Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Στολίζοντας κουφάρια
Τελευταία βδομάδα του Νοεμβρίου και κανονικά όλες οι βιτρίνες των καταστημάτων θα ήταν γεμάτες ή λιγότερο γεμάτες με λαμπιόνια και άλλα στολίδια για να αρχίσει να φτιάχνεται το χριστουγεννιάτικο κλίμα.
Τώρα τα μαγαζιά είναι κλειστά, οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοι τους αγωνιούν για το πότε, αν και με ποιο τρόπο θα ανοίξουν.
Ο κορωνοϊός άφησε πάνω από 200 νεκρούς μέσα σε ένα σαββατοκύριακο και η λαίλαπα δε λέει να περάσει.
Σκέφτομαι συνεχώς περπατώντας μέσα στη σιωπή διαφόρων γειτονιών της Αθήνας, και βλέποντας τα κλειστά μαγαζιά ότι μοιάζουν με κουφάρια, μιας ζωής που ζούσαμε και δεν ξέρουμε πότε θα την ξανασυναντήσουμε.
Πώς στολίζεις ένα κουφάρι;
Σκέψου με τι κέφι θα πρέπει να πάνε οι μαγαζάτορες να πάνε να στολίσουν ένα μαγαζί που έχει μείνει κλειστό χωρίς να ξέρουν καν αν θα ανοίξει.
Όμως η ζωή πάντα χρειάζεται ένα σκηνικό για να προχωρήσει και το πολύχρωμο λαμπιόνι είναι το κατ’ εξοχήν σκηνικό της πόλης που θέλει να φτιάξει το σκηνικό της (υποχρεωτικής) ευτυχίας.
Σαν τον πρωταγωνιστή στο «Ψυχώ», που κρατούσε το σκελετό της μαμάς στο μέσα δωμάτιο καλοντυμένης αλλά νεκρής. Καταλαβαίνω ότι η σύγκριση είναι λίγο ακραία αλλά, συγχωρείστε με αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που μου ήρθε.
Από την άλλη μην υποβιβάζουμε και την ελπίδα! Μπορεί φέτος τα λαμπιόνια να έχουν τον πιο ουσιαστικό ρόλο της ζωής τους που κρατάει έναν μήνα έξω και 11 μήνες μέσα σε κάποια κούτα στο πατάρι ή στην αποθήκη.
Πρέπει να ελπίζουμε, πρέπει να προσπαθούμε και πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε!
Πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και σίγουρα όταν ανοίξουν τα μαγαζιά, οφείλουμε να στηρίξουμε τα μαγαζιά της γειτονιάς μας.
Αυτό προτείνω να κάνουμε εμείς οι πολίτες. Οι ιδιοκτήτες και η πολιτεία πρέπει να κάνουν τα δέοντα ώστε οι εργαζόμενοι στα μαγαζιά να μην στολίσουν τον επαγγελματικό τους επιτάφιο αλλά να προφυλαχτούν από τις απολύσεις που καραδοκούν.
Δεν σταματάμε να ελπίζουμε, δεν εφησυχάζουμε, προσέχουμε και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Γιάννης Καφάτος
