Χθες το απόγευμα περιδιαβαίνοντας την επικαιρότητα για να «δω» με τι θέμα θα καταπιαστώ στο σημερινό άρθρο, συνειδητοποίησα ότι η 15η Ιουνίου ήταν η θλιβερή επέτειος της φυγής του «μεγάλου ερωτικού», του Μάνου Χατζηδάκι.
Πέρασαν κιόλας 25 χρόνια από τότε που ο κύριος Μάνος δεν είχε πια τις δυνάμεις ν’ αντιμετωπίσει στα ίσια εκείνο το γαμημένο οξύ πνευμονικό οίδημα και ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι προς την αθανασία. Είχε φροντίσει άλλωστε αυτό το ταξίδι να έχει αφετηρία τα επίγεια, όπου οι μελωδίες του θα συνεγείρουν τις ανθρώπινες ψυχές. Ίσως μάλιστα είχε δει την αθανασία του μέσα από τους στίχους του Γκάτσου που μελοποίησε σπαρακτικά: «Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά…..»…
Για τον Κύριο Μάνο δεν είναι πια πρωτότυπη οιαδήποτε αναφορά ούτε αφιέρωμα. Είναι δίπλα μας κάθε ημέρα, κάθε μεγάλη ή μικρή στιγμή μας…. Οι δε επέτειοι το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να μας θυμίζουν ότι ο χρόνος τρέχει περισσότερο απ’ ότι νομίζουμε και καταλαβαίνουμε.
Πάντα πίστευα ότι οι δημιουργοί, οι άνθρωποι του πνεύματος , δεν έχουν καμιά ανάγκη αφιερωμάτων από εμάς τους πεζούς. Θα ρωτήσετε αν αυτό το τήρησα. Όχι, θ’ απαντήσω. Είτε επειδή τα ΜΜΕ που εργάστηκα κι εργάζομαι οφείλουν να θυμίζουν τους σπουδαίους ανθρώπους του πνεύματος είτε επειδή δεν κατάφερα ν’ αντισταθώ σ’ αυτή την πεποίθησή μου.
Πώς μπορείς ν’ αντισταθείς, επί παραδείγματι, στο έργο Χατζηδάκι όταν οι μελωδίες του αποτελούν κορυφαία έργα τέχνης; Όταν οι συνεντεύξεις του θα έπρεπε να αποτελούν διδακτική ύλη για μαθητές και φοιτητές; Όταν, επί παραδείγματι, η «Λιλιπούπολη» αποτελεί «υλικό ζωής» για τους γονείς αναφορικά με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους;
Προσέξτε μια φράση του που περικλείει την προσωπικότητά του πέραν του πνεύματος: «Είμαι δημοκράτης αστός, ουμανιστής και αναθεωρητής της Δεξιάς. Εγώ περιέχω και τον Αριστερό. Ο Αριστερός όμως δεν με περιέχει»!!!
Ο Κύριος Μάνος! Μουσική και πνευματική ιδιοφυία! Με κοφτερή ματιά, ρηξικέλευθη σκέψη, προοδευτικότερος από τους προοδευτικούς των λόγων! Με απαράμιλλο θάρρος γνώμης κι άποψης. Μέγας κυνηγός της χυδαιότητας και της ευτέλειας. Κι ισχυρότατη πολιτική επιρροή ακόμη και σε προσωπικότητες σαν αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Σκέφτομαι ότι 25 χρόνια μετά τη φυγή του εξακολουθώ και τον έχω ανάγκη. Νομίζω ότι τον έχουν πολλοί από εμάς…
Σκέφτομαι, επίσης πόσο εμετική ήταν η λάσπη του δέχτηκε από το ελεεινό και βρόμικο ΠαΣοΚ των αυριανιστών…
Κι αναρωτιέμαι πώς θ’ αντιδρούσαμε σήμερα αν ήταν δίπλα μας ο Κύριος Μάνος; Πόσοι θα μπορούσαμε ν’ ακούμε τον κοφτερό του λόγο που δεν θα χάιδευε ώτα και δεν θα συμβάδιζε με την έρπουσα επιθετικότητα κι ερειστικότητα;
Φοβάμαι ότι θα …στολιζόταν κι εκείνον από επιθετικούς προσδιορισμούς μίσους στους οποίους καταφεύγουν μονίμως η Αριστερά κι η Δεξιά ψεκασμένη συνιστώσα της. Ας μη ξεχνάμε ότι σ’ αυτή τη χώρα στοχοποιήθηκαν προσωπικότητες σαν τον Μίκη, τν Κική Δημουλά, την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ ή όσοι εξέφρασαν λόγο μη αρεστό στις αμόρφωτες μάζες…
Μα εκείνο που με τρομάζει πιο πολύ αν ο Κύριος Μάνος ήταν δίπλα μας είναι το σοβαρό ενδεχόμενο οι μουσικές και τα τραγούδια του να μη μπορούν να γίνουν κατανοητά σε μεγάλες μάζες ανθρώπων εθισμένων στο ευτελές!
Εν κατακλείδι: Ο κύριος Μάνος, με το έργο του μας άφησε έναν κόσμο καλύτερο. Το τι κάναμε εμείς στη συνέχεια σίγουρα δεν θα θέλει να το ξέρει…. Όμως, από εκεί ψηλά που μας βλέπει, μπορεί να γίνει οδηγός μας σε μικρές η μεγάλες απόπειρες αυτοκριτικής…
