Πόσο εμπαιγμό και πόση ανοησία μπορεί ν’ αντέξει ακόμη αυτός ο τόπος;
Ακούστε: Βάλανε τον Παρασκευόπουλο (αυτόν που ως υπουργός Δικαιοσύνης έκανε ένα νόμο με τον οποίο αποφυλακίστηκαν κατακάθια που είχαν καταδικαστεί για ανθρωποκτονίες, για ληστείες και λοιπά εγκλήματα) ως πρόεδρο μιας επιτροπής που δούλεψε οκτώ μήνες για να μελετήσει ζητήματα ακαδημαϊκής ελευθερίας και ειρήνης στα πανεπιστήμια, καθώς και φαινόμενα παραβατικότητας. Προκειμένου από τα πορίσματα της να υποβληθούν σχέδια και προτάσεις προς τον υπουργό Παιδείας προκειμένου ν’ αναληφθούν μέτρα και δράσεις για να περιοριστεί η ασυδοσία που επικρατεί σήμερα εντός των ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Αυτή η επιτροπή κατέληξε σ’ ένα πόρισμα 19 σελίδων με το οποίο ουδείς γνωρίζει αν πρέπει να κλαίει ή να γελάει.
Πρώτη αναφορά ευθυμίας αποτελεί η παρατήρηση του πορίσματος ότι η παραβατικότητα στα Πανεπιστήμια δεν μπορεί ούτως ή άλλως να αντιμετωπιστεί! Μπορεί όμως να συζητηθεί!
Προσέξτε: Τι κάνει δηλαδή ο κ. Παρασκευόπουλος; Εισάγει την αξία του διαλόγου ως βασικό εργαλείο ανακούφισης των ιδρυμάτων προτείνοντας «στέκια -σημεία συνεύρεσης» ακόμη και με τους καταληψίες «φοιτητές και μη»– υποθέτω παραχωρώντας φοιτητικά δικαιώματα και σε εξωπανεπιστημιακούς.
Τι να πει κανείς και τι να σχολιάσει;
Προσέξτε τι αναφέρει αυτό το πόρισμα:
- Για τις κλοπές, φωτίστε τους αύλειους χώρους με τρόπο που να μην μπορεί να καταστραφεί ο φωτισμός. Ευαισθητοποιήστε τους φοιτητές και τους εκπροσώπους τους ώστε να γίνει σαφές ότι όταν το θύμα είναι συνάδελφος ή καθηγητής δεν πλήττεται η άρχουσα τάξη, ότι όταν «θύμα» είναι το πανεπιστήμιο τα καταστρεφόμενα δεν μπορούν εύκολα και χωρίς τελική επιβάρυνση των φορολογουμένων να αντικατασταθούν.
- Για τις ληστείες χρηματαποστολών και ΑΤΜ εντός των Πανεπιστημίων, απομακρύνετε όλα τα σχετικά μηχανήματα από χώρους των ΑΕΙ, ή εναλλακτικά τοποθετήστε τα σε ειδικούς χώρους, που να μπορούν να επιτηρούνται ειδικά και ηλεκτρονικά.
- Για τη διακίνηση ναρκωτικών και τις ανοικτές αγορές λιανικής ναρκωτικών, αναλύστε τους παράγοντες που ευνοούν την ανάπτυξη της αγοράς ναρκωτικών πέριξ του ΑΕΙ, αναπτύξτε street work για τον περιορισμό της βλάβης, δημιουργήστε μονάδες ψυχοκοινωνικής στήριξης φοιτητών σε όλα τα ΑΕΙ και κατάλληλη στελέχωσή τους (λες κι οι φοιτητές να είναι οι χρήστες), οργανώστε μεταπτυχιακά προγράμματα.
- Για τις καταλήψεις χώρων από φοιτητές ή και τρίτους για αναψυχή-διασκέδαση, δημιουργήστε χώρους αναψυχής ελεγχόμενους που θα παραχωρούνται στους φοιτητές. Ελέγξτε τους διοργανωτές των εκδηλώσεων για το ενδεχόμενο φοροδιαφυγής.
