Η Μακεδονία αποτελεί μια τεράστια γεωγραφική περιοχή στο Νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, στα Βαλκάνια.
Το νοτιότερο τμήμα της αποτελεί τμήμα της Ελλάδας.
Το βορειοανατολικό τμήμα αποτελεί τμήμα της Βουλγαρίας (Πιρίν, όπως αποκαλείται εκεί).
Το βορειοδυτικό τμήμα αποτελεί τα Σκόπια που επιμένουν ν’ αυτοαποκαλούνται σκέτη «Μακεδονία», ως ν’ αντιπροσωπεύει ολόκληρη τη γεωγραφική περιοχή.
Η συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή αναφέρεται από την αρχαιότητα αλλά οι κάτοικοί της έφτασαν εκεί σε διαφορετικές εποχές.
Από τότε που καταγράφονται ιστορικά στοιχεία, αναφέρεται ότι στην περιοχή ζούσαν Έλληνες κι Αλβανοί. ΟΙ Σλάβοι, οι Τούρκοι κι οι υπόλοιποι (Ρωμαίοι, Βυζαντινοί κλπ) κατέφθασαν στην περιοχή στην εποχή μετά Χριστό.
Στον χάρτη που δημοσιεύουμε, η μοβ γραμμή προσδιορίζει όλη τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας κι η κόκκινη γραμμή ορίζει το αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας. Όλο το αρχαίο βασίλειο ανήκει στην Ελλάδα, πλην της περιοχής του Μοναστηρίου που ανήκει σήμερα στα Σκόπια.
Ας τα δούμε πιο αναλυτικά:
Το 2200 -2100 π.Χ. ελληνόφωνα φύλλα με ινδοευρωπαϊκή ταυτότητα εμφανίζονται στην περιοχή της Πίνδου και δη στη βόρειο τμήμα της.
Αυτά τα φύλλα, στο πέρασμα των αιώνων μετοικούν.
Άλλοι βορειοδυτικά της Θεσσαλίας και νοτιοανατολικά της Πίνδου, με βασικούς εκπροσώπους τους Ίωνες.
Άλλοι στην ανατολική περιοχή, με γλωσσικές διαλέκτους την Αρκαδική και την Αιολική.
Άλλοι (οι πολυπληθέστεροι) στη Δυτική περιοχή, όπου εμφανίζεται η φυλή των Μακεδνών.
Όσοι βρέθηκαν βορειοδυτικά της Θεσσαλίας, ξεκίνησαν επαφές με άλλους ελληνόφωνους πληθυσμούς στο Αιγαίο και στην Κρήτη. Τις κινήσεις τους ακολουθούν κι όσα φύλλα εγκαθίστανται στην Ανατολική Μακεδονία και μιλούν την αιολική διάλεκτο. Αυτά τα φύλλα είναι οι πρόγονοι των Αχαιών, και των Λαπίθων από τους οποίους θα δημιουργηθεί ο Μυκηναϊκός πολιτισμός.
Αντιθέτως, όσοι εγκαταστάθηκαν στην Δυτική Μακεδονία, οι Μακεδνοί, εξορμούν από εκεί προς διάφορες κατευθύνσεις. Άλλοι στη Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο, άλλοι στη Δωρίδα (εκεί αναμιγνύονται με γηγενείς και δημιουργούνται οι Δωριείς), άλλοι στη Θεσσαλία κι άλλοι στη Κεντρική και Δυτική Μακεδονία όπως τις ξέρουμε σήμερα.
Από αυτά προκύπτουν δυο πρώτα συμπεράσματα:
- Ότι Μακεδόνες και Δωριείς είναι «συγγενείς» λόγω της πρόσμιξης των πληθυσμών και εθνογλωσσικής ταυτότητας.
- Οι Μακεδόνες που εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Κεντρική και Δυτική Μακεδονία δεν ακολούθησαν για αιώνες την πολιτισμική έκρηξη που σημειώθηκε από τους «αδελφούς» τους που έφυγαν προς τον Νότο και γνώρισαν την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου.
