Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!
Φτου και βγαίνω(;)
Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε την κατάθλιψη της καραντίνας μας, τις χαρές του ιδρυματισμού μας, την ασφάλεια της εστίας μας.
Η καραντίνα τέλειωσε, ζήτω η καραντίνα!
Από τη Δευτέρα, αφού περάσουμε με τα αυστηρά μέτρα και το πρώτο σουκου του Μαΐου, «φτου και βγαίνω»! (που λένε όσα παιδάκια ξέρουν τι είναι το κρυφτό)
Είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στη ζωή που αφήσαμε εκεί κάπου μετά την Παρασκευή και 13 Μαρτίου;
Το μπάφιασμα της κλεισούρας μπορεί να αντισταθμίσει την αίσθηση του κινδύνου;
Η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων είναι σωστό μέτρο. Τώρα δεν ξέρω γιατί είναι ασφαλές να πας γι’ αθλητικά παπούτσια και όχι για «αμπιγιέ» σε κοινό παπουτσάδικο, αλλά ας μην αφήσουμε μικρολεπτομέρειες να χαλάσουν την μεγάλη εικόνα.
Φοβάμαι που θα ανοίξουν τα γυμνάσια και τα λύκεια γιατί θα πάνε τα παιδιά μου αλλά από την άλλη δεν πρέπει να επιστρέψουμε στις ζωές που αφήσαμε;
Η καραντίνα ήταν το άλλοθι της ασφάλειας. Τώρα πρέπει να μάθουμε να μένουμε ασφαλείς επιστρέφοντας σιγά-σιγά στη ζωή που ζούσαμε.
Η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων έχει και οικονομικό πρόσημο και γι’ αυτό είναι σωστό που γίνεται. Δεν μπορεί να σταματήσει ο πλανήτης μέχρι να βρεθεί εμβόλιο.
Νέα θύματα είναι βέβαιο ότι θα έρθουν και είναι ανθρώπινο ο καθένας να ελπίζει ότι θα είναι μακριά από τη ζωή και τους δικούς του ανθρώπους.
Η προσωπική μας ευθύνη αν ήταν απαραίτητη κοινωνική πράξη στην εποχή της καραντίνας, τώρα στην χαλάρωση των μέτρων θα αναδειχθεί σε κορυφαία πράξη. Πρέπει να προσέχουμε, χωρίς υστερίες και συγχρόνως να ζούμε σε αυτό που τα ΜΜΕ ονόμασαν «νέα κανονικότητα».
Προφανώς και τίποτα από αυτά που ζήσαμε και θα ζήσουμε δεν είναι «κανονικό» αλλά πάντα οι λέξεις παίζουν το ρόλο τους και δεν είναι της παρούσης να διαφωνήσουμε και γι’ αυτό.
Καμία ζωή με απαγορεύσεις της βούλησης του ατόμου δεν είναι «κανονική».
Σ’ αυτό που έρχεται, μαζί με τον Μάιο, εκτός από τα θύματα του κορωνοϊού, θα μετρήσουμε πολλά θύματα της οικονομικής ασφυξίας που προκάλεσε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της στυγνής οικονομίστικης αντίληψης της ζωής.
Οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι που δούλευαν για μας για να περάσουμε ωραία σε μια συναυλία, σε μια παράσταση, οι εργαζόμενοι στα μπαρ, στα εστιατόρια, στα ξενοδοχεία είναι σίγουρα από τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της λαίλαπας.
Η ζωή μας αλλάζει. «Φτου και βγαίνω» και δεν ξέρουμε πού θα πάμε και πού θα μας βγάλει κι αυτή η νέα φάση που με κάποιον τρόπο είναι «κανονικότητα».
Και καλό μας μήνα!!!
Γιάννης Καφάτος
