Ποια είναι τα «στοιχεία» με τα οποία στοχοποιήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης;
1. Μια κατάθεση του καταδικασμένου και φυλακισμένου πρώην μεγαλοστελέχους της γαλλικής εταιρείας πώλησης όπλων Thales, από το 2006. Στην οποία λέει ότι η εταιρεία του έχασε τον διαγωνισμό C4I, επειδή οι Αμερικανοί έδωσαν μίζα «πιο ψηλά» απ’ ότι εκείνοι.
- Ένα έμβασμα 845 χιλιάδων ευρώ, το 2010, προς έναν ελληνικό λογαριασμό που ανήκει στον αδελφό του, Σπύρο Σημίτη.
- Μια offshore από τις πάμπολλες , εκατοντάδες χιλιάδες, που υπάρχουν στον πλανήτη, δημιουργημένη από την ελβετική τράπεζα UBS. Σαν αυτές στις οποίες οι τράπεζες βάζουν τα χρήματα –κέρδη των πελατών τους από τις επενδύσεις τους σε τραπεζικά προϊόντα.
Είναι αυτά επαρκή στοιχεία για την διαπόμπευση ενός πρώην πρωθυπουργού και πρώην υπουργών του, όπως ο Χρυσοχοϊδης;
Μπορεί και να είναι. Αλλά γιατί η διορισμένη από την κυβέρνηση αρχή το θυμήθηκε σήμερα; Γιατί αυτήν την δηλητηριασμένη κι εντόνως προεκλογική περίοδο; Πολύ περισσότερο όταν όλοι πια γνωρίζουμε πού στοχεύει και τι επιδιώκει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ;
Να θυμηθούμε τα πράγματα.
Την περίοδο προετοιμασίας των Ολυμπιακών αγώνων, οι ΗΠΑ άσκησαν ισχυρότατες πιέσεις στην κυβέρνηση Σημίτη μέσω του αντιπροέδρου τους Ντικ Τσένι, ο οποίος είχε στενότατες σχέσεις με την εταιρεία SAIG που παρήγαγε και προμήθευε το C4I, για να το αγοράσει. Ταυτοχρόνως , μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης ανέφεραν συστηματικά τους φόβους των ΗΠΑ για το πόσο ασφαλείς θα ήταν οι αγώνες, καλλιεργώντας «κλίμα» στην διεθνή κοινή γνώμη. Ενώ, οι ίδιοι οι Αμερικανοί έστελναν «κρυφά» μηνύματα στην ελληνική κυβέρνηση ότι αν δεν σιγουρευτούν για την ασφάλεια των αθλητών τους, δεν θα στους στείλουν στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Μάλιστα, η αμερικανική κυβέρνηση αξίωνε και δια του πρέσβη Τόμας Μίλερ, την ταχύτατη προμήθεια του συστήματος. Κι όπως αναφέρει το παραπολιτικό ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου, «αντιστάθηκε» ο Χρυσοχοΐδης. Που ήταν παντοδύναμος αφού είχε εξαρθρώσει την 17Ν.
Κάπως έτσι έγινε και με το C4I και με το τραμ! Που επιβλήθηκαν, με το έτσι θέλω, ως όροι από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Πάμε παρακάτω.
Το 1999, ο αδελφός του τότε πρωθυπουργού ίδρυσε με εντολή του στην ελβετική τράπεζα UBS, την offshore Wonsan Investments Ltd, με έδρα στις Μπαχάμες. Η οποία ήταν ενεργή μέχρι το 2010.
Το 2006, ο καταδικασμένος για ενεργό δωροδοκία Μισέλ Ζοσεράν, κορυφαίο στέλεχος της γαλλικής βιομηχανίας όπλων Thales, κατέθεσε ότι … «συμφώνως με τον Λ.Ρ. χάσαμε αυτή τη συμφωνία γιατί εμείς «ποτίσαμε» χαμηλά, ενώ οι Αμερικανοί στόχευσαν απευθείας στον υπουργό Δημόσια Τάξης και στον Πρωθυπουργό».
