Η πανδημία κι οι χειρισμοί που έγιναν από τα κράτη της οικουμένης μας δίνουν πολλές απαντήσεις αναφορικά με το τι σημαίνει σοβαρή, υπεύθυνη, μορφωμένη ηγεσία. Όπου υπήρξαν ηγέτες με τέτοια χαρακτηριστικά, οι επιπτώσεις του ιού ήταν περιορισμένες. Κι όπου συνέβη το αντίθετο, όπως στις ΗΠΑ του Τραμπ και τη Μεγάλη Βρετανία του Τζόνσον, μετράνε καθημερινά εκατοντάδες ή και χιλιάδες νεκρούς.
ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία, χώρες προηγμένες οικονομικά και τεχνολογικά διαλύθηκαν κοινωνικά στα χέρια λαϊκιστών τσαρλατάνων, η επιβλητικότητά τους κλονίστηκε, η κυριαρχία τους μηδενίστηκε, κατέστησαν ευάλωτες και τα αδιέξοδα τις κυρίευσαν.
Την ίδια ώρα, η Ευρώπη με όλες τις αρρυθμίες της και την όλο και μεγεθυνόμενη διάσταση ανάμεσα σε Βορρά και Νότο της, βρέθηκε συνολικά σε καλύτερη κατάσταση με πρωταθλήτρια στις έννοιες της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας την Ελλάδα.
Ακόμη κι οι αμφισημίες ή αμφιθυμίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση που πιστοποιούν την ετεροβαρή σχέση των 27 χωρών, έγιναν αντικείμενο συζητήσεων και τριβών αλλά στο τέλος είχαν αποτέλεσμα. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έτσι λειτουργούσε πάντα. Μέσα από οξύτατες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές αντιπαραθέσεις κι αντικρουόμενα συμφέροντα που, τελικά, οδηγούσαν σε συνθέσεις.
Προσέξτε: Η συμπόρευση 27 χωρών –χωρίς μάλιστα κοινή πολιτική ομπρέλα- επ’ ουδενί μειώνει τους ενίοτε εθνικούς εγωισμούς ή και εθνικές επιδιώξεις. Όπως μάλιστα διάβασα προσφάτως, ουδόλως εξισώνει και τους ρυθμούς ανάπτυξης. Εξ ου και οι πρόσφατες αναταράξεις μέχρι να επιτευχθεί συμφωνία για το Ταμείο Ανάκαμψης από την πανδημία.
Ότι και να συνέβη, όσες διαφορές κι αν υπάρχουν, η τελική απόφαση που ελήφθη ενισχύει την πολιτική υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενισχύει επιπλέον τις αναμφισβήτητες δυνατότητες που υπάρχουν για την μείωση των ανισοτήτων. Ενώ διευρύνει τις προϋποθέσεις για να μπουν στο τραπέζι και πάλι οι ενωσιακές πολιτικές και λογικές στην κατεύθυνση των ομοσπονδιακών δομών.
Είναι κάτι ακόμη: Η σαφής αναβίωση του γερμανογαλλικού άξονα (αφού ο Μακρόν καθιστά και πάλι την Γαλλία πολιτικά ισχυρότατη) είναι ώθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς το μέλλον της.
Κι εδώ, είμαστε κι εμείς. Η χώρα μας είναι ισχυρότατη πολιτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 15-20 χρόνια. Είναι και αξιόπιστη αφού ο Μητσοτάκης την έχει θωρακίσει και σ’ αυτό το επίπεδο. Άρα, τα 72 δις που θα εισρεύσουν στην Ελλάδα αποτελούν μοναδική ευκαιρία για ν’ αντιμετωπιστούν με ηρεμία και δικό μας σχέδιο οι εκκρεμότητες και να προχωρήσει η σύγκλισή μας με τις αναπτυγμένες οικονομικά χώρες.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να αξιοποιηθούν σωστά τα χρήματα και να μη σπαταληθούν σε πελατειακά συστήματα ή στην εφήμερη καθημερινότητα. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση του Μητσοτάκη. Τόσο προς της χώρα όσο και προς την Ευρώπη.
Ας μη ξεχνάμε ότι την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ που διασφαλίστηκε κι επιτεύχθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ακολούθησε μια περίοδος σπατάλης και οικονομικής εκτροπής, υπό τις κραυγές του λαϊκισμού. Ας μη ξεχνάμε επίσης, ότι το ίδιο συνέβη και μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ υπό την καθοδήγηση του Σημίτη. Άρα, δεν πρέπει να μας συμβεί το ίδιο τώρα.
Πρόκληση για Μητσοτάκη! Πρόκληση για την κυβέρνησή του! Πέραν των όσων μέχρι τώρα αξιολογείται, θα κριθεί και σ’ αυτό το πεδίο.
Ήδη η δρομολόγηση των «ηλεκτρονικών» ΚΕΠ αποτελεί ένα σπουδαίο βήμα για την ολοκλήρωση του ψηφιακού κράτους, που σημαίνει λιγότερη ταλαιπωρία των πολιτών και τεράστιες οικονομίες.
Ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό, επίσης, αποτελεί το γεγονός ότι εφέτος το κράτος (μέσω της ΕΕΤΑΑ –πρόεδρος Ηλίας Γιάτσιος, διευθύνων σύμβουλος Σπύρος Σπυρίδων-) αναλαμβάνει να συγκεντρώσει εκείνο αντί των γονέων, όλα τα απαιτούμενα έγγραφα/πιστοποιητικά για τα παιδιά των παιδικών σταθμών! Τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις (με όλες τις αρχικές τους φυσιολογικές δυσκαμψίες) επιβάλλεται να συνεχιστούν με πιο γοργά βήματα και δη στους τομείς όπου ακόμη υπάρχουν καθυστερήσεις.
Πρόκληση λοιπόν για τον Μητσοτάκη! Στο ν’ αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο για να γίνει ανταγωνιστική η χώρα, να προχωρήσουν οι μεταρρυθμιστικές επαγγελίες και να μην πνιγούν από τον κρατικό παρασιτισμό, τη στιγμή που οι θύλακες της οπισθοδρόμησης πρέπει να σταματήσουν ν’ αποτελούν εμπόδια προς το μέλλον…
