Στα χρόνια των προγραμμάτων προσαρμογής, σύμφωνα με Special Report του ΣΕΒ δόθηκε συχνά προτεραιότητα στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την αναζήτηση ενός βέλτιστου μίγματος, που να λαμβάνει υπόψη και οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους, για αυτή την προσαρμογή και την προώθηση μεταρρυθμίσεων στις αγορές και τον ρόλο λειτουργίας της διοίκησης.
Έτσι, δυστυχώς, δεν διατηρήθηκε μια εύλογη ισορροπία ανάμεσα στις αυξήσεις φόρων και τον εξορθολογισμό δαπανών, με τις αυξήσεις φόρων να προκρίνονται σταθερά των μειώσεων δαπανών. Επιπλέον, αναφέρει ο ΣΕΒ δεν αξιολογήθηκαν τα όποια δημοσιονομικά μέτρα με μια μεθοδολογία που τα ιεραρχούσε και βάσει των επιπτώσεων τους σε απασχόληση και παραγωγή ή τη συμβολή τους στον ποιοτικό παραγωγικό μετασχηματισμό. Έτσι, οι μεγαλύτερες αυξήσεις έγιναν σε εκείνους τους φόρους που ήδη ήταν υψηλοί και σε εκείνες τις ομάδες του πληθυσμού που ήδη πλήρωναν τους περισσότερους φόρους επειδή όπως και στο παρελθόν ήταν οι πιο εύκολοι φόροι για να αυξηθούν και αφορούσαν τις ομάδες φορολογούμενων με την μικρότερη ισχύ αντίστασης σε τέτοιες εξελίξεις, που είναι και ο λόγος για τον οποίο ήδη πλήρωναν το μεγαλύτερο μέρος των φόρων.
Ως αποτέλεσμα επισημαίνει ο ΣΕΒ, το φορολογικό σύστημα ενίσχυσε, αντί να απαλύνει, τα χαρακτηριστικά που είχε η οικονομία προ της κρίσης. Τα χαρακτηριστικά αυτά συνδέονται άμεσα με τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας που οδήγησαν στην κρίση και που κατά προέκταση επίσης διατηρούνται έως σήμερα
