Έβλεπα προχθές στην Ιθάκη τον Τσίπρα.
Κι είδα πάλι ένα παραμ-Ιθάκη! Ένα αστείο παραμύθι που χωρίς αμφιβολία έχει παρατραβήξει και προκαλεί πια τη νοημοσύνη της κοινωνίας που μπορεί και σκέφτεται.
Ο Τσίπρας, έπαιξε πάλι ένα ρόλο σ’ ένα επικοινωνιακό παιγνίδι. Σ’ ένα πρωτόγονο μυθολογικό πλαίσιο. Όπως συστηματικά πράττει ο ίδιος κι η Αριστερά.
Αυτή τη φορά ξέθαψε τα …τέρατα που κατά την Αριστερά ευθύνονται για όλα.
Θυμήθηκε τις ελίτ (ασχέτως αν μαζί τους συναγελάζεται και φιλοξενείται στις βίλες της για διακοπές ή πίνει ακριβά κονιάκ μαζί της), την πρωθυπουργοποίηση τραπεζιτών (που κατά τη γνώμη του «πλήγωσαν» τη δημοκρατία), τις φασιστικές συμμορίες (ασχέτως αν ήταν παρέα στις πλατείες και στο πεζοδρόμιο), τη Δεξιά (ασχέτως αν συγκυβερνά με το χειρότερο είδος της) κλπ.
Μας είπε ότι όλα τελείωσαν κι από εδώ κι εμπρός όλα θα γίνουν σαν πρώτα.
«Δεν θ’ αφήσουμε τη χώρα στα χέρια των μνηστήρων», μας είπε. Μα δεν είπε ότι ο ίδιος την άφησε στα χέρια τους για τα δεκάδες επόμενα χρόνια. Μέχρι το 2060 με τα υπέρογκα και εξωπραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα που υπέγραψε αλλά και μέχρι το …2115 με την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας!
Έστησε από την Ιθάκη το σκηνικό του πολέμου που θα δούμε στην προεκλογική περίοδο. Ένα πόλεμο βασισμένο στην μυθολογία. Με πολλούς συμβολισμούς, παραμύθια για το παρελθόν και νέες υποσχέσεις. Δημιούργησε το υπόβαθρο του νέου διχασμού που θα οδηγήσει τη χώρα στην προεκλογική περίοδο. Τις αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία και νόημα, τους συνειδησιακούς εκβιασμούς, την πόλωση.
Μόνο μ’ αυτά μπορεί ο ημιμαθής Τσίπρας να διασωθεί. Με την παροχολογία (λες και δεν θυμόμαστε το… πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τι έγινε μετά) από την οποία θα προκύψουν υποσχέσεις για το …μέρισμα σ’ ένα χρεοκοπημένο κράτος. Με το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και την λάσπη εναντίον όλων να πετάγεται από τον Αριστερό ανεμιστήρα.
Μόλις έδωσε το σύνθημα ο οπερατέρ για να μαγνητοσκοπηθεί το μήνυμα της Ιθάκης, ο Αλέξης Τσίπρας μεταμορφώθηκε από παρακαθήμενο της Μέρκελ και πειθήνιο όργανο των δανειστών και της εγχώριας ολιγαρχίας, σε πολέμαρχο –επαναστάτη του δικαίου των φτωχών.
Μήνυμα στο ασκέρι για τη νέα επιδρομή. Νεύμα στο κοπάδι για τις… καλύτερες ημέρες.
Καλή προεκλογική περίοδο φίλτατοι.
Σημείωση:
Ο ημιμαθής Αλέξης Τσίπρας μας είπε ότι η δημοκρατία ευτελίστηκε στα χρόνια του μνημονίου, ισχυριζόμενος μεταξύ άλλων ότι έγιναν πρωθυπουργοί τραπεζίτες. Εννοώντας φυσικά τον Λουκά Παπαδήμο.
Όμως, ο ρόλος των τραπεζιτών τόσο στην εγχώριο όσο και στη διεθνή πολιτική σκηνή υπήρξε πολλές φορές κυρίαρχος κι αποφασιστικός.
Ας θυμηθούμε τα καθ’ ημάς , μη τυχόν και τα μάθει κι ο πρωθυπουργός μας.
Τραπεζικοί που έγιναν πρωθυπουργοί κι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του τόπου:
Αλέξανδρος Ζαΐμης, Πρωθυπουργός 1897-1899, 1901-1902, Συνδιοικητής ΤτΕ 1914-1920, Πρωθυπουργός και πάλι για λίγους μήνες το 1915, 1916 και 1917, αλλά και 1926-1928, και Πρόεδρος της Δημοκρατίας 1929-1935.
Αλέξανδρος Κορυζής, Διοικητής ΕΤΕ 1939-1941. Πρωθυπουργός μετά το θάνατο του Ι. Μεταξά, είπε το δεύτερο μεγάκι «ΟΧΙ» κι αυτοκτόνησε λίγο πριν την συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς.
Αλέξανδρος Διομήδης (Διοικητής ΤτΕ 1928-1931), πρωθυπουργός το 1949-50 στην τελευταία φάση του Εμφυλίου.
Εμμμανουήλ Τσουδερός (Διοικητής ΤτΕ 1931-39) πρωθυπουργός της Ελλάδας στη Μάχη της Κρήτης και στη Μέση Ανατολή, από τον Απρίλιο 1941 έως το 1944.
Δημήτριος Μάξιμος (Διοικητής ΕΤΕ 1921-22) πρωθυπουργός το 1947, στη διάρκεια του Εμφυλίου κι εθνικός ευεργέτης.
Ξενοφών Ζολώτας (Διοικητής ΤτΕ 1944-45, 1955-67, 1974-81) Πρωθυπουργός από τον Νοέμβριο 1989 έως τον Απρίλιο 1990, σε Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας στην οποία συμμετείχαν και ο Αντιπρόεδρος της σημερινής Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Γιάννης Δραγασάκης, αλλά και ο Φώτης Κουβέλης.
Τραπεζικούς, λοιπόν, είχαμε ως πρωθυπουργούς.
Καταληψία κι ανεπάγγελτο δεν είχαμε…
