Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Υποφέρω αλλά μ’ αρέσει η ιδέα ενός κέντρου με πεζόδρομους
Ήταν πολλά τα 40 λεπτά για μια απόσταση που επί καραντίνας διαρκούσε 3 με 4, και με κανονική κίνηση το πολύ 10 με 12.
Τα έργα για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου – έγινε και η Βασιλίσσης Όλγας αλλά με λιγότερες παρενέργειες – μας άλλαξαν τα φώτα και ο «μεγάλος περίπατος» που ο Δήμαρχος Αθηναίων ετοιμάζει για το κέντρο της πόλης μπήκε στο στόχαστρο.
Ναι είναι δύσκολα να κινηθείς στο κέντρο πλέον. Είτε με αυτοκίνητο είτε με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς η πρόσβαση στο κέντρο είναι ένας Γολγοθάς. Άσε που στα μέσα με τον συνωστισμό και τις καλοκαιρινές θερμοκρασίες αν γλυτώσεις από τον κορωνοϊό θα είναι απλώς θέμα τύχης. (να μην αναφερθώ σε αυτούς που δεν πλένονται ή έστω δεν πλένονται επαρκώς…)
Οι εργαζόμενοι στο κέντρο της Αθήνας είναι, λόγω της δομής της πόλης και της λογικής που έχει αναπτυχθεί είναι σχεδόν περισσότεροι από τους μόνιμους κατοίκους. Αμφότεροι έχουν πρόβλημα.
Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ. Υπέφερα και υποφέρω τις τελευταίες μέρες που ανεβαίνω στο κέντρο.
Όμως, αν και δεν έχω δει από κοντά την Πανεπιστημίου, γενικά μου αρέσει η ιδέα ενός ζωντανού κέντρου με λιγότερα αυτοκίνητα και περισσότερο χώρο για σουλάτσο.
Θα μου πεις ποιοι απλώς σουλατσάρουν στο κέντρο;
Οι αντιδράσεις έχουν διάφορες διαβαθμίσεις. Σοβαρές, χιουμοριστικές, σαρκαστικές, αντιπολιτευόμενες, κίτρινες. Διαλέγεις και παίρνεις.
Θυμάμαι όταν ήμουν στα πρώτα βήματα της δημοσιογραφικής μου ζωής κάλυπτα με τα ρεπορτάζ μου τις βίαιες αντιδράσεις των καταστηματαρχών με φωτιές, καμένα λάστιχα, διαδηλώσεις για να μην πεζοδρομηθεί ο σήμερα πιο «πάρτι-άνιμαλ» δρόμος του κέντρου, η Ερμού.
Δεν έχω την πλήρη εικόνα, και τις πολεοδομικές γνώσεις, πέραν της γνώμης μου για το σύνολο του έργου.
Το βέβαιο είναι ότι η πόλη θα αλλάξει. Ελπίζω προς το καλύτερο.
Η Αθήνα είναι μια κούκλα που την έχει τσακίσει η κρίση, οι ιδεοληψίες, το μποτιλιάρισμα, μερικές φορές κάποιοι από τους ίδιους τους πολίτες που την περπατάνε ή δουλεύουν σ’ αυτήν.
Περπατάω σε ερημιές με κλειστά μαγαζιά και σκοτάδια στο κέντρο της πόλης και στενοχωριέμαι που δεν μπορεί να είναι μια πόλη στο φως με κόσμο που την ευχαριστιέται και τη σέβεται.
Και με το μετρό και τα έργα του κάποιοι φώναζαν. (προσωπικά φωνάζω ακόμη όπου δεν βάλανε κυλιόμενες σκάλες ανόδου και πάντα αναρωτιέμαι πού πήγαν τα λεφτά για τις σκάλες που λείπουν). Ταλαιπωρία τότε, άνεση στην μετακίνηση τώρα.
Ελπίζω οι παρεμβάσεις να συνεχιστούν, να βελτιωθούν όπου χρειάζεται ώστε η προσβασιμότητα να υπάρξει για όλους, και για τους εμποδιζόμενους συνανθρώπους μας.
Περισσότερο όμως εύχομαι η πόλη να γίνει ακόμη πιο ανοιχτή, πιο ανεκτική, πιο πολύχρωμη, πιο μουσική, και πιο φιλική. Αλλά μην ξεχνιόμαστε: Η πόλη, η κάθε πόλη είμαστε εμείς που ζούμε εκεί!
Γιάννης Καφάτος
