Γράφουμε και ξαναγράφουμε ότι η χώρα χρειάζεται ένα τεράστιο επενδυτικό σοκ, χρειάζεται επενδύσεις της τάξης των 100 δις ευρώ για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να βγει στο ραντεβού με το μέλλον της.
Όλοι μιλούν για επενδύσεις, όλοι ψάχνουν επενδύσεις, μα επενδύσεις δεν έρχονται. Για ποιον λόγο, άλλωστε, να έρθουν επενδυτές στη χώρα μας; Για ποιον λόγο να βάλουν τα χρήματά τους και να μπλέξουν με το αντιεπενδυτικό πολιτικό κλίμα της Αριστεράς και μεγάλων κομματικών της Δεξιάς; Για ποιον λόγο να μπλέξουν με την ελληνική γραφειοκρατία και τη διαφθορά; Για ποιον λόγο να τραβήξουν όσα τραβούν οι επενδυτές στο Ελληνικό, στις Σκουριές, στην Κέρκυρα, στη Ρόδο, παλαιότερα στο Ναυαρίνο όπου ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος έφτυσε αίμα για είκοσι χρόνια προκειμένου να ξεπεράσει τα εμπόδια που του έβαζαν για αν φτιάξει το κόσμημα που λέγεται σημερα Κόστα Ναβαρίνο; Για ποιον λόγο να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που δεν έχει πρόσβαση για δανεισμό στις αγορές κι οι τράπεζές της είναι σχεδόν φαληρισμένες;
Για ποιον λόγο να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που ανάμεσα σε 214 κράτη που αντιμετωπίζουν τη διαφθορά βρίσκεται στην 102η θέση και συνεχώς διολισθαίνει; Για ποιον λόγο να έρθουν να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που αναφορικά με τη φορολογία των επιχειρήσεων, ο συντελεστής φορολόγησης υπερβαίνει σχεδόν 5 ποσοστιαίες μονάδες τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ; Για ποιο λόγο να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που όπως ανακοινώθηκε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ κι αναφορικά με την ευρωστία των τραπεζών της, αυτές βρίσκονται στην 137η θέση ανάμεσα σε 140 χώρες;
Όλα τα παραπάνω λοιπόν μελετούν οι όποιοι επενδυτές προκειμένου να «ψηφίσουν» (ή όχι) Ελλάδα, μαζί φυσικά με τα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Κι εμείς αναρωτιόμαστε τι έχει το έρμο και ψοφάει… Αναρωτιόμαστε και βράζουμε στο ζουμί μας…
