Από χθες το πρωί ζούμε άλλο ένα τρανταχτό στοιχείο που μας καταδεικνύει ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί στη χώρα του τίποτα!
Ανεξαρτήτως από τους λόγους και τις αιτίες, ανεξαρτήτως της «εμφύλιας» διαμάχης πατέρα και υιών Αγγελόπουλου, οι τίτλοι τέλους της χαλυβουργίας (μετά από ένα αιώνα), μπαίνουν κι αυτοί φωτογραφία στο κάδρο των αναμνήσεων του παρελθόντος. Σ΄ αυτό το κάδρο που ήδη έχουν τοποθετηθεί η τσιμεντοβιομηχανία (μετά από 116 χρόνια), η παραγωγή χαρτιού, γυαλιού, ξύλου, χημικών, λιπασμάτων, ο κλάδος των τροφίμων και η γαλακτοβιομηχανία.
Κι ύστερα μας μιλάνε για ανάπτυξη. Μας μιλάνε για αισιόδοξες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας!
Λέμε καθημερινά στο ραδιόφωνο και γράφουμε συστηματικά για την κακή κατάσταση της Οικονομίας μας. Η οποία, έτσι όπως πορεύεται δεν μπορεί να βγει στο ξέφωτο και με εξωστρέφεια για να πορευτεί στη μέλλον. Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως για τις κυβερνητικές ελεημοσύνες, τα επιδοματάκια, τα συσσίτια και τις εξαγγελίες για προσλήψεις στο κράτος. Κι έχουμε πει ότι η Ελλάδα της ευμάρειας θα κάνει τουλάχιστον εκατό χρόνια για να επιστρέψει. Δεν θα επιστρέψει ούτε καν η Ελλάδα του 2015 που παρέλαβαν ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι ΑΝΕΛ. Δεν πρόκειται να περάσει στην κατηγορία των χωρών που βγήκαν από τα μνημόνια και έζησαν οι δανειστές τους καλά και αυτές καλύτερα…
Μακάρι να διαψευστούμε αλλά είναι πια εξαιρετικά πιθανό ότι το μέσα στο 2019, το κράτος μας θα «σκάσει» και πάλι. Δεν θα μπορεί να συντηρήσει τους 800 χιλιάδες (πάσης φύσεως και κατηγορίας) δημοσίους υπαλλήλους. Δεν θα έχει χρήματα. Χώρια οι συντάξεις. Το δε 2020, οι μισοί Έλληνες δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Εκεί πορευόμαστε.
Γνωρίζω ότι αυτά δεν είναι ευχάριστα να λέγονται και να γράφονται. Μα είναι οι αλήθειες. Κι όπως έχουμε δημιουργήσει μεταξύ μας, εδώ στον «Εμβολο», μια σχέση εμπιστοσύνης που βασίζεται στις αλήθειες, δεν μπορούμε να μη τις φωνάζουμε.
Κι η αλήθεια είναι αυτή που περιγράψαμε και πριν. Ότι οι κυβερνητικές ελεημοσύνες με τα επιδοματάκια και τα πεντάμηνα διορισμού στο κράτος (ακόμη και θέσεις δασικών υπαλλήλων στο… λιμάνι του Πειραιά δημιουργούν) δεν βγάζουν πουθενά. Ούτε με την αέναη σχέση ψηφοφόρων και κομμάτων που απλά διαιωνίζει το πελατειακό σύστημα και ταΐζει με τις σάρκες μας τον κράτος –μινώταυρο. Ούτε καν οι μισθοί, συμβάσεις κι επιδόματα στην ιδιωτική οικονομία, δεδομένου ότι εκεί καλπάζει η μαύρη εργασία, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Και ξέρετε ποια θα είναι η πιο δύσκολη ημέρα του 2019; Εκείνη η πρώτη Δευτέρα μετά τις εκλογές. Είτε έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση είτε κυβέρνηση συνεργασίας.
Αυτή η κυβέρνηση δεν θα έχει ούτε μια ώρα περίοδο χάριτος.
Θα βρει κρυμμένα κάτω από το χαλί γιγαντιαία φαντάσματα. Θα βρει ασχήμια και γύμνια. Θα βρει τα γυάλινα πόδια της οικονομίας και του δήθεν… success story του Αλέξη Τσίπρα που αβαντάρει κι ο καραγκιοζοπαίκτης της Κομισιόν, ο Μοσχοβισί.
Πόσο να κρατήσει μία ολόκληρη οικονομία ο τουρισμός; Χωρίς βιομηχανία, χωρίς παραγωγή, χωρίς επενδύσεις, χωρίς πρόσβαση στις αγορές και χωρίς τραπεζικό σύστημα, η καταχρεωμένη χώρα και η καταχρεωμένη κοινωνία της δεν θα αντέξουν επί μακρόν. Α, και χωρίς δανεικά φυσικά…
Εκείνη τη Δευτέρα, μετά τις εκλογές του 2019, η νέα κυβέρνηση θ’ ακούει καθαρά το τικ τακ της ωρολογιακής βόμβας που θα παραλάβει. Ενώ, επιπλέον, θα έχει πιθανότατα και τον ΣΥΡΙΖΑ στα πεζοδρόμια. Ενώ και το ευρωπαϊκό περιβάλλον ίσως είναι πιο θολό απ’ ότι σήμερα. Πολύ περισσότερο αν οι ευρωεκλογές αναδείξουν περίεργους τύπους σαν τον Σαλβίνι, τον Φάρατζ, τη Λεπέν κι άλλα τέτοια πολιτικά νούμερα. Και σε αυτή την Ευρώπη η προσπάθεια ανασύνταξης μίας χώρας με ελάχιστα συγκριτικά πλεονεκτήματα, δεν θα είναι απλώς ένα βουνό. Θα είναι ένα βουνό σαν τα Ιμαλάια…