Ενώ, αργότερα, το 2010, μπήκαν σε ελληνική τραπεζικό λογαριασμό του Σπύρου Σημίτη 845 χιλιάδες ευρώ από την τράπεζα UBS, κέρδη του από επενδύσεις σε τραπεζικά προϊόντα, μέσω της offshore Wonsan Investments Ltd.
Προσέξτε:
Η συγκεκριμένη offshore, όπως και η συντριπτική πλειονότητα των αντίστοιχων , δεν είχε ονόματα μετόχων. Ενώ διευθυντής της εμφανιζόταν (μέχρι το 2020 που έκλεισε) στέλεχος της τράπεζας. Έτσι γίνεται κατά πάγια τακτική. Οι τράπεζες (στη συγκεκριμένη περίπτωση η UBS) δειγματίζουν στους πελάτες τους επενδυτικά προϊόντα, όπου τοποθετούνται κεφάλαια. Τα κέρδη των οποίων δεν φορολογούνται επειδή οι τράπεζες δημιουργούν offshore (στη συγκεκριμένη περίπτωση την Wonsan) σε φορολογικούς παραδείσους. Όσο τα χρήματα παραμένουν στους λογαριασμούς των offshore και δεν αποδίδονταν μερίσματα στους μετόχους (τους οποίους γνωρίζει η τράπεζα) , η φορολόγησή τους ήταν 0%. Όταν αποδίδονταν τα μερίσματα και δηλώνονταν από τους δικαιούχους, επιβαλλόταν φόρος επί των μερισμάτων στις χώρες τους.
Προσέξτε:
Την ίδια ημέρα που ιδρύθηκε από την UBS (14 Ιανουαρίου 1999) η συγκεκριμένη offshore, ιδρύθηκαν στις Μπαχάμες άλλες 15, ενώ όλο το 1999 (συμφώνως με τα πλήρη στοιχεία της) ιδρύθηκαν άλλες 750, ενώ από το 1990 έως και το 2016 συνολικά 9.717. Δηλαδή, μια πλήρης «τραπεζική βιομηχανία», καθ’ όλα νόμιμη και με εύκολες διαδικασίες.
Προσέξτε:
Οι Μπαχάμες, δεν είχαν υπογράψει συμφωνία ανταλλαγής φορολογικών στοιχείων, παρά μόνο με τις ΗΠΑ. Κι αυτή έγινε το 2002.
Πολύ αργότερα, το 2009, υπέγραψαν με τις άλλες χώρες, κατόπιν πιέσεων του ΟΟΣΑ.
Με την Γερμανία, όπου βρίσκεται η μόνιμη κατοικία του Σπύρου Σημίτη, συμφωνία ανταλλαγής πληροφοριών φορολογικού ενδιαφέροντος υπογράφηκε στις 9 Απριλίου 2010. Βάσει αυτής της συμφωνίας, τα στοιχεία που θα ανταλλάσσονταν αφορούσαν τόσο εταιρείες όσο και φυσικά πρόσωπα συνδεδεμένα με αυτές. Από το 2010 και μετά, οπότε ξεκίνησε η μαζική υπογραφή διμερών συμφωνιών, η βιομηχανία offshore στις Μπαχάμες από μεγάλες τράπεζες συρρικνώθηκε – για παράδειγμα η UBS ίδρυσε λιγότερες από 1000 υπεράκτιες για πελάτες της την εξαετία που ακολούθησε, ενώ από το 1999 έως το 2009 ίδρυε περίπου 800 τον χρόνο. Με την Ελλάδα ή συνολικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Μπαχάμες δεν υπέγραψαν συμφωνία. Τον Μάρτιο του 2018 η χώρα της Καραϊβικής εντάχθηκε στην μαύρη λίστα της ΕΕ για τους φορολογικούς παραδείσους.