Τον 7ο αιώνα π.Χ. στην περιοχή της σημερινής Καστοριάς (ονομαζόταν τότε Ορεστίς) άνθισε η μακεδονική δυναστεία των Τημενιδών και των Αργειάδων (εκ του Άργους Ορεστικού).
Από εκεί, αρχίζει η εποίκιση περιοχών νοτίως της Ορεστίδος (Καστοριά), όπως της Πιερίας, της Εορδαίας, της Αλμωπίας κι αφού προσπερνούν τον Αξιό ποταμό φθάνουν μέχρι την Χαλκιδική, απωθώντας τους Πελασγούς που ήδη ζούσαν εκεί.
Την ίδια περίοδο αρχίζει η ανάπτυξη του πολιτισμού στην περιοχή αλλά και του εμπορίου, κυρίως λόγω της επαφής με τη θάλασσα και της επιρροής της Νότιας Ελλάδας που διαθέτει αποικίες (Χαλκιδική).
Έτσι, γίνεται σταδιακά η έκρηξη στην εποχή του Φιλίππου Β’ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα αρχαιολογικά ευρήματα μας οδηγούν και σ’ άλλο συμπέρασμα:
Ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες είχαν άμεση εξάρτηση με τον ελληνισμό, με κοινά χαρακτηριστικά τη γλωσσική και πολιτισμική ταυτότητα.
Την οποία διέδωσαν, εν συνεχεία, μέσω του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Η μάχη στην Πύδνα, το 168 π.Χ. αποτελεί την αρχή του τέλους της ύπαρξης της Μακεδονίας ως ανεξάρτητο κράτος, αφού περνά στην κατοχή των Ρωμαίων, με τα εδάφη της να κατανέμονται σε τέσσερις ημιαυτόνομες περιοχές.
Τη ρωμαϊκή περίοδο, η Μακεδονία εποικίζεται. Από την Ανατολή και την Ιταλία. Ενώ, τότε αρχίζουν και συγκροτούνται σε διάφορες επαρχίες οι εβραϊκές κοινότητες.
Όμως, οι κατακτητές Ρωμαίοι, σταδιακά υιοθετούν την ελληνική γλώσσα ενώ συμβάλλουν τα μέγιστα στην απόκρουση συνεχών επιδρομών εναντίον της Μακεδονίας από τους Γότθους και συγγενείς τους φυλές. Ταυτοχρόνως, όταν γίνεται πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους η Κωνσταντινούπολη (324 μ.Χ.) η Μακεδονία ευημερεί οικονομικά κι η Θεσσαλονίκη καθίσταται η δεύτερη σε σημασία πόλη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Κι όλα αυτά, χωρίς να έχει αλλοιωθεί σημαντικά ο ελληνικός πληθυσμό της.
Η αλλοίωση αρχίζει να γίνεται ορατή μετά τον 7ο αιώνα μ.Χ.
Όταν διάφορα σλαβικά φύλα ( Σαγουδάτοι, Στρυμωνίτες, Δρουγοβίτες) εγκαθίστανται στα εύφορα Μακεδονικά εδάφη με άδεια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Οι τόποι που εγκαθίστανται τα σλαβικά φύλα ονομάζονται Σκλαβηνίες.
Όμως, η Θεσσαλονίκη δέχεται συνεχείς επιθέσεις Σλάβων, με στόχο την πρόσβασή τους στη θάλασσα. Μέχρι που ο Ιουστινιανός με μεγάλα σε όγκο στρατεύματα τους νικά κι εκτοπίζει χιλιάδες Σλάβους στη Βιθυνία, στη Μικρά Ασία. Οι εναπομείναντες στη Μακεδονία Σλάβοι, σχεδόν εξελληνίζονται.
Σχεδόν ταυτοχρόνως με τις επιθέσεις των Σλάβων εναντίον της Μακεδονίας, εισβάλλουν στα Βαλκάνια φινοταταρικά φύλα και καθυποτάσσουν τους Σλάβους στην περιοχή της σημερινής Βουλγαρίας. Αυτά τα φύλα, αφομοιώνονται σταδιακά από τους Σλάβους σε γλωσσικό επίπεδο.
