Ομολογώ ότι με ξένισε η πρόσφατη αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά στην έναρξη των νέων διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει αντίθετος αφού, όπως λέει, «η έναρξη όμως των διερευνητικών ακυρώνει κάθε συζήτηση για κυρώσεις κατά της Τουρκίας».
Οι πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν ότι το περιβάλλον του και ορισμένοι βουλευτές προσκείμενοι σ’ εκείνον, είναι σφόδρα ενοχλημένοι από την τακτική της κυβέρνησης.
Πολιτικοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ψέγει την κυβέρνηση, δεδομένου ότι ουσιαστικά αυτή πράττει ότι κι εκείνος. Συνομιλεί και δηλώνει ότι το μόνο θέμα αφορά την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ.
Αποτελεί άραγε μομφή για υποχωρητικότητα η επανάληψη των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία; Τι πρέπει να κάνουμε; Να σταματήσουμε να μιλάμε και να φορέσουμε τις φουστανέλες για να κάνουμε ντου στους πειρατές; Τι πρέπει να γίνει για να σταματήσουν οι νεονικηταράδες του πολιτικού μας σκηνικού κι οι καραϊσκάκηδες του fb να κατανοούν τι γίνεται; Και πώς μπορεί να εξηγηθεί στους φρεσκοκολοκοτρώνηδες ότι μια νηφάλια συζήτηση με την Τουρκία δεν είναι ούτε προδοσία ούτε συμβιβασμός, ούτε ανάληψη οιασδήποτε ευθύνης;
Δεν γνωρίζουν άραγε ότι σ’ αυτές τις διερευνητικές δεν κρατούνται καν πρακτικά για ότι συζητείται εκεί; Δεν γνωρίζουν ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανιχνεύσεις προθέσεων για να πάμε σε ουσιαστικό διάλογο; Δεν γνωρίζουν ότι δεν μπορεί για τις διερευνητικές να βγαίνουν τα γιαταγάνια;
Φυσικά, επειδή πάντοτε υπάρχει κι η εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη, είναι κι όλοι εκείνοι που όντως είναι υποχωρητικοί, μάλλον και φοβικοί. Ή κι εκείνοι της κουλτούρας «φίλοι κι αδέλφια είμαστε και δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα»…
Μα τόσο οι μεν όσο κι οι δε κουβαλάνε τα ίδια μυαλά και βιάζουν την λογική πριονίζοντας τη δυνατότητα της χώρας να σκέφτεται και να υπολογίζει τον συσχετισμό δυνάμεων και να μπορεί με ρεαλισμό να κινητοποιεί τα στηρίγματά της μέσω λεπτών συμμαχιών και ισορροπιών, στη λογική του διεθνούς δικαίου.
Προσέξτε: Ουδείς ισχυρίζεται ότι οι διερευνητικές δεν μπορούν να εξελιχθούν σε επιχείρηση εξωραϊσμού της πειρατικής εικόνας της Τουρκίας και του νέου-οθωμανισμού που θέλει να επιβάλλει ο Ερντογάν υπό το πρίσμα της «γαλάζιας πατρίδας».
Προσέξτε κι αυτό: Τεράστια οικονομικά συμφέροντα της Ευρώπης θα επιθυμούσαν να «καλλωπιστεί» η Τουρκία και να ξεκλειδώσουν κονδύλια ή να μην υπάρχουν κυρώσεις. Κι αυτό θα μπορούσε να γίνει με την ομαλοποίηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Μα ακόμη κι έτσι, η Ελλάδα είναι εκείνη που βρίσκεται μέσα στα κέντρα αποφάσεων Ευρώπης και ΗΠΑ και πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Κι αυτό είναι άλλο, εντελώς διαφορετικό από το … να σταματήσουμε τις επαφές…
Να πούμε κάτι ακόμη:
Η κοινή γνώμη δεν μπορεί να αποδεχθεί στο παραμικρό εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Μα ταυτοχρόνως η κοινή γνώμη πρέπει να μάθει και πράγματα που δεν ισχύουν και νομίζει ότι ισχύουν.
Η κοινή γνώμη, επίσης, τάσσεται υπέρ του διαλόγου. Κι αποστρέφεται νταηλίκια, κουτσαβακισμούς κι υπαρξιακούς τυχοδιωκτισμούς. Όπως αποστρέφεται και τη λιποψυχία ή τον μοιρολατρικό ραγιαδισμό. Η κοινή γνώμη, να το πούμε λαϊκά, αποστρέφεται το ίδιο και τους …Ράμπο μα και τις «κοτούλες».
Άρα, ούτε ετοιμασίες για εκστρατείες προκειμένου να πάρουμε πίσω την Αγιά Σοφιά, μα ούτε κι υποτέλεια των ντόπιων, εκ του ασφαλούς, διεθνιστών.
Πρωτίστως δε, όχι ευκαιρία για «μαχαιρώματα»…
