Οι Τούρκοι έχουν σταθερή πολιτική στην αντιμετώπιση των μειονοτήτων: ξεπάστρεμα. Μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων, ο επόμενος στόχος του Κεμάλ ήταν οι πολυάριθμοι Έλληνες του Πόντου, κυρίαρχοι στην οικονομική και πνευματική ζωή της περιοχής: πάνω από 700.000 ψυχές με 1400 περίπου σχολεία και έντονη πολιτισμική δραστηριότητα.
Οι Νεότουρκοι, αφού στην αρχή ξεγέλασαν τις μειονότητες διακηρύσσοντας ελευθερίες και ισονομία, όταν ξεμπέρδεψαν με τον Σουλτάνο έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Πολύ πριν τον Χίτλερ επινόησαν τα Amele Taburları, τα Τάγματα Εργασίας. Μέχρι το 1918, πάνω από 200.000 Έλληνες εξοντώθηκαν δουλεύοντας κάτω από απάνθρωπες συνθήκες σε λατομεία, ορυχεία ή ανοίγοντας δρόμους στην τουρκική ενδοχώρα.
Ο Ηλίας Βενέζης με το πρώτο του μυθιστόρημα «Το Νούμερο 31328» περιέγραψε αυτή τη φρικτή εμπειρία, καθώς υποχρεώθηκε σε ηλικία 18 ετών μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες να καταταγεί σ’ αυτά: ήταν ο ένας από τους 23 συμπατριώτες του που επέζησαν.
Μέσα σε 5 χρόνια, από το 1915 μέχρι το 1920, ο Κεμάλ κατάφερε ό,τι δεν είχαν πετύχει οι Σουλτάνοι σε 5 αιώνες. Επιστρατεύοντας κάθε τρόπο (“στημένες” δίκες με τις οποίες εκτέλεσε τους προκρίτους, καταναγκαστική εργασία για τους άνδρες, εκτοπισμό στα βάθη της Ανατολίας με πορείες “θανάτου” για τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους και δολοφονικές επιθέσεις ατάκτων) οι Νεότουρκοι του Κεμάλ εξόντωσαν 353.000 Ποντίους, σύμφωνα με τη “Μαύρη Βίβλο” του Κεντρικού Συμβουλίου Ποντίων, ενώ όσοι διασώθηκαν βρέθηκαν πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση και στην Ελλάδα.
Αυτό το ειδεχθές έγκλημα της Τουρκίας, έγκλημα κατά του Ελληνισμού και κατά της ανθρωπότητας, πρέπει έστω και μετά από έναν αιώνα να αναγνωρισθεί. Η θυσία των Ποντίων ζητάει δικαίωση, όσο κι αν αφρίζει ο Ερντογάν.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ ενώνει τις δυνάμεις της με όσους, στην Ελλάδα και στον διεθνή στίβο, θεωρούν πως ένα κράτος το οποίο έχει αναγάγει τη γενοκτονία σε επίσημη πολιτική “διαχείρισης” των μειονοτήτων, θα πρέπει επιτέλους να πάψει να απολαμβάνει το ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας που του προσφέρει η Δύση, λόγω της γεωπολιτικής του σημασίας.
Η Γερμανία ξαναέγινε δεκτή στη διεθνή κοινότητα όταν τις τύχες της ανέλαβαν πολιτικοί που αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας τα εγκλήματα των Ναζί και ζήτησαν γονυπετείς, με συντριβή, συγγνώμη από τα θύματά τους.
Οι Τούρκοι αυτό δεν το έκαναν ποτέ. Μέχρι να το κάνουν, θα έχουν επί της κεφαλής τους το αίμα των χιλιάδων αθώων θυμάτων τους, που σφαγιάσθηκαν μόνο και μόνο γιατί ήταν Έλληνες.
Δεν ξεχνάμε. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
19 Μαΐου – Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