Σλάβοι και Φινοτάταροι ιδρύουν το βουλγαρικό κράτος κι ονομάζονται Βούλγαροι.
Προσέξτε:
Εδώ βρίσκεται το πρώτο σημείο τριβής στο οποίο βασίζονται οι Σκοπιανοί σήμερα.
Στην διεθνή επιστημονική κοινότητα υπάρχει έντονη διχογνωμία αναφορικά με το αν τα σλαβικά φύλα που κατοικούσαν στη Βουλγαρία, εκβουλγαρίστηκαν.
Οι Σκοπιανοί ιστορικοί ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχαν Βούλγαροι στη Μακεδονία κατά την περίοδο του Βυζαντινού κράτους και του Μεσαίωνα και προβάλλουν το κράτος του Σαμουήλ ως Σλαβομακεδονικό που μαχόταν τόσο εναντίον των Βυζαντινών όσο και των Βουλγάρων.
Υπάρχει και μια άλλη λεπτομέρεια που συνειδητά αγνοούν (;) οι Σκοπιανοί.
Όλα τα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα εκείνων των χρόνων, βρίσκονταν στη σημερινή ελληνική Μακεδονία και παρά τις κατά καιρούς επιμειξίες ήταν πάντα ελληνικά.
Στην δε ύπαιθρο κι ειδικά στη Βόρεια Μακεδονία (δηλαδή σε περιοχές της τέως Γιουγκοσλαβίας) και της βουλγαρικής Μακεδονίας, όντως υπάρχουν συμπαγείς σλαβικές ομάδες. Οι οποίες, μετά τη κατάλυση –διάλυση του βουλγαρικού κράτους από τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο, ενώθηκαν και πάλι με το ελληνικό στοιχείο.
Στον 14ο αιώνα όταν ο βασιλιάς της Σερβίας Δουσάν (γνωστός ως «Ντούσαν ο ισχυρός») δημιούργησε την Σερβική αυτοκρατορία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, η Μακεδονία πέρασε στην κατοχή του.
Αυτό το γεγονός είχε μικρή χρονική διάρκεια και δεν πρόλαβε ν’ αλλοιώσει πληθυσμιακά τη Μακεδονία, αφού ακολούθησε η οθωμανική κατοχή.
Όμως, άφησε πληθυσμιακές νησίδες στην Μακεδονία.
Προσέξτε:
Αυτές οι πληθυσμιακές νησίδες κι οι μνήμες της μεγάλης σερβικής αυτοκρατορίας στις συνειδήσεις τους, ανασύρθηκαν τον 19ο αιώνα. Ο οποίος ήταν αιώνας εθνικών αφυπνίσεων κι εθνικιστικών ανταγωνισμών, ειδικά στα Βαλκάνια.
Τότε άρχισαν να προβάλλονται οι σερβικές – σλαβικές διεκδικήσεις στη Μακεδονία.
Στον 15ο αιώνα, οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τη Μακεδονία.
Τότε, για πρώτη φορά στην ιστορία της προκαλούνται τεράστιες πληθυσμιακές μεταβολές.
Όπως σε όλα τα Βαλκάνια. Οι Χριστιανοί της Μακεδονίας εγκαταλείπουν τα πεδινά και τις πόλεις και καταφεύγουν σε ορεινές περιοχές κι οι ηγέτιδες τάξεις τους στη Δύση.
Τη θέση τους καταλαμβάνουν τουρκογενείς πληθυσμοί, οι γνωστοί Γιουρούκοι.
Κι όσοι έμειναν στα πεδινά, σε μεγάλο βαθμό εξισλαμίστηκαν.
Αυτή η κατάσταση άρχισε ν’ αλλάζει τον 17ο αιώνα.