Πάμε παρακάτω:
Τον Μάιο του 2018, σε εγκύκλιο της ΑΑΔΕ, οι Μπαχάμες εντάχθηκαν στη λίστα των χωρών για την αυτόματη ανταλλαγή πληροφοριών χρηματοοικονομικών λογαριασμών που έχουν την πρόθεση να συμμετάσχουν, αρχής γενομένης την 1.1.2018.
Οι ελληνικές αρχές φέρεται να διαπίστωσαν ότι ενάμιση μήνα μετά την υπογραφή της διμερούς συμφωνίας (Μπαχάμες – Γερμανία) στις 21 Μαΐου 2010, απεστάλη έμβασμα ύψους 845.000 ευρώ προς τραπεζικό λογαριασμό του Σπύρου Σημίτη στην Εμπορική Τράπεζα.
Προσέξτε:
Τον Ιούλιο του 2017, μετά από δημοσίευμα της Real News για «ύποπτο έμβασμα» από offshore στις Μπαχάμες «προς πρόσωπο του στενού περιβάλλοντος Σημίτη», ο Σπύρος Σημίτης απάντησε δηλώνοντας: «Εργάστηκα ως καθηγητής του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης επί πενήντα περίπου χρόνια. Δίδαξα επίσης κι εργάστηκα στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία. Συνεργάστηκα επανειλημμένα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η σύζυγός μου εργάστηκε ως ψυχαναλύτρια επί σαράντα περίπου χρόνια, με σημαντική επιπλέον εκδοτική δραστηριότητα. Κατά την περίοδο 2001 μέχρι και το 2011 είχα στη Γερμανία καθαρά εισοδήματα ύψους 1.448.000 ευρώ – σύμφωνα με τα στοιχεία της Εφορίας – μετά δηλαδή από τις φορολογικές και άλλες κρατήσεις. Τις δύο προηγούμενες δεκαετίες τα εισοδήματά μου ήταν πιο υψηλά, ή τουλάχιστον αντίστοιχα. Από την πώληση ακινήτων μου στην Ελλάδα επίσης, έχω εισπράξει περίπου 500.000 ευρώ. Οι αποταμιεύσεις μας αυτές προέρχονται από την εργασία μιας ζωής. Είναι σημαντικές. Τις επενδύσαμε σε διεθνείς τράπεζες κρίνοντας τις αποδόσεις. Στην Ελλάδα έκανα ένα έμβασμα στις 21/5/2010 με το ποσό των 845.000 ευρώ για την αγορά ακινήτου. Τις ημέρες εκείνες υπήρξε στην Ελλάδα έκρηξη ανησυχίας, με συνέπεια μεγάλη φυγή κεφαλαίων. Αγορά ακινήτου υπό τις συνθήκες αυτές δεν ήταν πια νοητή. Επανέφερα το ποσό των 800.000 ευρώ στην Τράπεζα του τόπου κατοικίας μου, στη Γερμανία. Η φήμη που κυκλοφόρησε – ότι τα χρήματά μου έχουν “παράνομη προέλευση” – είναι ως εκ τούτου αναληθής και άκρως συκοφαντική. Όλα τα χρήματά μας είναι προϊόν της δουλειάς μας. Θα προσφύγω στη Δικαιοσύνη, εναντίον οιουδήποτε επιδιώξει τη συκοφαντική δυσφήμισή μου».
Προσέξτε:
Το ρεπορτάζ από τη Γερμανία αναφέρει ότι πολύ δύσκολα θα ξέφευγε από τις Γερμανικές αρχές έμβασμα από ελληνική τράπεζα προς γερμανική (όπως αυτό της επιστροφής από την Εμπορική τράπεζα 880 χιλιάδων ευρώ, προς Γερμανική. Αυτή είναι όλη η ιστορία με τη συγκεκριμένη διαδικασία.
Η οποία, είχε και συνέχεια.
Το σύστημα C4I, δεν παραλήφθηκε ποτέ από την κυβέρνηση Σημίτη. Η Αμερικανική εταιρεία που είχε αναλάβει την προμήθειά του ήταν χαρακτηριστικά ασυνεπής.
