‘‘ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, σου λέω”!!!
Πόσες φορές το ένιωσα , πόσες φορές το είπα στον εαυτό μου. Άλλα… στο τέλος δειλά, αργά, πάντα κάτι κατάφερνα.
Τώρα;;;; Γιατί με τρομάζει τόσο; Γιατί έστω και στη σκέψη μόνο το πρώτο πράγμα που μου έρχεται είναι αυτό : ¨ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ¨.
Τι πραγματικά με φοβίζει; Γιατί δεν μπορώ; Γιατί δε θέλω ούτε καν να προσπαθήσω; Γιατί τα παρατάω τόσο εύκολα;
Φοβάμαι την αποτυχία; Ή μήπως την απογοήτευση; Ή δεν ξέρω και εγώ τι;
Ποιο είναι το δικό μου παλούκι, που με κρατάει αλυσοδεμένη;
ΦΟΒΟΣ, ΚΟΥΡΑΣΗ, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, ΘΛΙΨΗ, ΠΟΝΟΣ;
Πως ακριβώς να το ονομάσω; Δε θα το ονομάσω. Πολύ φοβάμαι ότι δε θα καταφέρω και να λυθώ ποτέ.
Ή μήπως δεν θέλω;
Όχι, θέλω. Θέλω να λυθώ.
ΘΕΛΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ;;;;
Εεεε, και δε θα σβήσει ποτέ?
Πως θα γίνει να το ξεχασω?
Ίσως έχω την ανάγκη να αγαπηθώ, να νιώσω ότι κάποιος πιστεύει σε μένα για να πορευτώ. Ότι ανήκω κάπου που με θέλουν.
Όπως όταν έμαθα να κάνω ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Φοβόμουν. Φοβόμουν πολύ. Άλλα τότε με βοήθησε ο αδελφός μου και να…. Τώρα ούτε που το σκέφτομαι.
Άλλα είχα πέσει πολλές φορές και είχα χτυπήσει πολύ. Κάθε φορά έλεγα ΟΧΙ δεν ανεβαίνω ξανά. Δε θα κάνω ποτέ ποδήλατο. Και όμως έχω φτάσει στο σημείο να κάνω χωρίς βοηθητικές ρόδες. Πως???
Κάθε φορά ερχόταν ο αδελφός μου και μου έλεγε: «Αύριο πάλι θα προσπαθήσουμε. Είναι μια άλλη μέρα. Και εγώ θα είμαι εκεί. Δίπλα σου.» Και όχι μόνο το πίστευε , αλλά έβλεπα και ότι το εννοούσε.
Ναι, αλλά έχεις καταφέρει τόσα πολλά πράγματα μόνη σου Βασιλεία, γιατί δεν μπορείς και αυτό?
ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!! Ίσως κουράστηκα να πολεμάω μόνη μου? Ή κουράστηκα να πιστεύω στους ανθρώπους. Γιατί ότι κι αν έκανα νόμιζα ότι είχα ανθρώπους κοντά μου, και στο τέλος αποδείχτηκε λάθος. Ήμουν μόνη μου!!!
Μήπως να βρω κάποιο λόγο (αφορμή) πάλι? Μπα…. Δεν έχει νόημα. Δε θα πιάσει. Άσκοπη προσπάθεια τώρα που το σκέφτομαι…
Τo κείμενο το υπογράφει και στο χαρτί και στη ζωή η Βασιλεία, στην προσπάθειά της να ερμηνεύσει τον κόσμο και τον εαυτό της, αφού υπήρξε πολλά χρόνια δεμένη πρώτα με ορατές κι έπειτα από αόρατες αλυσίδες…
