Να σας πω σήμερα μια ιστορία που βίωσα προσφάτως. Πήγα στο σχολείο της κόρης μου να πάρω τους βαθμούς της. Δεσποινιδούλα πια η Αφροδίτη, μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου.
Άρχισα να διαβάζω στον έλεγχό της. 19-20 σε Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Βιολογία και Ελληνικά. Προχώρησα πιο κάτω στον έλεγχο. Θρησκευτικά 8, Γυμναστική 10, Αγγλικά 15, Μουσική 15, Ιστορία 16 και 10 απουσίες! Η μικρή βάζει τα κλάματα. Προσπαθώ να τη συνεφέρω. Τι στενοχωριέσαι παιδί μου; Στα μαθήματα που σε νοιάζουν είσαι άριστη. Τι σκας; Για τα Θρησκευτικά και τη Γυμναστική; Είδα κι έπαθα να τη συνεφέρω και μαζί και γονείς άλλων παιδιών που την έβλεπαν να «σπαράζει». Σκεφτόμουν, ταυτοχρόνως, πώς είναι δυνατόν ένα παιδί που έχει άριστα σε Μαθηματικά, Φυσικοχημείες και Ελληνικά και να έχει …8 Θρησκευτικά ή 10 Γυμναστική;
Θα σας πω τη συνέχεια. Ακούστε:
Πάω στη θεολόγο. Πώς προκύπτει το… 8;
Αααααααα, μου απαντά, αυτή είναι … διάβολος… Με ρώτησε μέσα στην τάξη αν υπάρχει έστω κι ένας επιστήμονας που ν’ αποδέχεται την άμωμο σύλληψη. Διαβολικά πράγματα είναι αυτά. Κάπου έχει μπλέξει…
Μαζί τα συζητάμε, της λέω! Διαβάζει άλλωστε και βιβλία…. Ψάχνει στο διαδίκτυο… Τα παιδιά δεν καταπίνουν αμάσητα πια ότι τους λέμε… Αμφισβητούν! Δεν το ξέρετε;
Να διαβάζει την Αγία Γραφή, μου λέει… Κι έφυγα χωρίς άλλη συζήτηση αφού δεν είχε κανένα νόημα… Της ψιθύρισα μόνο, ότι εγώ είμαι χαρούμενος που το παιδί μου έχει αναζητήσεις και «ψάχνεται»… Κι ότι στο άλλο τετράμηνο μπορεί να της βάλει και μηδέν… Κι ότι του χρόνου, με δήλωση στην αρχή της χρονιάς δεν θα κάνει Θρησκευτικά.
Πάω στη Γυμνάστρια. Πόθεν προκύπτει το 10 για ένα παιδί που κάνει πρωταθλητισμό, ξυπνά κάθε πρωί στις 5 για να πάει προπόνηση και μόλις σχολάσει ξαναπάει προπόνηση; Κι έχει ένα δωμάτιο στο οποίο δεν χωράνε πια τα κύπελλα και τα μετάλλιά της από την κολύμβηση;
Ξέρετε τι μου απάντησε; Ότι δεν … παίζει… βόλεϊ!!! Που είναι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του υπουργείου! Απλά, χαμογέλασα ειρωνικά. Τότε, μου πέταξε και το άλλο: Όταν πήρε το μετάλλιο στη Γερμανία και τη φώναξε ο Γυμνασιάρχης μπροστά σε όλο το σχολείο να την συγχαρεί, εκείνη δεν πήγε κι είπε ότι το μετάλλιό της αφορά εκείνη και δεν είναι σχολική δραστηριότητα! Την ρώτησε κάποιος αν το επιθυμεί αυτό; είπα. Την διευκόλυνε σε κάτι το σχολείο για να πάρει μετάλλιο; Απάντηση δεν πήρα.
Πάω στην «Αγγλικού», σίγουρος για τις γνώσεις της κόρης μου στην αγγλική γλώσσα, αφού εκτός άλλων η μητέρα της μέχρι να φτάσει 5 ετών δεν της είχε μιλήσει ποτέ ελληνικά, με αποτέλεσμα να βρεθεί να μιλάει και τις δυο γλώσσες. Χώρια τα φροντιστήρια από 4 ετών.
Πόθεν προκύπτει, της λέω, το 15; Έχετε πολλά παιδιά στην ηλικία της που έχουν Proficiency;
Δεν παρακολουθεί το μάθημα, μου απαντά! Επειδή εκείνη ξέρει Αγγλικά, την ώρα του μαθήματος διαβάζει… Ισπανικά!
Εδώ που τα λέμε, η Αγγλικού ένα δίκιο το είχε. Από την άλλη πλευρά τι να παρακολουθήσει όταν το επίπεδο διδασκαλίας για το παιδί, είναι αυτό που έκανε πριν 9 χρόνια; Με τι ενδιαφέρον να το παρακολουθήσει; Εσείς στη θέση της τι θα κάνατε; τη ρώτησα. Δεν την είδα να νοιάζεται…
Πάω στον καθηγητή της Μουσικής. Έχετε, του λέω, πολλά παιδιά στην τάξη και στην ηλικία της που παίζουν άριστα φλάουτο και κιθάρα, έχουν διπλώματα και παίζουν σε παραστάσεις; Εσείς δεν είστε που τη βάζετε να παίζει στις σχολικές εορτές; Εσείς δεν είστε που τη βάζετε να γράφει παρτιτούρες για να τις μοιράζετε εν συνεχεία στη χορωδία; Θεωρείτε ότι το 15 που της βάλατε αποτελεί την ηθική της δικαίωση; Άκουσα, πάλι, ότι τις περισσότερες φορές διαβάζει … Μαθηματικά!
