Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στον χώρο της Παιδείας, δυο ήταν οι υπουργοί που επιχείρησαν να σπάσουν αυγά. Κατά σύμπτωση γυναίκες! Η Άννα Διαμαντοπούλου κι η Μαριέττα Γιαννάκου. Όλοι σχεδόν οι άλλοι υπουργοί ήταν συμβιβασμένοι στις θελήσεις του καθηγητικού κατεστημένου, του κομματικού φοιτηταριού, των συνδικαλιστών και της απόλυτης απραξίας.
Βλέπετε η Παιδεία, η δωρεάν Παιδεία για την οποία κόπτονται όλοι, δεν είναι τίποτα περισσότερο από φέουδο ορισμένων και πεδίο από το οποίο αντλούνται στελέχη κι ενισχύονται οι κομματικοί στρατοί. Κυρίως της Αριστεράς. Οι περισσότεροι υπουργοί ήθελαν την ησυχία τους… Έτσι φτάσαμε στο απόλυτο μηδέν και η Παιδεία όπως είναι σήμερα, δεν είναι Παιδεία για την κοινωνία αλλά εξυπηρετήσεων των ενασχολουμένων σ’ αυτή. Παιδεία παντελώς αποκομμένη από την αγορά εργασίας, που σε μεγάλο βαθμό παραδίδει πτυχία ανεργίας! Χώρια που οι χώροι της έχουν καταστεί άντρα ανομίας και αλητείας.
Η Αριστερά, αναμφισβήτητα στήριξε τον γελοίο κι ανόητο εκπαιδευτικό συνδικαλισμό. Στήριξε τους αιώνιους φοιτητές, ταυτίστηκε με το πανεπιστημιακό άσυλο που δεν νοείται στη σημερινή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, πολέμησε τον ανταγωνισμό που θα προκαλούσε η ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων, εξοβέλισε την αριστεία και υπέθαλψε την ανομία των μπαχαλάκηδων και κάθε περιθωριακού που έβρισκε και βρίσκει στέγη στα ΑΕΙ. Φτάσαμε στο σημείο να εισάγονται στην κορυφαία βαθμίδα της εκπαίδευσης ακόμη κι όσοι στις εξετάσεις γράφουν μόνο το όνομά τους. Φτάσαμε στο σημείο το 30% όσων εισάγονται να μην αποφοιτούν! Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε Πανεπιστήμια μόνο και μόνο για να υπάρχουν διορισμένοι καθηγητές και να επιβιώνουν τοπικές κοινωνίες με σουβλατζίδικα κι ενοικιαζόμενα σπίτια κι όχι για την ουσία της εκπαίδευσης και της γνώσης. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε Παιδεία ήσσονος προσπάθειας.
Κι έρχεται η Νίκη Κεραμέως με το νομοσχέδιό της να σπάσει αυγά. Όχι πολλά, είναι αλήθεια, αλλά από το τίποτα καλύτερα και τα λίγα. Έρχεται λοιπόν να κάνει μεταρρυθμίσεις, να συγκρουστεί με το εκπαιδευτικό κατεστημένο, να κάνει καλό στη χώρα και στην κοινωνία. Η τρίτη γυναίκα που βάζει το κεφάλι της στον ντορβά σε μια αποστολή που από την αρχή μπορεί να χαρακτηριστεί αυτοκτονίας!
Κι όπως αναμενόταν, η Αριστερά επαναστάτησε! Δύναμη της ακινησίας, της βρομάει η τάξη κι η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια, της μυρίζει το τέλος των αιώνιων φοιτητών και λέει «όχι σε όλα» όσα φέρνει η Κεραμέως κι η κυβέρνηση και μπορούν ν’ αλλάξουν το τοπίο στην Παιδεία μας.
Σκέφτομαι φωναχτά ότι αν η Αριστερά νοιαζόταν για την Παιδεία και την πρόοδο δεν θα δημιουργούσε κι υπέθαλπε συνεχώς συνθήκες «Πολυτεχνείου» ή «Μάη του ‘68». Δεν θα είχε κάθε λίγο και λιγάκι υπό κατάληψη τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ούτε θα έκανε τον ψόφιο κοριό βλέποντας αλήτες να κτίζουν γραφεία καθηγητών! Ούτε η ηγεσία της θα έστελνε τους γόνους της σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ούτε θα στήριζε τη διάλυση της Παιδείας μόνο και μόνο για να υπάρχουν βιότοποι για τους αυριανούς Τσίπρες!