Όσοι χριστιανικοί πληθυσμοί είχαν καταφύγει στα ορεινά της Μακεδονίας επιστρέφουν σταδιακά στους κάμπους. Καθώς, μάλιστα, δεν υπάρχουν σύνορα μετακινούνται ελεύθερα εντός της Μακεδονίας κι αναμειγνύονται μουσουλμανικοί και χριστιανικοί πληθυσμοί.
@ Προσέξτε:
Τότε, Έλληνες της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας αναζητούν νέες διεξόδους προς Βορρά. Προς τη Σερβία, την Αυστρία, την Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία.
Εκεί ιδρύουν ελληνικές παροικίες κι αναβιώνουν ή ενισχύουν παμπάλαιους πυρήνες.
Ταυτοχρόνως, Νότιοι Σλάβοι και Βούλγαροι μετοικούν στον Νότο της Μακεδονίας και δημιουργούν δικές τους μικρές αποικίες αναβιώνοντας σλαβικούς πυρήνες της εποχής του Βυζαντίου και της σερβικής αυτοκρατορίας.
Με αυτόν τον τρόπο ενισχύεται το σλαβικό στοιχείο στη Μακεδονία κι η σλαβική – βουλγαρική γλώσσα αρχίζει να υπερισχύει στη βόρεια ζώνη της.
Δηλαδή, στο κομμάτι που σήμερα βρίσκονται τα Σκόπια.
Αυτό το γεγονός, λοιπόν, κάνει σήμερα τους Σκοπιανούς να μιλούν για την μακεδονική γλώσσα των προγόνων τους!
Παραβλέποντας, ότι προϋπήρχε ο ελληνικός πολιτισμός κι η ελληνική γλώσσα στην περιοχή.
Παραβλέποντας ακόμη ότι ΚΑΙ στις σλαβόφωνες περιοχές η κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό κλπ) ήταν ελληνική.
Παραβλέποντας επιπλέον, ότι ακόμη κι οι σλαβόφωνες αυτές ζώνες της Μακεδονίας ταυτίζονταν με τον ελληνισμό .
Τρανή απόδειξη η συμμετοχή χιλιάδων σλαβόφωνων στην ελληνική επανάσταση κι αργότερα στα ελληνικά επαναστατικά κινήματα.
Τον 19ο αιώνα, με την ίδρυση της Βουλγαρικής εξαρχείας, ξεκινούν τα μεγάλα προβλήματα για το ποια από τις Ελλάδα και Βουλγαρία θα επικρατήσει στη Μακεδονία.
Και δη στις σλαβόφωνες μάζες που κατοικούν στην κεντρική ζώνη.
Δηλαδή στη γραμμή Καστοριάς – Πτολεμαΐδας – Γιαννιτσών –Ζέχνης Σερρών στον νότο.
Κι Αχρίδας – Περλεπέ- Στρώμνιτσας- Μελενικίου – Νευροκοπίου, στο Βορρά.
Μετά τον χαμένο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 (που ουσιαστικά επιβλήθηκε από τον ελληνικό υπερεθνικισμό της «Εθνικής εταιρείας», του λαϊκισμού και του κλήρου) οι Βούλγαροι δια της βίας ανάγκασαν το μεγαλύτερο μέρος του σλαβόφωνου πληθυσμού αυτών των περιοχών ν’ ασπαστεί τον βουλγαρισμό.
Έτσι, έγινε η επανάσταση του Ίλιντεν, το 1903, που είχε σαφή επιθετικά κι αλυτρωτικά χαρακτηριστικά και τελικά καταπνίγηκε στο αίμα από τους Τούρκους.
Προσέξτε:
Η εξέγερση – επανάσταση του Ίλιντεν, ουσιαστικά και τυπικά κατέστρεψε σχεδόν όλες τις ελληνικές κοινότητες και κωμοπόλεις, μεταξύ των οποίων και το περίφημο Κρούσοβο (σήμερα ανήκει στα Σκόπια) στο οποίο υπήρχε μεγάλη πλειοψηφία βλαχόφωνων ελληνικής συνείδησης.
