Στις 4.29 λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος «έφυγε» ο Πατέρας Επιφάνιος, σε ηλικία 64 ετών που εγκαταβιούσε στο κελλί του Μυλοποτάμου του Άθω νικημένος χθες σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης από τον καρκίνο, τον οποίο με γενναιότητα αντιπάλεψε επί πέντε και πλέον χρόνια.
Της Σίσσυς Νίκα
Με καταγωγή από το χωριό Νικήσανη της Καβάλας, ο Επιφάνιος ήταν εγγεγραμμένος στο μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου, αλλά εγκαταβιούσε στο κελλί του Μυλοποτάμου, το οποίο παρέλαβε ερειπωμένο και μετέτρεψε σε ένα από τα «κοσμήματα» της αθωνικής πολιτείας.
Γαλήνιος «κοιμήθηκε» και ξεκίνησε το ταξίδι του, για να βρεθεί στην αγκαλιά των αγγέλων. Μέχρι την τελευταία στιγμή έδινε θάρρος και δύναμη σε εμάς τους φίλους του. Τα έργα του πολλά και μεγάλα. Ήταν ο πρώτος που έκανε γνωστή την Αγιορείτικη κουζίνα, στα πέρατα του κόσμου. Στο Διεθνές Συνέδριο Γαστρονομίας παρουσίασε την αγιορίτικη κουζίνα σε διάσημους αρχιμάγειρες από 285 χώρες και βραβεύτηκε.
Ακούραστος και με το χαμόγελο πάντα βοηθούσε όπου μπορούσε. Ταξίδευε συνεχώς και έγινε δεκτός από σημαντικές προσωπικότητες σε όλο τον κόσμο. Τα κρασιά του πολυβραβευμένα και μοναδικά. Ήταν πρώτος εκείνος που με «μύησε» στην περίφημη μοναστηριακή κουζίνα και πολύ χάρηκε όταν η έρευνά μου είχε σαν αποτέλεσμα την έκδοση του πρώτου βιβλίου από την Realnews «Γεύση … από ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ». Σε κάθε βήμα μου στην μελέτη και εξερεύνηση της κουζίνας των μοναστηριών ήταν συμπαραστάτης.
Προσωπικότητες του πολιτικού, πνευματικού, επιχειρηματικού κόσμου, από την Ελλάδα και το εξωτερικό φιλοξενήθηκαν στο κελλί του, με τον Ουμπέρτο Έκο να ήταν τακτικός επισκέπτης.
Πολλές φορές είχε δώσει κατ΄αποκλειστικότητα συνταγές στον Έμβολο, που παρακολουθούσε συχνά.
Η καλοσύνη του, η προσφορά, η έμπνευση, η οξυδέρκειά του και η αγάπη του στον άνθρωπο μοναδική.
Θα κλείσουμε με ένα κομμάτι της συνέντευξης που μου είχε δώσει, γιατί μέσα από τα λόγια του θα διακρίνετε την αγάπη του για τους ανθρώπους και το διακόνημά του.
«Ο Πατέρας Επιφάνειος, εκτός του πνευματικού του έργου, επιδίδεται, στο διακόνημα της μαγειρικής. Αν και αυτοδίδακτος, είναι περιζήτητος αρχιμάγειρας. Λαμβάνει τιμητικές πρόσκλησεις, με την υπογραφή ηγουμένων Μονών, για να αναλάβει «το δύσκολον και επίπονον διακόνημα του αρχιμαγείρου» στις πανηγύρεις.Συγγραφέας πολλών βιβλίων, μας μυεί, στην «μαγειρική περιπέτεια» της 35χρονης, μοναστικής του ζωής. «Δίπλα στους παλιούς γεροντάδες», μας διηγείται, « έμαθα τα μυστικά της μαγειρικής. Όταν μαγειρεύω σκέφτομαι ότι υπηρετώ τους αγγέλους. Βγάζω ότι έχω στην ψυχή μου. Το μεράκι μου, τη χαρά μου ή τους καημούς μου. Αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους μην παιδεύεσαι! Με αγγαρεία, φαγητό καλό δεν γίνεται. Μαγειρεύω μόνο με ξύλα, στον φούρνο ή στο τζάκι σε ταβά. Οι γεύσεις μου, θέλω να είναι καθαρές και ευωδιαστές. Μ΄αρέσουν οι κόκκοι πιπεριών, το κύμινο,που διανθίζει τις γεύσεις.Ο άνηθος, ο μάραθος, ο δυόσμος είναι τα αγαπημένα μου μυριστικά, γιατί χαρίζουν γλυκιά ευωδιά. Οι Αγιορείτες μαγειρεύουμε με φρούτα όπως ψάρι, με φρέσκα δαμάσκηνα, ή κυδώνια. Ουράνιες γεύσεις…»
Καλό σου ταξίδι και ευχαριστούμε για ότι μας «χάρισες» τα 20 χρόνια της φιλίας μας και της συνεργασίας.
Συλλυπητήρια θερμά από τον Έμβολο στην μοναστική κοινότητα του Αγ. Όρους , του Μυλοποτάμου και της Μονής Μεγίστης Λαύρας.
