Όταν ο Τσίπρας με τον Κοτζιά υπέγραφαν τη συμφωνία των Πρεσπών για να λάβουν τα Σκόπια την ονομασία Βόρεια Μακεδονία, η μεγάλη αντίδραση προήλθε από το γεγονός ότι παραδόθηκαν στο γειτονικό κράτος εθνικότητα και γλώσσα που δεν του ανήκαν.
Ο Μητσοτάκης, τότε, έλεγε με κάθε τρόπο ότι αν υπογραφεί η συμφωνία δεν μπορεί, μετά, ν’ αλλάξει, δεδομένου ότι το κράτος έχει συνέχεια. Άρα, όσα πρέπει να υπογραφούν στη συνέχεια, πρέπει να υπογραφούν. Τελεία και παύλα!
Η συμφωνία Τσίπρα, Κοτζιά ήταν θέλημα των ΗΠΑ, ήταν και της Γερμανίας. Μόλις προχθές δε, ο Δένδιας υπέγραψε κείμενο με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών στο οποίο η συμφωνία των Πρεσπών χαρακτηριζόταν ως ιστορική. Και σηκώθηκε αχός!
Εδώ, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: Ήταν ιστορική η συμφωνία των Πρεσπών;
Ο πολιτικός ρεαλισμός «λέει» ναι, επειδή δόθηκε τέλος σε μια πληγή 30 ετών .
Από την άλλη, όμως, δεν είναι ιστορική επειδή δίνει τη δυνατότητα στους Σκοπιανούς να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες δεδομένης της νομιμοποίησης που έδωσαν Τσίπρας Κοτζιάς κι Αριστερά σε ανύπαρκτη εθνότητα και γλώσσα. Οικειοποιούνται λοιπόν την μακεδονική ταυτότητα και υπό προϋποθέσεις δημιουργούν ρητορικό υπόστρωμα για υποτιθέμενες … αλύτρωτες πατρίδες τους. Χώρια ότι σφετερίζονται τον όρο «Μακεδονικός» από προϊόντα των Σκοπίων και παραχαράσσουν την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας, ακόμη και του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Αυτό το ζήτημα, λοιπόν, έβγαλε πάλι τα μαχαίρια στο πολιτικό σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας , επειδή τα λόγια βγαίνουν αβίαστα από τα στόματα των λαϊκιστών, χαρακτηρίζουν τους αντιπάλους τους πολιτικούς απατεώνες. Είναι σαφές ότι άλλα έλεγαν τότε, ισχυριζόμενοι ότι το κόμμα τους δεν έχασε ψήφο από τη συμφωνία των Πρεσπών.
Αν δεν έχασε ψήφο, τι ζόρι τραβάνε τώρα και ισχυρίζονται ότι τα στελέχη της ΝΔ, δήθεν εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα; Υπάρχει κάποια δήλωση του Μητσοτάκη ή του Δένδια ότι θ’ ακυρώσουν τη συμφωνία; Όχι φυσικά.
Εδώ πρέπει να ξαναπούμε ότι λέγαμε και γράφαμε τότε. Ότι οι ΗΠΑ «καίγονταν» να κλείσει το ζήτημα των Σκοπίων και με την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ να περιοριστεί η επιρροή της Ρωσίας σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Κάτι που έκανε χωρίς περίσκεψη ο Τσίπρας, αδιαφορώντας αν παραδίδει ιστορία, εφευρίσκει εθνότητα ή γλώσσα.
Αυτά, λοιπόν, έγιναν και δεν αλλάζουν πια, είτε χαρακτηριστεί ιστορική είτε όχι η συμφωνία των Πρεσπών.
Το ζήτημα πια είναι άλλο. Είναι ο διάλογος με την Τουρκία, αρχικά σε επίπεδο διερευνητικών επαφών. Η Ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται, σωστά, ότι οι συνομιλίες δεν έχουν διαπραγματευτικό χαρακτήρα, ούτε δημιουργούν δεσμεύσεις. Κι ότι το μόνο που μπορεί να συζητηθεί είναι η ΑΟΖ και η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας.
Ο Ερντογάν από την πλευρά του ισχυρίζεται ότι στις συζητήσεις θα περιληφθούν κι άλλα θέματα. Όπως το εύρος του ελληνικού εναέριου χώρου που οι σύμμαχοι προτρέπουν να εξισωθεί με το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Ή την αποστρατικοποίηση των νησιών ή και τις περιβόητες «γκρίζες ζώνες»… Τα οποία είναι προφανές ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε.
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Πολιτική σημαίνει τέχνη του εφικτού. Σημαίνει διπλωματία, ελιγμός, ταύτιση με το δίκαιο. Σημαίνει και αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως είδαμε στις πρόσφατες συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο για τις ΑΟΖ. Άλλο όμως αμοιβαίες υποχωρήσεις όπως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις κι άλλο η παράδοση που έγινες στις Πρέσπες…
Επιπλέον, δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι ως λαός να βρούμε δρόμους που θα μας οδηγήσουν σε μια συμφωνία με την Τουρκία που θα σηματοδοτήσει τη γραφή της ιστορίας για τους επόμενους αιώνες, χωρίς πολέμους και καθημερινές απειλές…
Εδώ καλά καλά το πολιτικό σύστημα μα και μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν μπορεί ν’ αποφασίσει αν η συμφωνία των Πρεσπών ήταν ή όχι ιστορική, ενώ στο διαδίκτυο κυκλοφορούν νεοκολοκοτρώνηδες που είναι έτοιμοι να καταλάβουν την νεοτριπολιτσά…
