Θέλω να προσεγγίσουμε και συζητήσουμε ένα θέμα που άπτεται της νοοτροπίας και της πολιτικής μας κουλτούρας.
Σ’ ένα μήνα από σήμερα 15 κόμματα –λίγο πάνω λίγο κάτω- θα ζητήσουν την ψήφο του λαού. Έξι ή επτά φαίνεται ότι θα πετύχουν την είσοδό τους στο κοινοβούλιο.
Ποιο είναι το περίεργο; Ποιο είναι το παράδοξο; Ποιο είναι το εξωφρενικό;
Απ’ όλα αυτά τα κόμματα μόνον ένα ζητά ψήφο για να σε κυβερνήσει. Η Νέα Δημοκρατία. Όλα τα άλλα ζητούν ψήφο για να είναι στην αντιπολίτευση ή προεξοφλούν την τοποθέτησή τους στην αντιπολίτευση.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το ΠαΣοΚ που εκ του dna του έχει κυβερνητικό ρόλο, ομολογεί δια στόματος Φώφης Γεννηματά ότι επιθυμεί να είναι υπεύθυνη αντιπολίτευση!
Ο δε ασκών την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, δια φωνής Αλέξη Τσίπρα ομολογεί αδυναμία ολοκλήρωσης της θητείας του, μετά το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών και των ευρωεκλογών.
Οφείλουμε να παρατηρήσουμε κάτι ακόμη.
Ότι το ΚΚΕ και το ΠαΣοΚ (δηλαδή το ΚΚΕ της σοσιαλδημοκρατίας) είναι τα κόμματα της απόλυτης περιχαράκωσης. Υπάρχουν για να υπάρχουν.
Το ΚΚΕ εκατό χρόνια εκεί. Χώρια δεν εισέπραξε τίποτε από τα δέκα χρόνια της ουσιαστικής χρεωκοπίας/κρίσης του τόπου. Ουδένα προσέλκυσε, ενώ ταυτοχρόνως ουδέποτε έλαβε ή συνέδραμε σε αυτονόητες πρωτοβουλίες κανονικότητας.
Το ΠαΣοΚ, παρά τα κυβερνητικά του γονίδια, έπεσε στα χέρια αποτυχημένων κι ακατάλληλων γόνων που το μίκρυναν ανεπιστρεπτί. Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου όχι μόνο το μίκρυνε, όχι μόνο έδιωξε τον Σημίτη αλλά εν συνεχεία το διέσπασε κιόλας! Η δε Φώφη Γεννηματά, έλαβε μικρότερο ποσοστό από το 2014 (ευρωεκλογές) σε απείρως καλύτερες συνθήκες, έδιωξε ότι καλύτερο είχε η Κ.Ο της (Βενιζέλος), ενώ φωνάζει –προφανώς για να το πιστέψει κι η ίδια- ότι εκείνη είναι αρχηγός.
Κι άλλη παρατήρηση.
Στην επόμενη Βουλή θα είναι (κατά πάσα πιθανότητα) κι ο Βαρουφάκης. Ο οποίος, μαζί με τον Τσίπρα θα εκφράσουν την ίδια μορφή του λαϊκισμού, θα υπερασπιστούν τον κρατισμό και την μετριοκρατία, ενώ ουδέποτε θα μας καταθέσουν σοβαρές προτάσεις αναπτυξιακής πολιτικής. Χώρια ότι θ’ ανταγωνίζονται πέριξ του επικοινωνιακού ναρκισσισμού.
Κι άλλη παρατήρηση.
Είναι σημαντικό που υποχωρεί η Χρυσή Αυγή υπό το βάρος εγκλημάτων που σιγά σιγά γίνονται συνείδηση στην κοινωνία αλλά δεν είναι κατανοητή η άνοδος του ακροδεξιού μορφώματος του Βελόπουλου. Όχι μόνο επειδή θυμίζει πρώιμες εποχές του Μουσολίνι, αλλά κι επειδή αποτελεί την κορύφωση του τσαρλατανισμού…
Τι μένει; Μένει η Νέα Δημοκρατία. Ανάδελφη.
Η μόνη που θέλει και μπορεί να κυβερνήσει.
Αρκεί η Νέα Δημοκρατία; Πώς θα διαχειριστεί, χωρίς αλαζονεία, την πιο πολυμετωπική νίκη (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, εθνικές εκλογές) μιας παράταξης μετά το 1981-1982;
Πώς θα λειτουργήσει σε σχέση με το κράτος το δεύτερο, μετά ΠαΣοΚ, πιο πελατειακό κόμμα της Μεταπολίτευσης; Πώς θα αντιδράσουν οι ισχυρές φατρίες της στις αναπόφευκτες κρίσεις; Επαρκεί το επιτελείο του αρχηγού της;
Είμαι πολύ διστακτικός ότι θα τα καταφέρει και πιο διστακτικός όταν αναλογίζομαι ότι εντός της υπάρχουν μεγάλες δυνάμεις του κρατισμού κι υπερασπιστές της ακινησίας.
Αλλά η χώρα είναι χωρίς εναλλακτική λύση.
Η λύση έπρεπε να βρίσκεται σε ένα στιβαρό κεντρώο μεταρρυθμιστικό κόμμα, είτε πλειοψηφικό, είτε ρυθμιστικό, που λείπει από το υπάρχον πολιτικό φάσμα.
Το Ποτάμι το στέρεψε ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης, το ΠαΣοΚ το τρώει η ανασφάλεια κι η ανεπάρκεια της Φώφης Γεννηματά και προ του κινδύνου της απόλυτης ακυβερνησίας, αν δεν επιτευχθεί αυτοδυναμία, η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας είναι μονόδρομος.
Και μάλιστα μεγάλης αυτοδυναμίας.
Που θ’ αποκλείσει την εκ των έσω υπονόμευση της νέας κυβέρνησης….