Να θυμίσουμε κι αυτό:
Ο διαγωνισμός για την προμήθειά του C4I ήταν μια κωμωδία μειοδοσιών μεταξύ των δύο υποψήφιων εταιριών για 254,9 εκ ευρώ τελικά, με διαφορά 500.000 μεταξύ τους, λες και ο ένας έκανε το λαγό στον άλλον. Για να ανέβει το … μειοδοτικό τίμημα. Κι έγιναν οι αγώνες τελικά χωρίς το σύστημα ασφάλειας γιατί το σύστημα δεν ήρθε ποτέ στη χώρα πλήρες και λειτουργικό όπως υποχρεωνόταν η εταιρία SAIC με υπεργολάβο τη Siemens από τη σύμβασή της! Ούτε τότε ήρθε λειτουργικό και πλήρες ούτε μετά από την παράταση που ετσιθελικά πήρε η εταιρία, πάλι με πιεστική παρέμβαση της αμερικάνικης κυβέρνησης δια της πρεσβείας στην ελληνική κυβέρνηση! Όχι μόνο αυτό, αλλά η πρεσβεία πίεσε τον ίδιο τον πρωθυπουργό ώστε να μην ακυρωθεί η παραγγελία, που δεν έφτασε ποτέ στην ώρα της, και να μην πληρώσει τις νενομισμένες ρήτρες η υπεύθυνη εταιρία. Πέτυχε η αμερικάνικη κυβέρνηση, τότε, την παράταση – παράδοση του συστήματος το 2006. Αλλά, ούτε το 2006 παραδόθηκε πλήρες και λειτουργικό το σύστημα! Και δεν παραλήφθηκε σαν τέτοιο.
Το σύστημα παραλήφθηκε το 2008, από τον υπερυπουργό της κυβέρνησης Καραμανλή, Προκόπη Παυλόπουλο και τους Χρήστο Μαρκογιαννάκη και Βύρωνα Πολύδωρα. Για να μην κακοκαρδίσει την αμερικάνικη κυβέρνηση και μετά από μεγάλες πιέσεις της πρεσβείας, όπως κατέθεσε ο τότε υπουργός Μαρκογιαννάκης! Αφού πρώτα έγιναν τροποποιήσεις της αρχικής συμφωνίας για τμηματική παράδοση υποσυστημάτων του C4I, με απάλειψη θετικών ρητρών υπέρ του ελληνικού δημοσίου.
Προσέξτε:
Το 2010, με απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης (Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου) δεν εγκρίθηκε η τελική παραλαβή του σαράβαλου και καταγγέλθηκε η σύμβαση, με την ελληνική κυβέρνηση να εισπράττει τις εγγυητικές επιστολές. Το κωμικοτραγικό στην υπόθεση είναι ότι ο τότε Αμερικανός πρέσβης (David Pierce) κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση για την καθυστέρηση παραλαβής, ενώ ήταν πασιφανές ότι η αμερικάνικη εταιρία SAIC ήταν παντελώς ανέτοιμη να παραδώσει πλήρες σύστημα ακόμα και μετά από 6 χρόνια όπως αποδείχτηκε!
Προσέξτε:
Στελέχη της αναδόχου Siemens έχουν καταθέσει από τότε στη γερμανική δικαιοσύνη, ότι η εταιρία τους πλήρωσε μίζες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, ώστε η ελληνική κυβέρνηση να αγοράσει το σύστημα. Αντίθετα, ο τότε διευθύνων της Siemens Ελλάς Δ Δενδρινός έχει καταθέσει ότι δεν υπάρχει παραστατικό ή άλλο στοιχείο που να δείχνει παράνομη συναλλαγή. Παρ’ όλα αυτά, την ημέρα που καταβλήθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή η δόση της δοκιμής του συστήματος ασφαλείας, με ημερομηνία 20 Ιουλίου 2004, ύψους 31.000.000 ευρώ, καταγράφεται εκροή 785.000 ευρώ σε λογαριασμό της Barclays Bank Λονδίνου από μια εταιρία που χρησιμοποιείτο για την προώθηση των μαύρων κονδυλίων της Siemens!
