Εν μέσω πανδημίας το Υπουργείο Παιδείας – δείγμα σεβασμού της κυβέρνησης προς την πολυδιακηρυγμένη από μέρους της δημοκρατία κλπ-
για να αποφύγει τις αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας προωθεί ένα νομοσχέδιο που στρώνει ακόμη περισσότερο το έδαφος για ένα σχολείο πιο σκληρό και ανταγωνιστικό και μάλιστα από όλο και μικρότερες τάξεις προωθώντας σχεδιασμούς που ήταν στο φαρέτρα του συστήματος τα προηγούμενα χρόνια. Το σχολείο που χτίζεται διαχρονικά από τις αστικές κυβερνήσεις, δεν αντιμετωπίζει τις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών της λαϊκής οικογένειας, αντίθετα προσθέτει και νέα βάρη, νέους ταξικούς φραγμούς
Ας καταθέσουμε τις πρώτες σκέψεις μας:
- Η εισαγωγή των μαθητών στα ΑΕΙ θα γίνεται πολύ πιο δύσκολη και θα συμβαδίζει, περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια με την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των μαθητών καθώς η Τράπεζα θ(υ)μάτων είχε ως αποτέλεσμα το 2014 που εφαρμόστηκε την παραπομπή του 20% των μαθητών της Α΄ Λυκείου για το Σεπτέμβριο. Από την άλλη οι αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών «μυρίζουν» σε άλλες περιπτώσεις διαχειριστικές αλλαγές με βάση συνταγές του παρελθόντος, όπως πχ η … παλινόρθωση των Λατινικών, σε άλλες περιπτώσεις νέα «χωροταξική» κατανομή ειδικοτήτων που περισσεύουν και ειδικοτήτων που λείπουν Όσον αφορά στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό, η νέα αντιεκπαιδευτική παρέμβαση με την κατάτμηση του προγράμματος του νηπιαγωγείου σε διδακτικά αντικείμενα-ενότητες (σήμερα εισαγωγή Αγγλικών, Φυσικής Αγωγής και Ρομποτικής), δεν λαμβάνει υπόψη τα ιδιαίτερα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά αυτής της ηλικίας, ενώ έχει σκοπό να εισαγάγει τα νήπια σε αυστηρά δομημένα προγράμματα.
- Η υπουργός σημειώνει χαρακτηριστικά: «…Προωθούμε ένα σύστημα αξιολόγησης, ξεκινώντας από τις σχολικές μονάδες και προχωρώντας στους εκπαιδευτικούς, με αποκλειστικό στόχο την επιβράβευση των εκπαιδευτικών και τη βελτίωσή τους μέσω επιμόρφωσης».
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας αγιογραφώντας και κατατεμαχίζοντας τα σχέδια της επιβάλλει ένα πανοπτικό σύστημα ελέγχου και κατηγοριοποίησης εκπαιδευτικών και σχολείων μέσω της επιμόρφωσης-συμμόρφωσης και της αυτοαξιολόγησης/αξιολόγησης. Σχεδιάζει μια σχολειοποιημένη και συμμορφωτική επιμόρφωση – παραμόρφωση με προκαθορισμένα προγράμματα και… ασκήσεις αποδοχής και εκτέλεσης από τους επιμορφωμένους των άνωθεν αποφάσεων και εντολών. Αν η επιμόρφωση καταπιάνεται με την ερμηνεία και εφαρμογή των διαταγών, με τις κυρίαρχες απόψεις μιας φορμαλιστικής και ξεπερασμένης «διδακτικής» των μαθημάτων, με γενικόλογες διαλέξεις για την αγωγή ή κοινότοπες θριαμβολογίες για τις Nέες Tεχνολογίες και τις «θαυματουργές» ιδιότητές τους, τότε οι υπηρεσίες της περιορίζονται στην επιβολή του ιδεολογικού ελέγχου πάνω στους εκπαιδευτικούς και τη διασφάλιση του ταξικού ρόλου της εκπαίδευσης. Αποτελεί τον δούρειο ίππο για την εφαρμογή της πιο σκληρής αξιολόγησης. Η αλήθεια είναι ότι η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι το στρατηγικό εργαλείο για την ένταση του καθεστώτος χειραγώγησης και ομηρίας των εκπαιδευτικών και δραστικής ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Στρατηγικός στόχος να οικοδομήσουν ένα πανοπτικό μοντέλο που όλοι ελέγχουν όλους μέσα από άκρως ιεραρχικές και εξουσιαστικές σχέσεις.
Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι η εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης / αξιολόγησης οδήγησε παντού σε κατηγοριοποίηση και κλείσιμο σχολείων, στην λειτουργία των σχολικών μονάδων με όρους ανταγωνισμού και επιχειρηματικότητας. Κατέστρεψε το δημόσιο σχολείο και τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα, άνοιξε τον δρόμο για την είσοδο γονέων και δήμων σε αυτό, με ρόλο επόπτη του εκπαιδευτικού έργου. - Στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση οι προτεινόμενες παρεμβάσεις του Υπουργείου Παιδείας έρχονται να απελευθερώσουν την αγορά κάθε είδους εκπαιδευτικών προϊόντων, προγραμμάτων σπουδών και κατάρτισης, ολοκληρώνοντας την εικόνα του Πανεπιστημίου ΑΕ. Ο στόχος τους: Πολλά διαβαθμισμένα πτυχία και αποφοίτους στο ίδιο επιστημονικό αντικείμενο.
Γονείς, μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί δεν θα πρέπει να αποδεχτούν τα όσα ετοιμάζουν σε βάρος τους. Να αντιδράσουν οργανωμένα με κάθε πρόσφορο μέσο, παρά τις απαγορεύσεις της περιόδου. Το νομοσχέδιο πρέπει να μείνει στα χαρτιά, να μην κατατεθεί στη βουλή!
Γράφει η Ευγενία Καβαλλάρη, εκπαιδευτικός
