Η ριζική εξάλειψη της απειλής του Γερμανισμού τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ε.Ε και όλο τον κόσμο, μπορεί να γίνει μόνο με εξάλειψη της κρατικής οντότητας της Γερμανίας, όπως το αίμα των νεκρών και των άλλων θυμάτων του Άξονα απαιτούσε μετά από το τέλος του Β’ Π.Π.
Μπήκαμε στην τέταρτη δεκαετία Γερμανισμού. Περαστικά μας.
Η 3η Οκτωβρίου 1990 (ενοποίηση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία) θεωρείται (και προσπαθεί να επιβληθεί ακόμη και με χρηματοδοτικά προγράμματα της ΕΕ) ορόσημο για την … ελευθερία και δημοκρατία στην Ευρώπη!
Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. στην οποία ο Μητσοτάκης (όπως έγραψε το ΑΚΚΕΛ) πέτυχε τον “άθλο” να μην επιβληθούν κυρώσεις … κατά της Ελλάδας (γιατί όπως πηγαίνει αυτό το γερμανοποιημένο καθεστώς, σε εμάς θα επιβάλλει κυρώσεις και όχι στην Τουρκία) απέδειξε και στον πιο «χτυπημένο» Ευρωκρατιστή ότι αυτό που βλέπουμε ως Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εχθρός του Ελληνισμού και των αξιών που εκπροσωπεί. Αποδείχθηκε ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι κατεχόμενο κράτος με κυβέρνηση διαναζιστικής Κατοχής.
Το ΑΚΚΕΛ συνέλλεξε και επεξεργάστηκε πλήθος από άγνωστα στο ευρύ κοινό ιστορικά στοιχεία και κομβικά γεγονότα στην μεταψυχροπολεμική εποχή για να σκιαγραφήσει την σημερινή πραγματική πραγματικότητα ώστε να σπάσει την βιτρίνα της προπαγάνδας των Media από τη ναζιστοποιημένη ΕΕ. Το ΑΚΚΕΛ έχει σχηματίσει πλαίσιο πολιτικής δράσης για την εξουδετέρωση της βαρβαρότητας του Γερμανισμού και παραθέτουμε τα θεμελιώδη στοιχεία και βάσεις.
Στις 3 Οκτωβρίου του 1990 ενοποιήθηκαν (και ξεπέρασαν την «κρίσιμη μάζα» βαρβαρισμού) δύο αποστάγματα του Γερμανισμού: Ο γερμανικότατος Ναζισμός από τη Δυτική Γερμανία και την Δύση και ο γερμανικά «απεσταγμένος» Μπολσεβικισμός της Ανατολικής Γερμανίας του Χόνεκερ και της Στάζυ. Αυτά συλλέχθηκαν εντός της γεωγραφικής «δεξαμενής» των ΗΠΑ (Ο Ναζισμός από το τέλος του Β’ Π.Π. και ο Μπολσεβικισμός από το 1990) και μετάλλαξαν τις ΗΠΑ στο τέρας διαστροφής και καταστροφής που βλέπουμε σήμερα, που εκπορεύει και εκπορνεύει μεγάλο τμήμα δυτικοευρωπαϊκών και βορειοευρωπαϊκών κρατών και άλλων (https://akkelparty.blogspot.com/p/ci-3-2019-https-infognomonpolitics.html). Χαρακτηριστικό πεδίο είναι στο Blowback: America‘s Recruitment of Nazis and Its Effects on the Cold War του Christopher Simpson, το 1988: «η προθυμία των Αμερικανικών κυβερνήσεων να συνεργαστούν με μερικά από τα χειρότερα στοιχεία του Τρίτου Ράιχ, συνέβαλε ώστε μερικές από τις περισσότερο αντιδραστικές τάσεις να επηρεάσουν την αμερικανική πολιτική ζωή». Από τότε χειροτέρεψαν.
Οι ΗΠΑ πήραν το franchise του Γερμανισμού (Στάζυ-Ναζί) και η υποτιθέμενη «σύγκρουση» με την Γερμανία είναι η εσωτερική σύγκρουση των παλαιών «μετόχων» του μαγαζιού με τους νέους «μετόχους» στα franchise μαγαζιά, που λειτουργούν “υπό νέας Διευθύνσεως”.
Η αποτυχία των ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας και Σοβιετικής Ένωσης να χειριστούν (εκ μέρους των περίπου 25 Συμμαχικών κρατών) την αποναζιστοποίηση της Γερμανίας, επισφραγίστηκε το 1990 με το έγκλημα της χορήγησης ανεξαρτησίας στην ενοποιημένη (Ανατολική και Δυτική) Γερμανία, όταν δεν είχε εξουδετερωθεί το Ναζιστικό στοιχείο στη γερμανική κοινωνία, ούτε το «Στάζυκο» στοιχείο της Ανατολικής Γερμανίας από την μισητή Υπηρεσία Ασφαλείας Στάζυ. Η Γερμανία είναι παράνομο κράτος. Δεν προβλεπόταν να υπάρξει μετά τον πόλεμο αλλά όλοι σχεδίαζαν την αποναζιστοποίηση «της περιοχής του Άξονα».
Αξιωματούχοι των ΗΠΑ λίγο πριν το τέλος του Β’ Π.Π. είχαν αρχίσει ήδη να χρησιμοποιούν εγκληματίες Ναζί «για την επόμενη μέρα» ώστε να αντιμετωπίσουν «τον κομμουνισμό» και σε μικρότερο βαθμό το ίδιο έκαναν και οι Σοβιετικοί «κατά των καπιταλιστών». Αυτά τα ναζιστικά κατάλοιπα μετάλλαξαν τις ΗΠΑ και η μετάλλαξη ολοκληρώθηκε από το 1990 και μετά όταν όλη η ανατολικογερμανική διαστροφή και καταστολή ελευθεριών και γνώμης αποκτήθηκε από τα αμερικανικά κέντρα συμφερόντων μαζί με τα δίκτυα της Στάζυ.
Όταν δούμε ότι οι χώρες που ήταν μαζί ή φιλικές με τους Ναζί στον Β’ Π.Π. ακόμη και σήμερα είναι η ραχοκοκαλιά του ανθελληνισμού, ας αποφασίσουμε επιτέλους ο Ελληνισμός να ξεκαθαρίσει μια και καλή την βαρβαρότητα του Γερμανισμού. Μία καλή ιδέα είναι να αρχίσουμε με το καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν που είχε ειδικές και αποκλειστικές στρατιωτικές δυνάμεις Αζέρων (κάπου 40.000) να πολεμούν στο πλευρό των Ναζί κατά των Ρώσων αλλά και στην Ευρώπη. Ομοίως και η «ουδέτερη» Τουρκία που χωρίς αυτήν και τις τροφοδοσίες της, οι Ναζί θα είχαν πέσει χρόνια πριν.
