Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσουμε να τοποθετηθούμε σε ένα ζήτημα για το οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι… Κι αυτό δεν είναι άλλο από το γνωστό και χιλιοειπωμένο ερώτημα: «Είναι σωστό να κοιμόμαστε μαζί με τα παιδιά;»
Η απάντηση στην ερώτηση είναι «όχι». Το παιδί δεν πρέπει να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι ή ακόμα και στο ίδιο δωμάτιο με τους γονείς του. Είναι σημαντικό, από την ηλικία των δύο ετών, να μάθει σιγά-σιγά να έχει το δικό του προσωπικό χώρο και να οριοθετείται εκεί. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως απαγορεύεται γενικώς να μπαίνει στο δωμάτιό σας. Μπορεί για παράδειγμα, να έρθει και να ξαπλώσει με τους γονείς του κοιτάζοντας τηλεόραση ή για να παίξουν όλοι μαζί κάποιο παιχνίδι για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Όσο εύκολο και αν ακούγεται, όταν το παιδί έχει συνηθίσει σε μια κατάσταση όπου το να κοιμάται μαζί με τους γονείς του είναι επιτρεπτό και φυσιολογικό, η αλλαγή του δεδομένου αυτού μπορεί να φέρει αντιδράσεις, για τις οποίες οι γονείς πρέπει να είναι προετοιμασμένοι. Τα κλάματα και οι φωνές από την πλευρά του παιδιού ακολουθούν συχνά τέτοιες αλλαγές. Το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει τον αποκλεισμό του από την ασφάλεια που του παρέχει το κρεβάτι των γονιών του και είναι λογικό να αντιδρά. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί να ξυπνήσει τη νύχτα και να μπει κρυφά στην κρεβατοκάμαρα, με αφορμή ότι είδε ένα κακό όνειρο, εκλιπαρώντας για τη θαλπωρή των γονιών του.
Μια τέτοια κατάσταση είναι δύσκολη για τους περισσότερους γονείς, οι οποίοι συχνά υποκύπτουν στο «συναισθηματικό εκβιασμό» του παιδιού. Είναι σημαντικό όμως να τονίσουμε, ότι υποχωρήσεις τέτοιου είδους ενισχύουν αυτή τη συμπεριφορά, ενώ παράλληλα δίνουν αντιφατικά μηνύματα για τους κανόνες της οικογένειας αλλά και για το προσωπικό χώρο του καθενός. Σε όλες τις περιπτώσεις. Ο γονιός πρέπει να παίρνει το παιδί αγκαλιά και να πηγαίνουν μαζί στο δωμάτιο μέχρι εκείνο να κοιμηθεί. Όταν οι γονείς ακολουθήσουν κοινή και σταθερή τακτική πάνω σε αυτό το θέμα, τότε σε λίγες εβδομάδες το παιδί θα μάθει να οριοθετείται στο δικό του χώρο και να αισθάνεται ασφαλές εκεί.
Με αυτό τον τρόπο δεν τιμωρούμε το παιδί μας, αλλά φροντίζουμε να του προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό μέλλον. Χτίζουμε το πρώτο στάδιο απεξάρτησης από τους γονείς, το πρώτο βήμα προς την ωρίμανση της προσωπικότητάς του. Το παιδί λαμβάνει την αίσθηση ότι κατάφερε να αυτονομηθεί, ότι είναι δυνατό και ικανό, αίσθηση που θα του δώσει τη δυνατότητα να παίρνει πρωτοβουλίες και αποφάσεις στο μέλλον.
Απόσπασμα από το βιβλίο «100 ερωτήσεις & απαντήσεις για τον γονιό, το παιδί και τον έφηβο», Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας.