Αλήθεια, γιατί αρνείται η Αριστερά κι οι πρυτάνεις την επιτήρηση και έλεγχο αναφορικά με το ποιοι μπαίνουν και βγαίνουν στα Πανεπιστήμια; Κι ως πότε θα είναι ξέφραγα αμπέλια αυτά; Γιατί κατακρίνουν τον νόμο και την τάξη;
Γιατί αντιδρά η Αριστερά στην καθιέρωση μιας ελάχιστης βαθμολογικής βάσης για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, επισημαίνοντας πως κάποιοι θα μείνουν εκτός της ανώτατης εκπαίδευσης; Και τι τους θέλει αυτούς τους κάποιους ως φοιτητές, με βαθμό 2,3 ή και 9;
Γιατί αντιδρά η Αριστερά στην κατάργηση των… αιώνιων φοιτητών που επιτέλους θα εφαρμοστεί και στην ελληνική εκπαίδευση; Τι να τους κάνει ο τόπος φοιτητές 7-8-10 ή 15 χρόνων; Ποιον εξυπηρετούν; Δεν καταλαβαίνει η Αριστερά ότι οι 283 χιλιάδες «λιμνάζοντες» φοιτητές αποτελούν ασήκωτο βάρος για τη σωστή λειτουργία των Πανεπιστημίων και της κοινωνίας που «ματώνει» πληρώνοντας φόρους;
Κι αν αυτά αφορούν την Αριστερά, υπάρχουν κι άλλα που αφορούν την ημιτελή μεταρρυθμιστική προσπάθεια.
Δεν μπαίνει, επί παραδείγματι μεταρρυθμιστικό μαχαίρι στον τρόπο εκλογής των καθηγητών που θα εξακολουθεί να γίνεται με κομματικό αλισβερίσι και παζάρι με κόμματα και φοιτητές. Δεν ξεκαθαρίζει το κάθε πότε και για πόσες ώρες κάνουν διδασκαλία και ασχολούνται με τους φοιτητές τους οι καθηγητές.
Προσέξτε: Υπάρχουν σχολές όπου οι καθηγητές μπορούν παράλληλα να ασκούν και το επάγγελμα του γιατρού, του δικηγόρου του μηχανικού κλπ και εμφανίζονται στα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα μόνο όταν δεν έχουν να κάνουν κάτι καλύτερο! Κι αυτό συμβαίνει περισσότερο στα επαρχιακά (περιφερειακά) Πανεπιστήμια, όπου οι καθηγητές συνήθως δεν κατοικούν στην πόλη όπου κατέχουν έδρα και δεν θέλουν να ξοδεύονται με τη μετάβαση τους για να διδάξουν! Άρα, κάτι πρέπει να γίνει.
Όπως πρέπει να γίνουν κι αλλαγές στον τρόπο των εξετάσεων των φοιτητών, προκειμένου να μην είναι όμηροι διαφόρων ιδιαιτεροτήτων (sic) κάθε εξετάζοντος αλλά αντικειμενικής, διαφανούς και αδιάβλητης εξέτασης. Όσο για την αξιολόγηση; Δεν ακούμε κάτι…
Σκέφτομαι ότι η Νίκη Κεραμέως έχει «πυροβοληθεί» συστηματικά μέχρι τώρα. Ακόμη κι εκ των έσω του κόμματός της, αφού μεγάλο τμήμα της ΝΔ είναι σοσιαλμανές κι εν πολλοίς κουμμουνιστολάγνο! Μα σ’ αυτή τη μεταρρύθμιση, έστω και «κολοβή», πρέπει να έχει δίπλα της όλη την σκεπτόμενη κοινωνία. Αυτή την κοινωνία που ξέρει ότι στη Δύση η Παιδεία δεν στηρίζεται στην ανήθικη υποκρισία της Αριστεράς. Αυτή έχει καταρρεύσει παντού κι ήρθε η ώρα να καταρρεύσει και στα καθ’ ημάς. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν πετύχει ή όχι η Νίκη Κεραμέως εκεί που «πυροβολήθηκαν» οι Διαμαντοπούλου και Γιαννάκου. Μα η σκεπτόμενη κοινωνία θα της αναγνωρίσει ότι προσπάθησε κι έδωσε τη μάχη! Στο κάτω κάτω της γραφής μάχη με μάχη κερδίζεται ο πόλεμος…