Η απειλή του κινδύνου να χαθεί η Μακεδονία, οδήγησε τον ελληνισμό σε άμεσες κινητοποιήσεις και τον ένοπλο μακεδονικό αγώνα που ξεκίνησε το 1904 και διήρκησε τέσσερα χρόνια. Ο αγώνας αυτός ήταν κυριαρχικά εθελοντικός. Με σώματα από το ελεύθερο ελληνικό κράτος, την Κρήτη και άλλες περιοχές που ήταν ακόμη υπόδουλες στους Οθωμανούς. Με αυτόν τον αγώνα διατηρήθηκε ο ελληνικός χαρακτήρας της Νότιας και Κεντρικής ζώνης της Μακεδονίας, μέχρι την απελευθέρωσή τους στους Βαλκανικούς πολέμους.
Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και μέχρι τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου (1925), στη Μακεδονία σημειώθηκαν τεράστιες πληθυσμιακές μετακινήσεις που εν πολλοίς άλλαξαν την εθνολογική της σύνθεση.
Οι μετακινήσεις αυτές αφορούσαν κυρίως Βούλγαρους που εγκατέλειψαν την περιοχή είτε αυτοβούλως είτε από την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Έμειναν ΜΟΝΟ οι σλαβόφωνοι της Δυτικής Μακεδονίας που είχαν απολύτως ελληνική συνείδηση.
Προσέξτε:
Η Κοινωνία των Εθνών, το 1926, όταν είχε ολοκληρωθεί κι η ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών κι η εγκατάσταση μικρασιατών προσφύγων στη Μακεδονία, είχε δημοσιεύσει τα εξής στοιχεία για την πληθυσμιακή κατανομή της Μακεδονίας:
- Έλληνες: 1.341.000, ποσοστό 88,8%
- Μουσουλμάνοι: 2.000, ποσοστό 0,1%
- Βούλγαροι: 77.000, ποσοστό 5,1%
- Άλλοι (Εβραίοι κλπ) 91.000, ποσοστό 6%
Πριν από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, υπό την καθοδήγηση της Κομιτέρν, όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Βαλκανικής χερσονήσου αποδέχονται τη σύσταση ενιαίας Μακεδονίας και Θράκης, στο πλαίσιο μιας κομμουνιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας. Στην οποία πρωτεύουσα θα ήταν η Θεσσαλονίκη.
Πρωτοστάτης της ιδέας ήταν το κομμουνιστικό κόμμα της Βουλγαρίας υπό τον Δημητρόφ.
Ακολούθησαν τα κομμουνιστικά κόμματα της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας.
Ειδικά το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, εξ αιτίας της κατακραυγής εναντίον του, άλλαξε στάση το 1935. Από την υποστήριξη της θέσης της ενιαίας κι ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης, μετακινήθηκε στην πολιτική –θέση της ισοτιμίας Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων εντός του ελληνικού κράτους.
Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ξεκινούν τα μεγάλα προβλήματα που φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας.
Χιλιάδες σλαβομακεδόνες της Δυτικής Μακεδονίας προσχωρούν στα αντάρτικα τμήματα της σλαβομακεδονικής οργάνωσης ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό ΕΑΜ) που δημιουργήθηκε αμέσως μετά την έλευση στην Ελλάδα εκπροσώπων του Τίτο (Τέμπο και Βουκμνάνοβιτς) και τη συνάντησή τους με την ηγεσία του ΚΚΕ.
Η ΣΝΟΦ έρχεται αμέσως σε επαφή με τους αυτοαποκαλούμενους «Μακεδόνες» των Σκοπίων κι αρχίζει επιδρομές εναντίον της Μακεδονίας.
Μετά, δε, το 1946 εντάχθηκαν στις τάξεις του αυτοαποκαλούμενου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», δημιουργώντας τη δική τους οργάνωση, τη ΝΟΦ.
