Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Μια βραδιά παίζοντας μουσική ή Οι αναμνήσεις μαξιλαράκι για την κατήφεια!
Λέω να προσπαθήσω να νικήσω την κακή διάθεση με αναμνήσεις. Η κλεισούρα λόγω της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων, η έλλειψη των φίλων, της ρουτίνας, της ζωής που είχε ο καθένας μας έχει προκαλέσει πολύ μεγάλα συναισθηματικά τραύματα.
Ένας τρόπος λοιπόν για να επουλώσουμε τις συναισθηματικές παρενέργειες του κορωνοϊού είναι οι αναμνήσεις μας.
Οι αναμνήσεις είναι πάντα ένα καλό αποκούμπι στα δύσκολα. Και τώρα ζούμε όλοι αυτό το «δύσκολα»!!!
Θέλω να θυμηθώ μαζί σας το βράδυ που πέθανε ο Τζίμης Πανούσης, πριν από δύο χρόνια τέτοιες μέρες. Ήταν Παρασκευή βραδάκι όταν μαθεύτηκε η είδηση για το φευγιό και εγώ ετοίμαζα τα cd και τους σκληρούς δίσκους που θα έπαιρνα για να πάω να δουλέψω ως dj σε ένα από τα πιο ιστορικά μαγαζιά της Αθήνας, το mobetter που τότε λειτουργούσε στου Ψυρρή. Σήμερα είναι κι αυτό μια ακόμη ανάμνηση.
Η βραδιά δεν φαινόταν να πηγαίνει και πολύ καλά. Λίγος κόσμος. Θυμάμαι έκανε αρκετό κρύο. Το μαγαζί γενικά μάζευε κόσμο αργά και η διαπίστωση έγινε γύρω στα μεσάνυχτα.
Κι όμως λίγο μετά τα μεσάνυχτα μπήκαν στο μαγαζί δύο μικρές παρέες που είχαν κέφι και ξαφνικά κάτι άρχισε να αλλάζει.
Ο κόσμος άρχισε να χορεύει. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας. Παίζω χρόνια μουσικές σε αθηναϊκά μαγαζιά, ροκ κατεύθυνσης κατά βάση, και οι χορευτάδες είναι λιγότεροι από ό,τι στο παρελθόν.
Εκείνο το βράδυ όμως του 2018 όμως όσο περνούσε η ώρα, άρχισα να γυρίζω πίσω στο χρόνο όταν σε κλαμπάκια και μπαρ του κέντρου γινόταν χαμός από τον κόσμο που τα έδινε όλα!
Άφησα ένα κομμάτι να παίζει και πήγα μέχρι τη μπάρα. Το επόμενο ποτό μου με περίμενε ήδη και η ατάκα «κάτι γίνεται απόψε» συνόδεψε την πρώτη γουλιά.
Συνέχιζα να βάζω μουσική, αρκετά πιο αγχωμένος μην τυχόν και κάποια επιλογή μου ξενερώσει το κοινό και αναζητήσουν το κινητό τους.
Γενικά ως dj έχω βαρεθεί να βλέπω γαλαζωπές φατσούλες (οι φάτσες του κόσμου που φωτίζονται από την οθόνη). Και τώρα που είχα τον κόσμο να χορεύει δεν έπρεπε να κάνω λάθος και τους «ρίξω».
Παρατηρούσα τον κόσμο, πώς χαλάρωσε όταν άρχισε να χορεύει. Άρχισαν τα «εβίβα» ακόμη και μεταξύ αγνώστων. Στ’ αριστερά της μπάρας είδα να παίζει ένα φλερτάκι. Άλλη χαμένη ιστορία λόγω της έλευσης των κινητών.
Και εκεί που παρατηρούσα, έπινα το ποτό μου, απαντούσα σε «γεια μας» από ευγενικούς θαμώνες που μου έγνεφαν, έβαλα έναν Πανούση. Το «κάγκελα παντού». Προφανώς δεν κόλλαγε με το προηγούμενο κομμάτι.
Βλέπω τον κόσμο να μουδιάζει. Σε δευτερόλεπτα όμως οι πιο μυημένοι που κατάλαβαν τι έπαιζε έσωσαν την παρτίδα και την επιλογή μου.
Με τα πρωτα σφηνάκια που με κέρασαν, πήρα θάρρος κι έβαλα έναν ακόμη Πανούση και στο καπάκι μου ζήτησαν κι άλλο ένα.
Ήμουν πολύ χαρούμενος. Ο Τζίμης έκανε το μαγαζί μια παρέα. Πολύ έκαναν ένα «εβίβα» κοιτώντας προς τα πάνω.
Η βραδιά τελείωσε περίπου στις 6 το πρωί. Ήταν μια ωραία βραδιά και τώρα που την ανακάλεσα έγινε ωραία και η σημερινή.
Περνάμε άσχημα, κλεισμένοι, ανασφαλείς, και με αγωνία για το μέλλον. Όμως είμαστε καλά! Ας προσπαθήσουμε να κρατηθούμε από τις ζωές μας και να ελπίζουμε ότι δεν τις χάσαμε, απλώς είμαστε σε ένα ιδιότυπο διάλλειμα.
Η ζωή του καθενός, οι φίλοι, οι συνήθειες όλα θα τα ξαναβρούμε αρκεί να είμαστε γεροί!
Καλημέρα σας!
