Το σήριαλ “Τι έγινε στο Κουκάκι;” το οποίο διαδέχθηκε τα προηγούμενα σήριαλ “Τι έγινε στου Γρηγορόπουλου, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στου Ζακ κ.λπ.” αποδεικνύει ακόμα μια φορά πόσο απαραίτητη είναι η κάμερα στις στολές αστυνομικών και στα περιπολικά.
Αν ο πολίτης ξέρει ότι όλες οι αντιδράσεις του καταγράφονται, θα το σκεφτεί διπλά πριν το παίξει επαναστάτης της πλατείας ή της ταράτσας. Αν ξέρει το ίδιο και ο αστυνομικός, θα κάνει χρήση μόνο της απολύτως απαραίτητης βίας για να επιβάλει την τάξη. Και, ούτως ή άλλως, θα υπάρχει οπτικό υλικό που δεν θα επιτρέπει υποκειμενική αντίληψη τουλάχιστον ως προς τα πραγματικά περιστατικά.
Η απουσία καμερών υπονομεύει το κύρος της αστυνομίας, καθώς δίνει τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε να την κατηγορεί για υπέρμετρη βία, ενώ επιτρέπει σε κάποια αστυνομικά όργανα όντως να την εξασκούν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι τιμωρητικός, να “δείρει” δηλαδή τους παρανομούντες, αλλά περιορίζεται στη σύλληψή τους και στην παράδοσή τους στη Δικαιοσύνη. Επιπλέον η έλλειψη καταγραφικού μηχανισμού κοστίζει πάρα πολλά και στην Οικονομία, αν υπολογίσουμε τις δικαστικές διαμάχες που πυροδοτεί κάθε επέμβαση της αστυνομίας για την αποκατάσταση της τάξης, καθώς είναι αναπόφευκτη η χρήση βίας και κάθε πλευρά θα διατυπώνει τη δική της εκδοχή.
Απαιτείται επίσης καθορισμός με κάθε σαφήνεια των κανόνων εμπλοκής, συνεχής εκπαίδευση των αστυνομικών σ΄ αυτούς, αλλά και γνωστοποίηση των κανόνων στον πολίτη. Ο πολίτης πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να δεχθεί πλαστική ή και πραγματική σφαίρα σε περίπτωση που αντισταθεί η αρνηθεί να εκτελέσει τις εντολές των οργάνων της τάξης. Οι αστυνομικοί θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν και πυροβόλο όπλο, όπως γίνεται σε όλα τα σοβαρά κράτη του κόσμου. Οι αποστολές τους δεν είναι μόνο εκκενώσεις κτηρίων υπό κατάληψη.
Είναι κυρίως η αντιμετώπιση του κοινού εγκλήματος και δεν είναι δυνατόν σε περίπτωση, για παράδειγμα, που καταδιώκουν ληστές ή δολοφόνους να περιμένουν να πυροβολήσει πρώτα ο ληστής, κι αν επιζήσουν να ανταποδώσουν τα πυρά. Εκπαίδευση, κάμερες, κανόνες εμπλοκής, ιδού το τρίπτυχο της σωστής λειτουργίας της αστυνομίας και των υγιών σχέσεών της με τον πολίτη.
Κι ένα ακόμα: το αδίκημα του “Δημόσιου εγκωμιασμού εγκλήματος” που καταργήθηκε θα πρέπει να επανέλθει στον Ποινικό Κώδικα ως Δημόσιος εγκωμιασμός εγκλήματος διά του Τύπου. Είναι άλλο πράγμα να επαινεί κάποιος στο καφενείο τον Ρομπέν των Δασών, και είναι άλλο ένα ΜΜΕ με την ιδιαίτερη δύναμη επηρεασμού και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης που διαθέτει, να εκθειάζει τρομοκράτες, καταληψίες και βομβιστές, προσφέροντάς τους θεωρητική κάλυψη και συμβάλλοντας στη θεσμική ανομία, τη γάγγραινα της κοινωνίας μας.
