μαρίας. Πέρασε αμέτρητες ώρες στα κορτ, όπως και σε κάθε άθλημα που παίζεται με μπάλα. Αμέτρητες ώρες για να βλέπει τα κατορθώματα του Μποργκ, του Μακ Ενρό, της Ναβρατίλοβα, της Έβερτ, αργότερα του Αγκάσι, της Αζαρένκα και φυσικά των τριών ημιθέων του «big 3»! Αμέτρητα και τα πρωινά κυριακάτικα ξυπνήματα για αγώνα «επιβίωσης» με τον φίλους μου Δημήτρη Καπράνο και Γιώργο Κυριαζή, εκεί στις Πειραιώτικες γειτονιές.
Υπό αυτή την έννοια, ως λάτρης του πιο επίπονου ατομικού αγωνίσματος (ομού μετά του Μαραθωνίου και της κολύμβησης ανοικτής θάλασσας) μόνο χαρά μπορώ να νιώθω από όσα πέτυχαν οι Στέφανος και Μαρία. Κι αν η δεύτερη μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα το βάρος της επιτυχίας που έπεσε στις πλάτες της, θα είχε κατακτήσει το Ρολάν Γκαρός, αφού τη χωρίζει διαφορά κλάσης με την Κρεϊτσίνκοβα που την απέκλεισε και τελικά κατέκτησε το τρόπαιο. Όσο για τον Στέφανο; Είδαμε όλοι ότι είναι η επόμενη ημέρα στο παγκόσμιο τένις. Στον τελικό είδαμε την τιτάνια μάχη του χθες με το μέλλον! Ήδη βρίσκεται στο Νο 4 της παγκόσμιας κατάταξης, έχοντας μπροστά του τους 2 εκ του «big 3»και τον Ρώσο Μεντβέντεφ με τον οποίο θα συναγωνίζεται τα επόμενα δέκα χρόνια, μαζί με τους Ντομινίκ Τιμ και Αλεξάντερ Ζβέρεφ.
Είναι σπουδαίο λοιπόν που οι Στέφανος και Μαρία έβαλαν το τένις μέσα στα ελληνικά σπίτια. Είναι σπουδαίο που άνθρωποι που δεν γνωρίζουν από τι υλικό είναι κατασκευασμένη η ρακέτα ή το δυκτάκι της, άρχισαν να μιλάνε με τόσο ενθουσιασμό για το τένις. Όλα αυτά θυμίζουν εποχές Γκάλη, εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου 2004 ή Σακοράφα –Βερούλη που όλοι αγάπησαν τον ακοντισμό. Τα κορίτσια μάλιστα αναζητούσαν την κόμμωση Σακοράφα! Θυμίζει εποχές Πύρρου Δήμα, ακόμη και Κατερίνας Στεφανίδη… Που όλοι ξαφνικά ανακάλυψαν αθλήματα που δεν είχαν πρόσβαση σ’ αυτά.
Με μια διαφορά. Ότι αυτά τα αθλήματα ήταν ήδη γνωστά πριν την κορύφωσή τους. Όλοι λίγο πολύ ήξεραν το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το πόλο, τον ακοντισμό, το επί κοντώ. Μα λίγοι ήξεραν το τένις. Όχι επειδή είναι άθλημα ελιτίστικο όπως ηλιθιωδώς αναφέρουν κάποιοι άσχετοι, αλλά επειδή στην Ελλάδα ήταν σχεδόν μονίμως στη «σκιά». Λίγο η μαμά Σάκκαρη (Αγγελική Κανελλοπούλου) και λίγο η Λένα Δανιηλίδου ήταν στο «φως» και μάλιστα μικρό χρονικό διάστημα.
Θέλω να υπερτονίσω ότι το τένις δεν είναι άθλημα των πλουσίων, όπως ισχυρίζονται οι άσχετοι. Τένις (υπάρχουν πια γήπεδα παντού) μπορούν να παίξουν όλοι. Τον εξοπλισμό μπορούν να τον προμηθευτούν όλοι. Να το απολαύσουν μπορούν όλοι, όχι μόνο οι εύποροι.
Άλλο είναι το πρόβλημα του τένις. Όχι η εκμάθηση ή η προπόνηση. Μα η εξέλιξη. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του από άλλα αθλήματα. Παίζοντας μπάσκετ μπορείς να φτάσεις στην κορυφή και στην Ελλάδα. Το ίδιο και παίζοντας ποδόσφαιρο ή σηκώνοντας βάρη. Μα αυτό δεν συμβαίνει στο τένις που δεν υπάρχει δυνατότητα παραγωγής αστέρων.
Άρα, αυτός που θέλει να φτάσει στην κορυφή, πρέπει να πάρει των ομματιών του και να φύγει από την Ελλάδα. Αλλιώς θα «βράζει στο ζουμί του» και θα περιφέρει το ταλέντο του μόνο στα ενδότερα. Για να φύγει λοιπόν κάποιος από την Ελλάδα και να πάει σε μεγάλες ακαδημίες εξέλιξης του τένις (ΗΠΑ, Πολωνία, Ρωσία, Τσεχία κλπ) όντως απαιτούνται πολλά χρήματα. Αν η οικογένεια δεν τα διαθέτει, το ταλέντο χάθηκε…
Προσέξτε: Η οικογένεια του Τσιτσιπά δεν ήταν εύπορη. Για να «πετάξει» αυτό το παιδί κι αφού έγινε ορατό το ταλέντο του αλλά και η πρόθεσή του να δουλέψει σκληρά, χρειάστηκε να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη η αδελφή της μητέρας του αλλά κι ο σπουδαίος γιατρός Θωμάς Χρηστίδης, που ήταν λάτρης του τένις. Αυτά τα χρήματα, ομολογουμένως πολλά, «έκτισαν» τον Στέφανο στην ακαδημία του Μουράτογλου.
Το ίδιο συνέβη και με την Σάκκαρη. Ο πατέρας της, αφού είδε το απίστευτο ταλέντο της κόρης του, της προσέφερε κάθε παροχή. Κι ύστερα είχε την δυνατότητα να τη στείλει σε ακαδημία της Βαρκελώνης, όπου κι εξελίχθηκε κι άρχισε να «γράφει» ιστορία.
Προσέξτε κι αυτό: Οι δυο αθλητές δεν έχουν λάβει ούτε ένα ευρώ βοήθεια από το κράτος. Σιγά μη λάμβαναν θα πείτε, σε μια χώρα που έφτιαξε Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που πριν περάσουν 20 χρόνια, σχεδόν καταρρέουν…
Ξαναλέω, ότι χαίρομαι που όλοι γνώρισαν το τένις. Ένα μοναχικό άθλημα που δεν είναι συμβατό με τη δική μας κουλτούρα και τις …απολίτιστες κραυγές και καυγάδες… Στο τένις, επί παραδείγματι, ουδείς μπορεί να κραυγάσει «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ… Αλβανέ» ή «Γαμ&&ται ο ΠΑΟΚ και η Θεσσαλονίκη» ή… «στο μ###ί της μάνας σου χοροπηδάμε»… Άρα, εκτός του ότι αναμένω να γεμίσουν πιτσιρίκια οι όμιλοι, αυτά θα λάβουν κι άλλη αθλητική παιδεία…
