Η ομολογία του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε διαβεβαιώσεις από τα Σκόπια πως θα κατόρθωναν να καταγράψουν συμμετοχή της τάξης του 40-45% στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, είναι ενδεικτική της επιδερμικής αντίληψης των πραγμάτων από την ελληνική πλευρά.
Πίστεψαν τον Ζάεφ που τους έλεγε ότι θα ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο που θα του επέτρεπε να πιέσει την αντιπολίτευσή του να συμμορφωθεί στη λαϊκή βούληση και να μη φέρει προσκόμματα στη Συμφωνία των Πρεσπών. Μα δεν προσέγγισαν καν την ίδια την ιστορία που έχει καταγεγραμμένο τον επί δεκαετίες «Μακεδονισμό» που έχει καταστεί συνείδηση στην γειτονική χώρα.
Φυσικά ο ψεύτης Ζάεφ διαψεύστηκε κι η ιστορία επαληθεύθηκε. Παρά τους ληγμένους εκλογικούς καταλόγους , παρά το σταλινικό ποσοστό που συγκέντρωσε το «ναι» απ’ όσους προσήλθαν να ψηφίσουν , η πλειοψηφία των Σκοπιανών προέταξε τον εθνικισμό της παρά το ότι η ελληνική κυβέρνηση τους παραχώρησε απλόχερα εθνικότητα και γλώσσα.
Όπερ σημαίνει ότι παρά τους υπολογισμούς της ελληνικής κυβέρνησης ότι η συμφωνία θα φτάσει στην ελληνική Βουλή τον Μάρτιο, όσα συνέβησαν και θα συμβούν στο εγγύς μέλλον στα Σκόπια, ίσως ανατρέψουν τα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα.
Μπορεί ο πρωθυπουργός να ισχυρίζεται ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, αλλά το βασικό και πιθανότερο σενάριο είναι να έχουμε τετραπλές εκλογές τον Μάιο. Κυρίως για λόγους που αφορούν την κυβερνητική φθορά, τις εξελίξεις με τις συντάξεις και διάφορα άλλα της καθημερινότητας. Κι αυτό επειδή γνωρίζει ότι αν στις ευρωεκλογές υποστεί μεγάλη ήττα και τιμωρία στην κάλπη από την κοινωνία, δύσκολα θα μπορεί η κυβέρνηση ν’ ανατρέψει την εικόνα μέχρι τον Σεπτέμβριο. Οι μνήμες άλλωστε από τις ευρωεκλογές του 2014 και την κυβέρνηση Σαμαρά, είναι νωπές κι εξόχως διδακτικές.
Άρα, αν το χρονοδιάγραμμα της συμφωνίας των Πρεσπών «πάει πίσω» και «ξεχειλώσει», σε συνδυασμό και με την συνεχώς (ακόμη και σήμερα) εκφρασμένη πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να είναι εκείνος που θα «περάσει» τη συμφωνία των Πρεσπών από την ελληνική Βουλή, πώς θα πάει σε εθνικές εκλογές τον Μάιο με νωπό το θέμα; Κι αντίθετο (δημοψηφικά) το 70% της ελληνικής κοινωνίας;
Συνεπώς η εξέλιξη της περασμένης Κυριακής μπορεί όντως να μεταθέσει τις εκλογές για τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, με το ρίσκο μιας βαριάς ήττας στις ευρωεκλογές να συνοδεύει την κυβέρνηση μέχρι τότε…
Εδώ, τίθεται το ερώτημα τι θα συμβεί με τον Πάνο Καμμένο;
Στην κυβέρνηση κι ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα για «εν κινήσει» αλλαγή κυβερνητικού εταίρου. Είτε με την ψήφο εμπιστοσύνης ανεξάρτητων βουλευτών που θ’ αντικαταστήσουν τους ΑΝΕΛ, είτε με ψήφους μερικών εκ των ΑΝΕΛ, είτε ακόμη μέσα από τις… αυτοδιοικητικές εκλογές και τις συνεργασίες που προωθεί κι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ με δημάρχους και περιφερειάρχες της Κεντροαριστεράς. Αφού θα είναι πιο εύκολη (χωρίς το βαρίδι του Καμμένου) η προσέγγιση με Ποτάμι ή και ΚΙΝΑΛ.
Το βέβαιο είναι ότι έχουμε πολλά ν’ ακούσουμε, να δούμε και να βιώσουμε…
