Πολλά εν ολίγοις σήμερα.
@ Το Brexit , φίλτατοι, είναι ένα καλό παράδειγμα για το πόσο ακριβά μπορεί να κοστίσει η συγκυρία, η συνύπαρξη δηλαδή, δύο ηγετών. Τζόνσον και Κόρμπιν, τραγικά ολίγιστοι! Ο ένας κλόουν κι αδίστακτος λαϊκιστής και ο άλλος προσκολλημένος στον 19ο αιώνα.
@ Στη Μεγάλη Βρετανία επιβεβαιώθηκε ένας διαχρονικός κανόνας της πολιτικής ιστορίας: Όταν συγκρούεται ο Δεξιός λαϊκισμός με τον Αριστερό, συνήθως νικητής βγαίνει ο πρώτος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ας το ψάξουν οι Αριστεροί διανοούμενοι που απαξιώνουν ελιτίστικα κάθε ανθρώπινη ανησυχία ή και άγνοια προκειμένου να αρέσουν στον καθρέφτη τους.
@ Ο Τζέρεμιν Κόρμπιν θα ξαναμπεί στο μαρξιστικό χρονοντούλαπο της ιστορίας από το οποίοι το είχε σκάσει προσωρινά. Πόσο γελοίο είναι να είσαι πολιτικός και μαρξιστής στον 21ο αιώνα;
@ Τι συνέβη τελικά; Ο Κόρμπιν, φάντασμα του παρελθόντος, βοήθησε να εκλεγεί και δη θριαμβευτικά ο πιο μπουφόνος και λαϊκιστής πρωθυπουργός που είχε ποτέ η Μεγάλη Βρετανία.
@ Οι δε Άγγλοι δεν κατάλαβαν τίποτα από τα παθήματα της Ελλάδας.
@ Περίεργο που πάτωσε ο κομμουνιστής Κόρμπιν. Μάλλον οι Βρετανοί δεν έμαθαν ότι τον στήριζε ο Τσίπρας κι ότι τον είχε πρότυπο ο Ραγκούσης!
@ Μου λένε ότι η Μεγάλη Βρετανία μπορεί να εξελιχθεί σε Σιγκαπούρη της Δύσης. Το βρίσκω πολύ πιθανό. Όντως είναι πιθανό να γίνει φορολογικός παράδεισος, με ενισχυμένη λίρα. Όμως, προκύπτει ένα ερώτημα: Θα είναι η ίδια χώρα που είναι σήμερα; Ή θα της λείπουν κομμάτια; Ήδη οι φωνές απόσχισης της Σκωτίας ακούγονται όλο και περισσότερο…
@ Πόσο καραγκιόζης πρέπει να είναι ένας πολιτικός για να χάσει από έναν κλόουν;
@ Άσχετο: Σκέφτομαι ότι με τις πολιτικές που ακολουθεί ο Τσίπρας, αποτελεί πολύτιμο κεφάλαιο για τον Μητσοτάκη.
@ Για το τέλος κράτησα … Διονύση Σαββόπουλο. Κάθισα και τον είδα νύχτα στην εξαιρετική εκπομπή του Παύλου Τσίμα. Συγκινήθηκα με τις φωτογραφίες που έπεσαν στην αρχή της εκπομπής, θυμήθηκα άλλες εποχές, τον νεαρό Νιόνιο, τις δουλειές και τα γνωστά τραγούδια του. Μου άρεσε όλος ο διάλογος για τη ζωή του, τη Θεσσαλονίκη, το Woodstock, το Χατζιδάκι, το χθες κ το σήμερα.
@ Κυρίως όμως μου άρεσε ο Νιόνιος του παρόντος, που δεν κάθισε στα αυγά των χρόνων της πορείας του ώστε να χαϊδέψει αυτιά, να μιλήσει γενικά-αόριστα-κουλτουριάρικα και μετά να γείρει στη καρέκλα του αυτάρεσκα. Προχώρησε, εξελίχθηκε και ζώντας ενεργά μαζί με όλους μας αναφέρθηκε πολιτισμένα σε όσα θεωρεί αναγκαία, σημαντικά και κυρίως πραγματικά. Ο Νιόνιος ούτε έκρυψε, ούτε κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του. Ήταν αυτός που θα ήθελα να ήταν, ένας κανονικός άνθρωπος που αντιμετωπίζει με ανοικτούς ορίζοντες το παρόν και το μέλλον.
@ Κι αυτό ήταν τόσο οφθαλμοφανές κι αρχοντικό ώστε είδαμε κάτι αγράμματα και μισαλλόδοξα ανθρωπάκια να βγαίνουν και να ξεχειλίζουν φαρμακερό μελάνι για την ηλικία του και το παρελθόν του.
@ Σκέφτομαι αυτά τα μισαλλόδοξα ανθρωπάκια να τραγουδούν τραγούδια του μεγάλου Σαββόπουλου, κουνώντας με νόημα τα άδεια κεφάλια τους και με το χέρι τους να σκουπίζουν τα δάκρυα που τρέχουν… Πόνος αβάσταχτος συντρόφια! Από έναν άνθρωπο που δεν έμεινε κολλημένος…
