Ένα ωραίο πρωινό πριν επτά χρόνια, σε ένα από εκείνα τα τηλεοπτικά πάνελ που ξέρεις ότι θα ακούσεις φωνές χωρίς να ακούς τα λόγια, το καμάρι της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης αποφάσισε να πετάξει ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο της βουλευτή Ρένας Δούρου και να χτυπήσει, με το χέρι να σχηματίζει γροθιά, την βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη. Λίγο καιρό μετά, σε δηλώσεις που αφορούσαν το εν λόγω περιστατικό η κ. Κανέλλη δεν περιορίστηκε σε καταγγελίες κατά του φασισμού/ναζισμού. Είπε πράγματα όπως ότι «η βία δεν είναι αστείο πράγμα». Είπε επίσης αυτολεξεί ότι «ο εξωραϊσμός αυτών των πράξεων (σ.σ.: των βίαιων) είναι υπεύθυνος για την άνοδο του φασισμού». (Και οι δύο παραθέσεις από την εκπομπή του ΣΚΑΪ «Τώρα με την Πόπη Τσαπανίδου», 25/10/2012.)
Επιστροφή στο 2019 και η κ. Κανέλλη ερωτάται για τον «καρατερίστα» – μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας, που τον έπιασε η κάμερα να χτυπά από πίσω και με χαρακτηριστική βιαιότητα άνδρα των ΜΑΤ: «Πήρε πολύ δημοσιότητα… την κλωτσιά την έδωσε για λογαριασμό τρίτου… θα έκανα ακριβώς το ίδιο.» (ΣΚΑΪ, εκπομπή «Αταίριαστοι», 09/10/2019)
Οπότε, για την κ. Κανέλλη, είναι σαφές πως ο εξωραϊσμός των βίαιων πράξεων είναι υπεύθυνος για την άνοδο του φασισμού, εκτός κι αν τις εξωραΐζει η ίδια… Ή το ΚΚΕ γενικότερα, αφού τα στελέχη του κάλυψαν πλήρως το μέλος τους που χτύπησε τον αστυνομικό.
Ο σωστός κομμουνιστής βέβαια θα πει ότι η βία εναντίον του καπιταλιστικού κράτους δεν είναι μία βία σαν όλες τις άλλες… Γιατί; Γιατί αυτός και το κόμμα του έτσι αποφάσισαν. Αν ρωτήσεις, βέβαια, ένα μέλος της Χρυσής Αυγής θα έχει μία ελαφρώς διαφορετική άποψη και θα σου πει ότι η βία εναντίον των ξένων είναι εκείνη η βία που δεν είναι σαν όλες τις άλλες… Ομοίως, μπορεί να ρωτήσεις έναν τζιχαντιστή και να σου πει ότι η βία εναντίον των μη μουσουλμάνων δεν είναι σαν όλες τις άλλες… Ένας φαλλοκράτης θα σου πει ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι σαν όλες τις άλλες και πάει λέγοντας…
Επειδή όμως οι άνθρωποι έχουμε καταλάβει εδώ και πάρα πολλά χρόνια πως αν αφήσουμε στον καθένα και την καθεμία να ορίσει ποια βία είναι καλή και ποια κακή, οι κοινωνίες μας θα ήταν ακόμα σαν αυτές των πιθήκων, λύσαμε το πρόβλημα με κάτι που λέγεται «νόμοι». Μετά είδαμε ότι άποψη για καλή και κακή βία δεν έχουν μόνο τα άτομα, αλλά έχουν και ομάδες ολόκληρες και καταλάβαμε πως αν αφήσουμε και αυτές τις ομάδες να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, οι κοινωνίες μας θα ήταν πάλι σαν αυτές των πιθήκων, απλά πιο μεγάλες και με ιδεολογίες, οπότε θωρακίσαμε τους νόμους με δημοκρατία. Έτσι, αντί οι ομάδες να χτυπιούνται αναγκάζονται να συζητούν και, πραγματικά, από ό,τι φαίνεται, για κάποιες συγκεκριμένες ομάδες αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Η ομάδα των κομμουνιστών στην Ελλάδα, ας πούμε, πρέπει να υποφέρει. Η ιδεολογία της λέει ότι τα μέλη της πρέπει να προκαλέσουν επανάσταση, αλλά «οι συνθήκες δεν είναι ώριμες» – που στα κομμουνιστικά σημαίνει «με 100 άτομα συγκέντρωση δεν πάμε πουθενά» –, οπότε περιμένουν πότε θα βγουν στο δρόμο τα ΜΑΤ για να αρχίσει το ξύλο. Αν αρχίσουν απλά να χτυπάνε «αστούς» στο δρόμο θα χάσουν και αυτό το 5% που τους βάζει στη Βουλή, αν δεν χτυπήσουν κατά λάθος και κανέναν ψηφοφόρο τους…
Με άλλα λόγια, δεν περιμένουν την επανάσταση, περιμένουν την αστυνομία. Σε αυτό συνηγορεί μάλλον και η αρχική δικαιολογία που χρησιμοποίησε και η κ. Κανέλλη για το συγκεκριμένο περιστατικό: «Επιτέθηκαν βιαιότατα τα ΜΑΤ…»
Καμία αντίρρηση. Αν είπε μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου ότι η βία ξεκίνησε από τα ΜΑΤ, έτσι θα είναι. Απλά, αν σας πει ένας κομμουνιστής ότι η βία του εναντίον τής αστυνομίας νομιμοποιείται γιατί η αστυνομία τού επιτέθηκε πρώτη, δεν είναι ακριβώς κομμουνιστής. Είναι άνθρωπος σε άμυνα. Ο κομμουνιστής πρέπει να επιτίθεται στον καπιταλισμό σε κάθε ευκαιρία και η βία του νομιμοποιείται από τη βία που ασκεί το κεφάλαιο στην εργατική τάξη. Έλα όμως που τώρα η εργατική τάξη ζει, αναπτύσσεται και ψωνίζει από το καπιταλιστικό κράτος, όπως ο «καρατερίστας» που φαίνεται στη φωτογραφία να κλωτσάει τον αστυνομικό με τα Nike του…
Και κάπως έτσι, όσο απομακρύνεται η επανάσταση, αυτοσκοπός γίνεται το ξύλο: το μόνο που μπορεί να κάνει ο κομμουνιστής είναι να ψάχνει να δει πού μπορεί να γίνει φασαρία για να δώσει το «παρών» και να αισθανθεί αγωνιστής. Τέτοιες ευκαιρίες μπορούν να του δώσουν μόνο η αστυνομία και, μιλώντας για την άνοδο του φασισμού διά της κανονικοποίησης της βίας, η Χρυσή Αυγή.
Κι επειδή η πρώτη έχει βελτιωθεί χαρακτηριστικά σε θέματα βίας τα τελευταία χρόνια, η δεύτερη πρέπει ήδη να λείπει στο ΚΚΕ…
