Λυπάμαι, ειλικρινά, τον νέο υπουργό Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος αναλαμβάνει να τιθασεύει τη φωτιά των ΔΕΚΟ, της ανύπαρκτης αξίας αλλά συνδικαλιστικής αδιαλλαξίας!
Ακόμη κι αν επιχειρήσει να πουλήσει ΔΕΚΟ –ακόμη και να χαρίσει- ουδείς ενδιαφερόμενος υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και σχέδιο για να μη πληρώνουμε εμείς τα ελλείμματά τους.
Η πρώτη καυτή πατάτα που πιάνει στα χέρια του ο Κωστής Χατζηδάκης, είναι η ΔΕΗ. Για την οποία ουδείς στρατηγικός ή άλλος επενδυτής νοιάζεται κι αυτή καταρρέει.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Οι στρατηγικοί επενδυτές για τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας μας, στο ρεύμα, το φυσικό αέριο, τα πετρέλαια, τα νερά, τις μεταφορές και τις υποδομές εμφανίσθηκαν για τελευταία φορά στα τέλη της κυβέρνησης Σημίτη και στις αρχές της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή. Στο διάστημα 2002-2005. Κι έφυγαν κλοτσηδόν από τους συνδικαλιστές αλλά και τους κρατιστές της Νέας Δημοκρατίας, το 2006-2009. Με την ανοχή όλων των κομμάτων αφού κανένας δεν ήθελε να σπάσει τα δήθεν σύμφωνα ειρήνης με τους κομματικούς εργατοπατέρες και τους κρατικοδίαιτους οι οποίοι επιθυμούσαν ΜΟΝΟ κράτος. Κράτος και κλειστή οικονομία. Διαφορετικά, άντε να σου σταθεί η ελεγχόμενη διαπλοκή και η ανοχή των οικονομικών ελίτ.
Έτσι, έκτοτε, με τις ΔΕΚΟ στα χέρια των συνδικαλιστικών ορδών κατοχής, ουδείς στρατηγικός ή άλλος επενδυτής έκανε την εμφάνισή του. Επενδυτής είναι όχι αφελής. Τώρα, Σταϊκούρας, Άδωνις και Χατζηδάκης, όσα συρτάρια κι αν ψάξουν στα υπουργεία τους, δεν θα βρουν πουθενά σχέδια στρατηγικών επενδύσεων σε τομείς που κυριαρχούν τα κρατικά μονοπώλια κι οι ΔΕΚΟ.
Ξέρετε πού έχουμε φτάσει; Στην απόλυτη απαξία. Όπως έγινε με τον ΟΣΕ. Που τον πωλούσαν σχεδόν 400 εκ. οι σαμαροβενιζέλοι και οι συνδικαλιστές κι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για ξεπούλημα και μπλοκάρισαν τα πάντα. Τελικά απαξιώθηκε πλήρως κι ο Τσίπρας τον πούλησε…. 45 εκ!!!
Κάπως έτσι θα γίνει με τα κρατικά μονοπώλια και τις ΔΕΚΟ. Οι επενδυτές, εντός κι εκτός Ελλάδας αναμένουν την απόλυτη παρακμή κι αδυναμία λειτουργίας τους. Για ν’ αγοράσουν σ’ ενδεικτικές τιμές. Ίσως με τη διασφάλιση 15-20% του διορισμένου προσωπικού από το πελατειακό σύστημα.
Οφείλουμε να πούμε κάτι ακόμη. Ουδείς στρατηγικός ή άλλος επενδυτής θα πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα (για κρατικά κυρίως προγράμματα επενδύσεων από ΔΕΚΟ) αν η ελληνική οικονομία δεν αλλάξει. Αν δεν γίνει από κλειστή και παρασιτική, απολύτως ανταγωνιστική. Τουτέστιν αν δεν δείξει ξεκάθαρη εικόνα οικονομικής πολιτικής, σαφείς και σταθερούς (σε βάση δεκαετίας τουλάχιστον) φορολογικούς συντελεστές, εφαρμογή κανόνων και νομικό πλαίσιο πολιτικής συναίνεσης, όχι μόνο στη μορφή του αλλά και στη διάρκειά του.
Αν αυτά δεν γίνουν πράξη μέχρι το τέλος του έτους, θα χαθεί η εμπιστοσύνη που φαίνεται να δείχνουν οι αγορές (χθες το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων έφτασε σε ιστορικό χαμηλό) στον Μητσοτάκη. Κι αν χαθεί η εμπιστοσύνη κι από τον Μητσοτάκη, δεν θα δοθεί ποτέ πια και σε κανέναν. Όχι μόνο για τη ΔΕΗ, τα ΕΛΤΑ, τη ΛΑΡΚΟ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αλλά και σε πιθανή προσπάθεια ενοικίασης της …πλατείας Συντάγματος για να γίνει δέκα μέρες παγοδρόμιο!
Άρα, υπό αυτή την έννοια γράφω στην αρχή του άρθρου ότι λυπάμαι τον Κωστή Χατζηδάκη που βρίσκεται με τις καυτές πατάτες στα χέρια. Σκέφτομαι με δέος ότι ακόμη κι αν όλοι εμείς οι αιχμάλωτοι του κρατικού μονοπωλιακού εκβιασμού επιχειρήσουμε να «προικίσουμε» τη ΔΕΗ και τις άλλες ΔΕΚΟ με το υστέρημά μας (επειδή λεφτά δεν υπάρχουν για να τις συντηρούμε ως έχουν), επενδυτές δεν θα φανούν… Κι η κατάρρευση θα κάνει παταγώδη θόρυβο…
Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Όχι για τις ικανότητές του Χατζηδάκη, αλλά επειδή όλοι γνωρίζουμε το status quo. Χαρά στο κουράγιο του.
Από την άλλη πλευρά, φαίνεται ότι οι τρεις διαδοχικές κάλπες –ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, εθνικές– διαμόρφωσαν όλες τις πολιτικές προϋποθέσεις ώστε να μπορεί αυτή η κυβέρνηση να γίνει η αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου. Η αρχή της εθνικής ανασυγκρότησης.