Όλα τα παραπάνω είναι σε πλήρη γνώση των ελληνικών δικαστικών αρχών, που ερεύνησαν την υπόθεση Siemens και C4I, αλλά κανείς από τις κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή, που εμπλέκονταν στην υπόθεση δεν κατηγορήθηκε δικαστικά. Μόνο μεσαίοι αστυνομικοί υπάλληλοι!
Προσέξτε κι αυτό:
Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι το ελληνικό δημόσιο κλήθηκε ξαφνικά να πληρώσει πριν ένα χρόνο (το 2017!) 40 εκ ευρώ, γιατί η πρώην SAIC προσέφυγε στα αμερικανικά δικαστήρια που τη δικαίωσαν (φυσικά) ότι για τα προβλήματα του συστήματός της έφταιγε η Ελλάδα και ότι η χώρα μας έπρεπε να δώσει πίσω τις εγγυητικές επιστολές και το υπόλοιπο της σύμβασης! Και ενώ τα ελληνικά δικαστήρια δικαίωσαν την προσφυγή του ελληνικού δημοσίου κατά αυτής της απόφασης, ο Άρειος Πάγος το 2016 ζήτησε επανεξέταση και το εφετείο το 2017 (επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ) απέρριψε την αγωγή του ελληνικού δημοσίου και δικαίωσε την αμερικανική εταιρία!
Και τώρα; Τώρα, το σύστημα είναι άχρηστο και κατακερματισμένο στην Αμυγδαλέζα και σε διάφορες αστυνομικές διευθύνσεις και δεν αξίζει ούτε το ένα δέκατο της αγοράς του… Ενώ η δικαστική υπόθεση προχωράει με το βούλευμα (1732/2017) του Συμβουλίου Εφετών του 2017, με το οποίο παραπέμπονται να δικαστούν στο Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών 18 άτομα, μεταξύ των οποίων και στελέχη της πρώην SAIC, αλλά και μέλη επιτροπών παραλαβής του συστήματος, στα πλαίσια του ποινικού σκέλους της υπόθεσης Siemens, που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.
Πάντως, οι εκτιμήσεις που γίνονται σε πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία αναφέρουν ότι
αυτή η ιστορία δύσκολα μπορεί να κρύβει κάτι ύποπτο πίσω της. Πολύ περισσότερο αφού επισήμως και παρασκηνιακά υπήρχαν πολιτικές παρεμβάσεις κορυφαίων Αμερικανών κι Ελλήνων αξιωματούχων που δεν θα διακύβευαν το παραμικρό. Αναμφισβήτητα, όμως, οι πιέσεις που δέχθηκαν οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή είχαν αποτέλεσμα να πεταχτούν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια.
Η σωστή εξέλιξη θα ήταν η διερεύνηση των πάντων. Χωρίς, όμως, τους τακτικισμούς της κυβέρνησης για προφανείς λόγους. Διερεύνηση από την περίοδο Σημίτη μέχρι την παραλαβή του συστήματος, το 2008, από την κυβέρνηση Καραμανλή. Μόνο, που η κυβέρνηση, αφήνει (πάλι για ευνόητους λόγους) εκτός κάδρου, τον νυν πρόεδρο της Δημοκρατίας. Που επί των ημερών του έγιναν οι τροποποιήσεις που επέτρεψαν τελικά την παραλαβή ενός άχρηστου συστήματος… Ενώ δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα αναφορικά με ποιον λόγο το βούλευμα του 2017 που αναφέρει τρία πολιτικά πρόσωπα (Παυλόπουλο, Μαρκογιαννάκη, Πολύδωρα) δεν έφτασε ποτέ στη Βουλή…