Ετοιμαζόμουν να βρω και να ρωτήσω και την φιλόλογο που της κάνει Ιστορία και της έβαλε 16. Όχι μπαμπά και πολύ μου έβαλε, στο διαγώνισμα δεν έγραψα καλά, δεν είχα διαβάσει καλά…
Πάμε παρακάτω: Ρωτώ την κόρη μου γιατί έχει 10 απουσίες.
Κι εκεί πέφτω από τα σύννεφα!
Επειδή, μου απαντά, ο κύριος της … Τεχνολογίας, όταν τον έχουμε την πρώτη ώρα, με βγάζει έξω για να … στεγνώσω τα μαλλιά μου, αφού φτάνω στο σχολείο με την ψυχή στο στόμα από το κολυμβητήριο!!!
Καταλαβαίνετε; Κι αν αυτά που σας αναφέρω είναι απολύτως ήσσονος σημασίας μπροστά στα μείζονα, καταλαβαίνετε τι γίνεται στα μείζονα…
Γιατί τα αναφέρω αυτά; Τα αναφέρω επειδή έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει παπαγάλους και δεν προάγει τη σκέψη και την ουσιαστική γνώση. Και διαθέτει εν συνόλω αναξιολόγητους καθηγητές που αδυνατούν να κατανοήσουν ειδικές καταστάσεις, αδυνατούν ν’ αφουγκραστούν τις διαφορετικές προσωπικότητες, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παιδιών κι ισοπεδώνουν την αριστεία.
Αλήθεια, πιστεύει κάποιος ότι στο σχολείο θα μάθει το παιδί του Αγγλικά; Θα μάθει μουσική; Θα γυμναστεί επαρκώς; Εδώ, τα παιδιά καλά καλά δεν μαθαίνουν τα πρωτεύοντα μαθήματα που θα τους χρειαστούν στη ζωή τους, θα μάθουν τα άλλα; Τα δευτερεύοντα; Κι αν τα μάθαιναν στα σχολεία για ποιον λόγο είναι γεμάτη η χώρα φροντιστήρια ξένων γλωσσών; Για ποιον λόγο οι γονείς πληρώνουν σε συλλόγους για ν’ ασκούνται τα παιδιά τους; Για ποιον λόγο τα τρέχουν σε ωδεία, σε ρομποτικές και λοιπές δραστηριότητες; Το κάνουν επειδή το σχολείο είναι ανεπαρκές. Δηλαδή, για τον ίδιο λόγο που τα στέλνουν σε φροντιστήρια για ν’ αποκτήσουν τις επαρκείς γνώσεις που δεν αποκτούν στο σχολείο, για να εισαχθούν στα ΑΕΙ.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν, μ’ ένα ανεπαρκές σχολείο στο οποίο, επιπροσθέτως, διδάσκουν αναξιολόγητοι εκπαιδευτικοί. Αυτός είναι ο κανόνας κι όσες εξαιρέσεις υπάρχουν (η κόρη μου, επί παραδείγματι, έχει μια σπουδαία παιδαγωγό στα Μαθηματικά κι έναν εξαίρετο φιλόλογο), απλώς τον επιβεβαιώνουν.
Είναι γνωστό ότι η άποψή μου για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων είναι ξεκάθαρη. Δεν μπορεί να την αρνούνται βολεμένοι πίσω από την άθλια μονιμότητα. Πολύ περισσότερο οι εκπαιδευτικοί. Δηλαδή, οι δημόσιοι λειτουργοί που έχουν ως αποστολή να μορφώσουν τις νέες γενιές Ελλήνων.
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί σας ανέφερα την ιστορία της κόρης μου; Το λέω επειδή έμαθα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση ότι το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει να καταφθάνουν στο υπουργείο Παιδείας σωρηδόν επιστολές από γονείς μαθητών που ζητούν οι εκπαιδευτικοί των παιδιών τους να είναι αξιολογημένοι. Είτε στα πρότυπα σχολεία είτε στα απλά.
Σκέφτομαι ότι η κοινωνία, η υγιής κοινωνία, αρχίζει ν’ αντιδρά. Το τέλμα των δημοσίων σχολείων έχει συμβάλλει σ’ αυτό.
Κι όμως, Πολιτεία κι εκπαιδευτικοί συνεχίζουν ν’ αρνούνται το αυτονόητο για κάθε Πολιτεία, για κάθε Κράτος.
Η αντικειμενική αξιολόγηση είναι η διαδικασία επίτευξης της αξιοκρατίας, απαραίτητη για την άνθηση μιας κοινωνίας. Κι ενώ είναι αυτονόητη για τον ιδιωτικό τομέα, παραμένει αδιανόητη για πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, παρά την επισήμως κρατούσα ισονομία!
Κι αυτό παρά το γεγονός ότι είναι επιθυμητή από τους ανθρώπους που θέλουν να αποδειχθούν η αξία τους και η προσφορά τους στην κοινωνία. Γιατί τους το στερούμε; Αντιθέτως, εκείνοι που φοβούνται την ανάδειξη της ανεπάρκειάς τους είναι πολέμιοι της αξιολόγησης.
Με ποιους συντάσσεται το υπουργείο Παιδείας κι ο Κώστας –Τζεπέτο – Γαβρόγλου;
Κι η αυριανή κυβέρνηση;
Ιδού ένα σοβαρό ερώτημα προς πολιτικά κόμματα, πολιτικούς και στελέχη, εν όψει εκλογών.
Ερώτημα, όπως και τα πλείστα άλλα για την Οικονομία, την Υγεία, τους θεσμούς, που θα «πνιγούν» στις οσμές της κάθε Novartis και του κάθε Μανόλο του Παππά….