Προσέξτε:
Η ΝΟΦ (Ναροντνοοσλομποντιτέλνιοτ φροντ να Μακεντόντσιτε – Λαικοαπελευθερωτικό μέτωπο των Μακεδόνων) ιδρύθηκε στα Σκόπια.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας κι ενώ η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλλε τεράστιες προσπάθειες ανόρθωσης του κατεστραμμένου τόπου, η συγκεκριμένη οργάνωση προέβαινε σε ξεσηκωμό πληθυσμών στην Μακεδονία.
Εξέδιδε παράνομες εφημερίδες και κυρίως προέβαινε σε σύσταση ένοπλων ομάδων στις εξής περιοχές: Στην Καστοριά, στη Φλώρινα και στην περιοχή Έδεσσας Γιαννιτσών. Η κατάσταση αυτή χρησιμοποιήθηκε από το ΚΚΕ, το οποίο ξεκίνησε άμεσες διαπραγματεύσεις με την ηγεσία του ΝΟΦ, όπως και με την ηγεσία του γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού κόμματος.
Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στην υποστήριξη του «Δημοκρατικού στρατού» του ΚΚΕ ενώ ως αντάλλαγμα δόθηκε στο ΝΟΦ η αναγνώρισή του ως κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική οργάνωση των Μακεδόνων στην Ελλάδα.
Τον δε Ιανουάριο του 1949, το ΚΚΕ, κατέθεσε την αναγνώριση του δικαιώματος των Μακεδόνων για αυτοπροσδιορισμό!
Στο δε συνέδριο της ΝΟΦ που έγινε στο χωριό Λευκώνας των Πρεσπών, το ΚΚΕ διακήρυξε:
« Ο Μακεδόνικος λαός, με τον αγώνα του και τα θύματά του, με τα όσα ως τώρα έχουν κερδηθεί, διακηρύσει σήμερα την απόφασή του να αγωνιστεί για την εθνική του απελευθέρωση, για την υλοποίηση της ελεύθερης εθνικής κρατικής ζωής, έτσι όπως ο ίδιος επιθυμεί».
Μόλις έληξε ο ελληνικός εμφύλιος, ηγετικά στελέχη του ΝΟΦ (μεταξύ αυτών κι οι κομιτατζήδες της Οχράνα) που ήδη βαρύνονταν με καταδίκες για συνεργασία με τους κατακτητές, εκπατρίστηκαν.
Πριν ακόμη λήξει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ο Τίτο θέλησε να εκμεταλλευθεί το Μακεδονικό προς όφελος της χώρας του.
Πρότεινε στους Βούλγαρους την ίδρυση ομοσπονδίας που θα αποτελούσαν επτά (7) ισότιμες δημοκρατίες.
Δηλαδή, οι έξι (6) δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας κι η Βουλγαρία.
Οι Βούλγαροι, με την συμπαράσταση του Στάλιν αρνήθηκαν.
Κι αποδέχθηκαν μόνο ότι οι κάτοικοι τόσο της Γιουγκοσλαβικής όσο και της Βουλγαρικής γεωγραφικής Μακεδονίας ήταν «Μακεδόνες». Ενώ, το 1946 στη 10η ολομέλεια της ΚΕ του κομμουνιστικού κόμματος Βουλγαρίας αποφασίστηκε να καλλιεργηθεί η «μακεδονική» ταυτότητα κι εθνική ιδέα στον πληθυσμό του Πιρίν.
Το 1947 Τίτο και Δημητρόφ συμφωνούν, πάλι, να λάβουν μέτρα που θα οδηγούσαν στην ίδρυση ομοσπονδίας μεταξύ των χωρών τους.
Η συμφωνία, που προέβλεπε μεταξύ άλλων «την ένωση των «Μακεδόνων του Πιρίν με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», υπογράφηκε στη Βάρνα τον Νοέμβριο του 1947.
Δάσκαλοι από τα Σκόπια άρχισαν να διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στο Πιρίν, εκδόθηκαν «Μακεδονικές» εφημερίδες ενώ ιδρύθηκε και το «Μακεδονικό» θέατρο.
