Ποιόν αλήθεια απασχολεί το ότι άνοιξε το Τριώδιο; Ποιός έχει όρεξη για Απόκριες τούτο τον καιρό;
Ποιός θα κάνει αποκριάτικο μασκέ στο σπίτι του; Που πήγε το κέφι μας;
Τι έγινε η ζωή μας, τα έθιμά μας; Μας τα πήρανε, συμπατριώτες, μας τα ξεθωριάσανε με τον τρόπο τους.
Πρώτα ήρθε η “Ελεύθερη τηλεόραση” που μας γέμισε “αμερικανιές”.
Ούτε ένα ελληνικό έθιμο στο γυαλί.
Όσο υπήρχε πραγματική δημόσια τηλεόραση, όσο είχε όρεξη ο Σαββόπουλος, όσο άντεχε η Σαμίου, όσο ζούσε ο Σίμων Καρράς, όσο υπήρχε, τέλος πάντων, κέφι και φιλότιμο, κάτι γινόταν.
Κι αυτό επειδή όσο “σκύλοι” και να ήταν οι διάφοροι κομματόσκυλοι που είχαν καταλάβει- κατά καιρούς και κατά κύματα- τις ΕΡΤ, δεν μπορούσαν να πουν εύκολα “Όχι” στα μεγάλα ονόματα.
Όταν, όμως, η τηλεόραση “Ελευθερώθηκε”, μας άλλαξαν τον αδόξαστο στα “Χαλογουίν” και στα “Πολύ σκληρός για να πεθάνει”.
Από τη μια ο αμερικάνικος τρόπος ζωής, από την άλλη οι “ήρωες” που σκοτώνουν πέντε στο μπρέκφαστ, οκτώ στο γεύμα και καμιά τριανταριά πριν πέσουν για ύπνο!
Και ψάχνεις να βρεις άκρη ανάμεσα στα “ριάλιτι” που μας έφεραν οι …Τούρκοι παραγωγοί και σε κάποιες εκπομπές της δημόσιας τηλεόρασης οι οποίες προσπαθούν “να πουν κάτι”, να αρθρώσουν ελληνικό λόγο μέσα στο πηγάδι της σαβούρας!
Πουθενά η Ελλάδα, η παράδοση. Και δεν φταίει για όλα η οικονομική κρίση.
Με το ζόρι είχαμε τα απαραίτητα, αλλά τις Απόκριες “το καίγανε” οι γονείς μας. Δεν ήθελες πολλά πράγματα.
Μια μουτσούνα, δυο-τρεις σερπαντίνες, ρετσίνα από το καρβουνιάρικο, παϊδάκια στη θράκα και λουκάνικα, κι ότι έφερνε ο καθένας “ρεφενέ”, μια κιθάρα κι ένα γραμμόφωνο ή “ραδιο-πικάπ” και το γλέντι στηνόταν μια χαρά!
Σαν να τον ακούω τον πατ’έρα μου να τραγουδάει “Φέρτε μου να πιω” Και έπειτα τα “σόκιν” τραγούδια, το “Επαντρεύαν ένα γέρο” και τα πιο “βαριά”, που τα ακούγαμε, τα παιδιά, από το άλλο δωμάτιο και ψάχναμε να βρούμε τί σήμαιναν οι άγνωστες (ακατάλληλες) λέξεις!
Πού πήγανε όλα αυτά, συμπατριώτες; Δεν φταίνε μόνο τα μνημόνια. Εμείς τους αφήσαμε και μας άδειασαν την ψυχή!
