Νομίζω ότι είναι προσβλητικό για κάθε γυναίκα να προτάσσεται το φύλλο της από την ικανότητά και την αξιοσύνη της.
Υπό αυτή την έννοια διαφωνώ πλήρως με το επιχείρημα ότι η νέα πρόεδρος θα είναι γυναίκα. Το σωστό είναι ότι θα είναι Πρόεδρος μια άξια γυναίκα. Υπό αυτή την έννοια οφείλουμε να χαιρετίσουμε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Κι ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στις περπατησιές των προέδρων, γυρίζοντας τον χρόνο πίσω.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος που ουσιαστικά υπήρξε ο πρώτος αιρετός πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά την μεταπολίτευση, ήταν η πιο φωτεινή πνευματική μορφή εξ όλων όσοι εξελέγησαν στη συνέχεια. Στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε
μια θητεία στην οποία σφραγίστηκε η είσοδος της Ελλάδας στην, τότε. ΕΟΚ. Κι άφησε πίσω του σπουδαίο φιλοσοφικό, λογοτεχνικό αλλά νομικό έργο.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συμβόλιζε την ενότητα του έθνους στα πρώτα “πειραματικά” στάδια του νέου πολιτεύματος μετά την κατάργηση της βασιλείας.
Συμβόλιζε ενδόμυχα και την ασφάλεια της κοινωνίας απέναντι στον εκρηκτικό και απρόβλεπτο Ανδρέα Παπανδρέου που ήλαυνε προς την εξουσία και τελικά την κατέκτησε. Ειδικά στην πρώτη θητεία του, 1980-1985. Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη θητεία του (1990-1995) ήταν μια διακριτική παρουσία. Κι έστειλε καταγεγραμμένη στην ιστορία, την εικόνα με το κλάμα του για τη Μακεδονία!
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν ο πρόεδρος που συμβόλισε την ανεξαρτητοποίηση του Ανδρέα Παπανδρέου (κυρίως όμως του λαϊκίστικου ΠαΣοΚ) από την δήθεν κηδεμονία του Καραμανλή. Στρυφνός, τυπολάτρης, ενίοτε και μεγαλομανής, δημιούργησε προβλήματα στην κυβέρνηση που τον εξέλεξε, έγινε αντικείμενο σάτιρας, ανεκδότων και τελικά στο τέλος της θητείας του πήγε σπίτι του. Η δε θητεία του δεν μνημονεύεται με θερμά λόγια.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος ανασύρθηκε από την πολιτική αφάνεια που τον είχε στείλει η κοινωνία. Αυτή η ίδια κοινωνία που τον είχε στείλει σπίτι του, τον λάτρεψε ως πρόεδρο. Ο πολιτικός του βίος, η σοβαρότητά του, ο λιτός προσωπικός του βίος, η ακεραιότητά του και τα λόγια του στον Κλίντον τον κατέστησαν τον πιο δημοφιλή πρόεδρο στην ιστορία του θεσμού. Με ποσοστά αποδοχής που πλησίαζαν το απόλυτο! Δέκα χρόνια θητείας απολύτως εποικοδομητικά. Και σκέφτομαι ότι αν δεν υπήρχε η πολιτική συγκυρία ή και η σκοπιμότητα Σαμαρά που τον πρότεινε στον πρωθυπουργό Σημίτη (για να μη γίνουν εκλογές και μείνει εκτός Βουλής η «Πολιτική Άνοιξη) η ελληνική κοινωνία δεν θα είχε γνωρίσει ουσιαστικά αυτόν τον σπουδαίο, αξιοπρεπή και αξιοσέβαστο άνθρωπο.
Ο Κάρολος Παπούλιας προτάθηκε από τον Κώστα Καραμανλή το 2005 κι εξελέγη πρόεδρος από τον πρώτο γύρο με 279 ψήφους. Προήδρευσε δέκα χρόνια, αφού ήταν ο τρίτος (μετά τους Καραμανλή και Στεφανόπουλο) που επανεξελέγη το 2010. Η θητεία του δεν είχε σημαντικές καμπές κι ο ίδιος ήταν μια σεμνή, αξιοπρεπής παρουσία. Που αμαυρώθηκε από την πολιτική αλητεία του πεζοδρομίου και της πλατείας, όταν αυτή τον αποδοκίμασε αγρίως σε ημέρα εθνικής εορτής. Γεγονός που αντιμετώπισε γενναία με τις τοποθετήσεις και τη στάση του.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι –μετά τον Σαρτζετάκη- ο δεύτερος πρόεδρος που αποχωρεί με την συμπλήρωση της πρώτης θητείας του. Μπορεί κάποιοι να κάνουν αγώνα για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ήταν ένας καλός πρόεδρος, αλλά δεν ήταν. Πολλά έχουν γραφεί που το καταδεικνύουν (και από τον γράφοντα) αλλά εκτός πολλών άλλων με τις κατά καιρούς παρεμβάσεις του ή και χωρίς αυτές, δεν έγινε πρόεδρος όλων των Ελλήνων.
Τώρα ξημερώνει περίοδος Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Η επιλογή κι η εκλογή της την επόμενη Τετάρτη συμβολίζουν πολλά. Τα έχουμε αναπτύξει με την αρθρογραφία μας. Μακάρι στη λήξη της θητείας της να τη μνημονεύουμε όπως τον Κωστή Στεφανόπουλο…