Η συμφωνία αυτή, προκάλεσε εκ νέου την έντονη αντίδραση του Στάλιν και ματαιώθηκε.
Λεπτομέρεια:
Μετά τη ματαίωση της ομοσπονδίας Βουλγαρίας – Γιουγκοσλαβίας από τον Στάλιν, ο Δημητρόφ έκανε σοβαρές παραχωρήσεις στο «Μακεδονικό».
Εξασφάλισε όμως από τον Τίτο το δικαίωμα εκχώρησης της περιοχής Βράνια – Πιρότ, την συνέχιση του σχεδίου καλλιέργειας μακεδονικής συνείδησης στους κατοίκους του Πιρίν και κυρίως τη υποστήριξη του στη διάσκεψη ειρήνης στο Παρίσι, προκειμένου να επιτύχει την προσάρτηση της ελληνικής Θράκης!
Ταυτοχρόνως, ο Τίτο, επτά μήνες πριν την ανακήρυξη της Γιουγκοσλαβίας σε Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία (31 Ιανουαρίου 1946) αρχίζει να καλλιεργεί τη θεωρία ξεχωριστής «μακεδονικής εθνότητας» που ένα τμήμα της …στενάζει υπό τον ελληνικό ζυγό.
Προσέξτε:
Μέχρι τότε, η περιοχή των σημερινών Σκοπίων ανήκε στην Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία κι ονομαζόταν «Παλιά Σερβία», «Νότια Σερβία» ή «Vardarska Banovina» (διοίκηση του Βαρδάρη).
Ουδείς μιλούσε για Μακεδονικό έθνος.
Η εθνογέννεση που βάφτιζε με ελληνικά σύμβολα την περιοχή, είχε ως ηγήτορα τον Τίτο.
Ο οποίος απέβλεπε:
- Τη συγκράτηση και αφομοίωση της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας εντός της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας (φόβος γιατί οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους ήταν βουλγαρικής αυτοσυνειδησίας).
- Την επέκταση της Γιουγκοσλαβίας στην βουλγαρική και ελληνική Μακεδονία.
Για το σκοπό αυτό εργάστηκε συστηματικά παραχωρώντας στη Λαϊκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας» χωριστή κρατική οργάνωση, ιδιαίτερη γλώσσα στην οποία έπρεπε να μειωθεί και να συγκαλυφθεί με κάθε τρόπο η μεγάλη συγγένεια του ιδιώματος με τη βουλγαρική, και κατασκεύασαν μια νέα Μακεδονική ιστορία.
Αμέσως μετά, τον Ιούλιο του 1948, δημιουργείται η μεγάλη ρήξη Στάλιν και Τίτο.
Κι ο Δημητρόφ με τη Βουλγαρία ευθυγραμμίζονται με τη Σοβιετική Ένωση.
Έδιωξε από το Πιρίν τους Σκοπιανούς δασκάλους που καλλιεργούσαν εκεί τη «Μαεκδονική» εθνική συνείδηση, έκλεισε τις εφημερίδες κλπ.
Αλλά, ποτέ επισήμως, αποκηρύχτηκε η ιδέα της ενιαίας Μακεδονίας.
Το 1955, ο Χρουστσώφ επισκέπτεται το Βελιγράδι σε μια προσπάθεια ν’ αμβλυνθούν οι τεταμένες σχέσεις Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής Ένωσης.
Αμέσως αλλάζει στάση κι η Βουλγαρία.
Κι αρχίζει να καλλιεργείται πάλι η ενοποίηση των δυο τμημάτων της Μακεδονίας.
Του Πιρίν και των Σκοπίων.
Μα αυτή η νέα περίοδος μέλιτος δεν κρατά πολύ.
Το 1957 ο Τίτο αποφασίζει την τακτική ίσων αποστάσεων απέναντι στους δυο συνασπισμούς του ψυχρού πολέμου ενώ καταγγέλλει την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία.
Δημιουργείται πάλι τεράστια ένταση ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση κι η Βουλγαρία παίρνει το μέρος της δεύτερης.
