Έγραφα χθες για τις συνέπειες που θα έχει στην παγκόσμια αλλά κι ελληνική οικονομία η πανδημία. Μπορεί το χώμα στους παγκόσμιους τάφους να είναι ακόμη νωπό ή οι τάφοι να είναι ανοικτοί ακόμη, αλλά η συζήτηση σιγά σιγά μετατίθεται προς την Οικονομία. Θα κορυφωθεί σ’ αυτή μετά το Πάσχα κι όσο θα γίνεται σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η περιπέτεια, για πολλούς από εμάς, έχει λάβει τη μορφή των παθών. Μια άλλη αλήθεια είναι και την έχουμε εκφράσει από την αρχή της πανδημίας, ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στις ζωές μας την επόμενη ημέρα. Κι οφείλουμε να προσεγγίσουμε το «από εδώ και στο εξής». Έστω κι αν δεν είναι ακόμη επάνω στο τραπέζι όλα τα εργαλεία αντιμετώπισης των δεδομένων που θα υπάρχουν.
Από εδώ και το εξής λοιπόν, σε ότι αφορά τα εργασιακά, θ’ αλλάξουν πολλά. Η εργασία από το σπίτι που δοκιμάζεται μαζικά, μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα δεδομένα απασχόλησης κι ελευθερία εργαζομένου και εργοδότη. Πολλοί είναι αυτοί που θα τη συνεχίσουν και θα την καθιερώσουν. Το βέβαιο είναι ότι άλλη εποχή ξημερώνει. Στην οποία τα οκτάωρα κι οι υπερωρίες ίσως δεν θα υπάρχουν αλλά κι ο εργαζόμενος δεν θα ξοδεύει άσκοπο χρόνο σε μετακινήσεις και γενικά θα μπορεί να εργάζεται πιο χαλαρά.
Κι αν αυτό αποτελεί μια πιθανή αλλαγή που θα βρούμε πιθανότατα μπροστά μας , η αλλαγή που θα βρούμε στα σίγουρα μπροστά μας είναι η σχέση μας με το κράτος αφού πλέον – και ελέω Πιερρακάκη και ομάδας του- μεταρρυθμίζεται βαθιά και καθίσταται ηλεκτρονικό σε σημαντικό βαθμό. Η κυβέρνηση κι ο Πιερρακάκης έκαναν σε ένα μήνα ότι δεν γινόταν δεκαετίες στο δημόσιο. Κυρίως επειδή δεν ήθελαν πολιτικοί, το ίδιο το δημόσιο κι ο κρατισμός.
Επιπλέον, μια κορυφαία αλλαγή θα είναι εκείνη που αφορά την αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων. Κι αυτό το γνωρίζει καλά ο Μητσοτάκης αφού ουσιαστικά το εξέφρασε στο πρόσφατο μήνυμά του προς τους πολίτες. Απ’ όσα ανέφερε ο Μητσοτάκης θα κρατήσω την έννοια της λογοδοσίας. Δηλαδή, κάνω κάτι και δίνω λόγο για αυτό. Αν το κάνω καλά επιβραβεύομαι αν δεν το κάνω κατακρίνομαι και λογοδοτώ. Ουσιαστικά είναι αυτό που οι αγγλοσάξωνες (έχει δίκιο ο φίλος μου αναλυτής Παναγιώτης Δουδωνής) αποκαλούν «accountability» και αποτελεί τη βάση και την ουσία του βίου και της πολιτείας τους. Αξιολόγηση! Αυτό που ερεθίζει τα μυαλά της Αριστεράς και των συνδικαλιστών.
Προσέξτε: Πριν από λίγες ημέρες έστειλα email στον διευθυντή του σχολείου της κόρης μου και τον ρώτησα για ποιον λόγο το σχολείο κι οι καθηγητές δεν κάνουν διαδικτυακά μαθήματα, όπως πολλά άλλα. Η απάντησή του ήταν θλιβερή, αφού ουσιαστικά μου είπε ότι κάποιοι καθηγητές… δεν γνωρίζουν από υπολογιστές!!!!
Ε, ας πάνε να ξύνουν πατσές! Ας κάνουν άλλα πράγματα. Δεν μπορεί όμως το Ελληνόπουλο να μένει πίσω επειδή κάποιος δεν έχει αξιολογηθεί και ταυτοχρόνως αρνείται να το κάνει… Δεν μπορούν κάποιοι να φρενάρουν την κοινωνία… Αυτό θ’ αλλάξει εκ των πραγμάτων κι ίσως πιο γρήγορα απ’ ότι περιμέναμε…
Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση για την επόμενη ημέρα μόλις άνοιξε. Κι αργά ή γρήγορα θα δούμε την κομματική οπισθοδρόμηση να καταθέτει προτάσεις εμμένουσα στην στασιμότητα. Όμως ότι και να κάνουν κάποιοι, η συζήτηση για το κράτος και την κοινωνία μας μετά την πανδημία, δεν μπορεί παρά να γίνει με όρους μέλλοντος κι όχι παρελθόντος…
