Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Ενέσιμη Ελπίδα!
Το 2020 αποενοχοποίησε τους μασκοφόρους. Μη σου πω κιόλας ότι τους πριμοδότησε. Ελπίδα υπευθυνότητας οι μασκοφόροι.
Και λίγο πριν τελειώσει η διαβολοχρονιά που μας έτυχε να ζήσουμε αρχίζει η αποενοχοποίηση της σύριγγας. Γιατί πλέον η σύριγγα έγινε ιμότζι και σημαίνει «ναι είμαι υπέρ του εμβολιασμού».
Ενέσιμη η φετινή έκφραση της ελπίδας με το εμβόλιο από τις 27 του Δεκέμβρη να χορηγείται.
Και φυσικά να ακόμη μια ευκαιρία να διχαστούμε.
Υπέρ ή κατά του εμβολίου για τον κορωνοϊό; Διχασμός ακόμη και μέσα σε οικογένειες. Διχασμός, φυσικά, στα κοινωνικά δίκτυα και σίγουρα θα ξεσπάσει και μια πολιτική κόντρα. Ευτυχώς οι πολιτικοί αρχηγοί υποσχέθηκαν στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι όλοι θα το κάνουν δημόσια το εμβόλιο ώστε να έχουμε ένα ελάχιστο συναίνεσης – και μπράβο τους.
Τα πράγματα φυσικά δεν είναι μόνο μαύρα και μόνο άσπρα και σίγουρα υπάρχουν πολλά ερωτήματα γύρω από την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του εμβολίου.
Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι ότι ο κορωνοϊός σκοτώνει και ταλαιπωρεί όχι μόνο «κάποιους ανθρώπους» αλλά ανθρώπους μας, φίλους μας, γνωστούς μας, συναδέλφους, παιδιά συναδέλφων.
Είναι βέβαιο ότι ο κορωνοϊός είναι υπεύθυνος για τον σύγχρονο «θάνατο του εμποράκου», του υπάλληλου στην εστίαση και στον τουρισμό.
Είναι βέβαιο ότι ο κορωνοϊός πλήττει την τέχνη και τον πολιτισμό καθώς οι άνθρωποί του ούτε να εκφραστούν μπορούν, ούτε και να ζήσουν με τα πάντα κλειστά.
Αυτές οι αδιαμφισβήτητες βεβαιότητες δεν έχουν κομματικό πρόσημο. Κομματικό πρόσημο έχει η αντιμετώπισή τους.
Η ενέσιμη ελπίδα του εμβολίου είναι το μόνο που έχουμε αυτή τη στιγμή στα χέρια μας για να μπορέσουμε, κάποια στιγμή, να επιστρέψουμε σε αυτό που ξέραμε και ο καθένας μας βίωνε ως «κανονικότητα».
Συνάντησα την προηγούμενη βδομάδα, τυχαία, μια παλιά φίλη και συμφοιτήτρια. Άνοιξα την αγκαλιά μου να πάω προς το μέρος της όμως πριν την πλησιάσω θυμήθηκα ότι φοράμε μάσκα και ότι δεν πρέπει να το κάνω. Το ίδιο έκανε κι εκείνη. Και μείναμε, δύο τύποι, με τα χέρια ανοιχτά και την αγκαλιά άδεια. Να τα πάλι τα δεδομένα που έγιναν ζητούμενα!
Περιμένω τη σειρά μου, να έρθει για να εμβολιαστώ.
Ελπίζω να έχουμε εμβόλια για όσο το δυνατόν περισσότερους και να σπεύσουμε να τα κάνουμε.
Δεν είναι σωστό να γυρίσουμε την πλάτη μας στην ελπίδα να ξαναφτιάξουμε την καθημερινότητά μας. Να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τους γονείς μας, τους φίλους μας, όποιον θέλουμε. Να μπορέσουν να ορθοποδήσουν κι αυτοί που επλήγησαν οικονομικά από την πανδημία!