Από τότε και μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τον διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, το ζήτημα βρισκόταν εν υπνώσει.
Είχε, όμως, μείνει ο σπόρος του Τίτο κι είχε ήδη φυτρώσει στα Σκόπια το δέντρο του… Μακεδονισμού αφού είχε καταστεί εθνική τους συνείδηση ο… Μακεδονισμός.
Προσέξτε:
- Οι Σκοπιανοί ισχυρίζονται ότι είναι «Μακεδονικό έθνος» 13 αιώνων!
Όμως, δεν υπάρχει καμιά ιστορική πηγή που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Ούτε ένα γραπτό κείμενο. Ούτε από τη ρωμαϊκή περίοδο, ούτε από τη βυζαντινή, ούτε από την τουρκοκρατία. Πουθενά δεν υπάρχει Μακεδονικό έθνος.
- Αν υπήρχε Μακεδονικό έθνος γιατί ο Βασίλειος ο Β΄ ονομάστηκε στην ιστορία ως Βουλγαροκτόνος κι όχι Μακεδονοκτόνος;
- Όλοι μα όλοι οι περιηγητές του 17ου και 18ου αιώνα, διπλωμάτες και ξένοι πρόξενοι, κάνουν μνεία για Βούλγαρους ή Σλάβους που κατοικούν στη Μακεδονία. Ποτέ δεν τους αναφέρουν ως «Μακεδόνες».
- Μακεδονική γλώσσα δεν υπήρχε ως αυτοτελής σλαβική ή άλλη, μέχρι τα τέλη του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Αυτή η γλώσσα που μιλούσαν οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Μακεδονίας (στη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία) ήταν ιδιωματική μορφή της Βουλγαρικής γλώσσας. Η «Μακεδονική» γλώσσα εμφανίστηκε τότε, με βάση το ιδίωμα του Περλεπέ και δάνεια από την σερβική, τη ρωσική κι άλλες σλαβικές. Έτσι δημιουργήθηκε η «φιλολογική μακεδονική», την οποία ο Τίτο αναγνώρισε ως μια από τις τρεις επίσημες γλώσσες της ενιαίας, τότε, Γιουγκοσλαβίας.
- Ιστορικά αποδεικνύεται (από χιλιάδες πηγές) ότι τα σημερινά Σκόπια δεν υπήρξαν ποτέ τμήμα της Αρχαίας Μακεδονίας. Άρα, σφετερίζονται την ιστορία και τον όρο Μακεδονία. Τον σφετερίζονται επειδή, εκτός όλων όσων περιγράψαμε προηγουμένως, στην περίοδο της τουρκοκρατίας επικράτησε να θεωρούνται μακεδονικά εδάφη ακόμη και περιοχές ως τον Σκάδρο. Δηλαδή, επάνω από τα Σκόπια! Ιστορικά, όμως, πλησιέστερα στην αλήθεια της ιστορίας θα ήταν η ονομασία Δαρδανία. Έτσι, άλλωστε, την περιγράφει την περιοχή κι ο Ρήγας Φεραίος στην περίφημη χάρτα του.
- Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, το Νότιο τμήμα της γεωγραφικής έννοιας της Μακεδονίας αποτελεί η Ελληνική Μακεδονία που κατέχει 52%, το 38% η πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία (σε δικές της περιοχές και στη FYROM) και to 10% η Βουλγαρία (Νομός Μπλαγκόεβγκραντ).
Άρα, το πιο τίμιο και ηθικά εφικτό είναι να χρησιμοποιούνται οι όροι «Ελληνική Μακεδονία», «Γιουγκοσλαβική ή Σλαβική Μακεδονία» και «Βουλγαρική Μακεδονία.
Εν κατακλείδι.
Αυτό που ζούμε σήμερα κι η ελληνική κυβέρνηση προσφέρει απλόχερα την αποδοχή της Μακεδονικής εθνότητας και της Μακεδονικής γλώσσας, είναι αντίθετο με κάθε σελίδα, παράγραφο και γράμμα της ιστορίας.
