Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη Βουλή τη ρύθμιση που έφερε και ψήφισε η κυβέρνηση, συμφώνως με την οποία μπορούν πλέον κι οι ιδιώτες να εισέλθουν στον χώρο των αστικών συγκοινωνιών και να επιτελούν μεταφορικό έργο.
Ομολογώ ότι ένιωσα τεράστια έκπληξη από το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία την καταψήφισε!!! Καταλαβαίνετε; Καταψήφισε κάτι που θα μπορούσε να ήταν ολόκληρη παράγραφο στο πρόγραμμά της. Καταψήφισε κάτι που είναι προπομπός για την απελευθέρωση επαγγελμάτων και το άνοιγμα της αγοράς και του ανταγωνισμού. Καταψήφισε κάτι για το οποίο η ίδια μάχεται. Και δη με την πάγια θέση της για την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Η Νέα Δημοκρατία είπε δικαιολογούμενη ότι αυτή η ρύθμιση χρειάζεται πολλές βλετιώσεις εξ ου και δεν την ψήφισε. Ε, και; Ας την ψήφιζε επί της αρχής.
Ακούστε:
Η Νέα Δημοκρατία έχει υπηρετήσει συνεπώς τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, είχε μονίμως το βλέμμα της στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας, αλλά…
Το αλλά έγκειται στο γεγονός ότι τα έχει –κι εκείνη- μούσκεμα με τις αρχές του φιλελευθερισμού αναφορικά με την Οικονομία. Την αρχή έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τις αθρόες κρατικοποιήσεις της δεύτερης μεταπολιτευτικής κυβερνητικής του θητείας. Συνέχισε με την ταύτισή της, συχνά πυκνά, με τους «ζηλωτές» του κρατισμού και την διαιώνιση της πολιτικής και οικονομικής του κουλτούρας. Αφενός για να μπορέσει να επιβιώσει εκλογικά κι αφετέρου επειδή μεγάλη μερίδα των στελεχών και των ψηφοφόρων της είχαν κι έχουν αγαστή σχέση με τον κρατισμό.
Κι αν όλα αυτά συνέβαιναν στο παρελθόν, ή τουλάχιστον μέχρι την τελευταία κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (με εξαίρεση την περίοδο Μητσοτάκη που επιχειρήθηκαν ανεπιτυχώς ανοίγματα στον ιδιωτικό τομέα και στις αποκρατικοποιήσεις), ουδείς αντιλαμβάνεται για ποιον λόγο σήμερα, με μια φιλελεύθερη ηγεσία ταυτισμένη με τη λογική του σύγχρονου κόσμου, δεν ψήφισε τη συγκεκριμένη ρύθμιση.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας – στην συγκεκριμένη περίπτωση το όλον της- ουσιαστικά υπερψήφισε την μάστιγα του κρατισμού. Ίσως εξ αιτίας ισορροπιών με τον παραδοσιακό – λαϊκοδεξιό κρατισμό που βγάζει φλύκταινες με όρους όπως «ιδιωτικοποίηση», «ανταγωνισμός» κι «εκσυγχρονισμός»…
Από την άλλη πλευρά, η συγκεκριμένη ρύθμιση καταρρίπτει ένα βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λέει «ψηφίστε μας για να μην έρθει ο… νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης»…
Η απάντηση είναι απλή: Κι αν έρθει, τι θα του έχει μείνει για να κάνει, αφού όλα τα ιδιωτικοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιες ιδιωτικοποιήσεις του έμειναν να κάνει; Και ποιες μεταρρυθμίσεις;
Η ουσία είναι ο κρατισμός βρίσκεται στο dna κομμάτων και κοινωνίας. Κι αυτό δεν ξεριζώνεται εύκολα κι απλά. Ο κρατισμός είναι ένα δημόσιο παρασιτικό δημιούργημα που κατασκεύασαν η κομματοκρατία, τα πελατειακά δίκτυα, οι τοπικισμοί κι η ευνοιοκρατία. Δηλαδή μια κουλτούρα που έχει διαποτίσει την κοινωνία κι έχει διαμορφώσει μια αήττητη συλλογική νοοτροπία που βασιζόμενη στην ευκολία, στην ανοργανωσιά και προπαντός στην απουσία οποιασδήποτε μακροπρόθεσμης φιλοδοξίας, γεννά διαρκώς προσοδοθήρες, θεσιθήρες, τρεχέδειπνους, δανειοδίαιτους και ραντιέρηδες.
Ο κρατισμός συντελεί σε μέγιστο βαθμό και στη συντήρηση μιας ιδιωτικής οικονομίας όπου ευδοκιμούν μόνο μικροκαταστηματάρχες και μικροπαραγωγοί, μικροεπαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες, άνθρωποι δηλαδή που στην μεγάλη πλειονότητά τους δεν έχουν ορίζοντα, δεν τρέφουν βλέψεις, και δεν μπορούν να σταθούν με αξιώσεις στον διεθνή ανταγωνισμό.
Πότε θα τα σκεφτούμε όλα αυτά;