- Για βίαιη παρακώλυση της λειτουργίας οργάνων ΑΕΙ, φθορές περιουσίας, ψυχολογική βία και εκφοβισμό καθηγητών κ.λπ., να καταρτιστεί η διοίκηση του ΑΕΙ σε ήπια διαχείριση κρίσεων μέσω ανάπτυξης εργαλείων διαπραγμάτευσης και διαμεσολάβησης. Να δημιουργηθεί κώδικας δεοντολογίας, να οργανωθεί φόρουμ συζήτησης σε κάθε πανεπιστήμιο.
- Για τον έλεγχο των ανοικτών πανεπιστημιακών χώρων, το πόρισμα λέει ότι «θα διευκολυνθεί σοβαρά, αν αυτοί οριοθετηθούν με τρόπο συμβολικά σαφή ώστε να είναι σαφές σε όλους (φοιτητές, προσωπικό, πολίτες, Αστυνομία) πότε εισέρχονται σε χώρο με ειδικές ανάγκες ελευθερίας και με ιδιομορφίες φύλαξης.
Δεν ξέρω τι πρέπει να σχολιάσει κανείς. Πρόκειται για μνημείο κουταμάρας! Είναι αυτό που ρωτάμε στην καθημερινότητα «πλάκα μου κάνεις;».
Ντροπή! Ντροπή!
Μια παρατήρηση που μπορώ να κάνω είναι ότι από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε μπει σε μια δύνη βίας στα Πανεπιστήμια, όπου ολιγομελείς ομάδες ουσιαστικά επιβάλλον τη θέλησή τους, καταλαμβάνουν κτίρια, διακινούν ναρκωτικά, εμπορεύονται τα πάντα.
Επιπλέον, έχουμε μπερδέψει την ελευθερία με την ελευθεριότητα. Τη δημοκρατία με την ασυδοσία.
Κι έχουμε καταφέρει να καταστήσουμε κυρίαρχα χαρακτηριστικά των Πανεπιστημίων τον κρατισμό, το πελατειακό σύστημα, τις ιδεοληψίες, τη βία.
Στην εποχή, λοιπόν, που η διεθνής Πανεπιστημιακή κοινότητα καλπάζει αναπτυξιακά, θέτοντας ως αιχμή του δόρατος της προόδου του, σε όλα τα επίπεδα δράσης (γνώση, έρευνα, επιχειρηματικότητα, κοινωνική ευαισθησία, δημοκρατία, πλουραλισμός…), το σύγχρονο ανοικτό και ελεύθερο Πανεπιστήμιο, εμείς παραμένουμε κολλημένοι ακόμα και στα πιο απλά και στα πιο αυτονόητα: Στην αγωνιώδη επιδίωξη, απλώς, της ασφάλειας, της καθαριότητας και της τάξης στο εσωτερικό του.
Με «επιτροπές επί των επιτροπών», «δίκτυα υπευθύνων», «σταθμίσεις κόστους ασφάλειας», «τρόπους συμβολικά σαφείς», «ειδικές ανάγκες ελευθερίας» και λοιπά ημι-ανόητα…
Αντί τα Πανεπιστήμια να είναι σημεία συνάντησης των νέων με το μέλλον και την εξέλιξη, αντί να είναι πεδία σύνδεσης της επιστήμης με την κοινωνία και την οικονομία, αντί να είναι παράδεισοι γνώσης, έρευνας, δημιουργίας και προοπτικών για τους νέους ανθρώπους και τη χώρα, καθόμαστε κι ανεχόμαστε την αλητεία να κάνει εκεί ότι θέλει. Και να της προσφέρουμε συνάμα κι ανέσεις!!!
Να σημειώσω ή να υπενθυμίσω ότι αυτά τα Πανεπιστήμια αποτελούν κρατικά μονοπώλια και θέλει δεν θέλει κάποιος σ’ αυτά θα φοιτήσει, θα μάθει ή όχι…
Οι άνθρωποι ζουν σ’ ένα δικό τους κόσμο, πλήρη ιδεοληψιών, κουταμάρας και εσωκομματικών παιγνιδιών. Ημέρα με την ημέρα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο η πολιτική τους ανεπάρκεια….
