Το σκηνικό είναι διαμορφωμένο εδώ και καιρό.
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, ενώ δανείζεται φθηνά μέσω του μνημονίου, δεν μετακυλά τα δανεικά στην κοινωνία αλλά τα καταχωνιάζει στα δημόσια ταμεία για να τα χρησιμοποιήσει στο παραμύθι της «καθαρής εξόδου», αφού γνωρίζει ότι δύσκολα θα δανείζεται, μετά, από τις αγορές.
Έτσι, παρ’ ότι υπάρχουν τα «αιματοβαμμένα» πλεονάσματα, δεν προχωρά στην έκδοση 230 χιλιάδων συντάξεων που εκκρεμούν.
Δεν τροφοδοτούνται τα νοσοκομεία ακόμη και με απολύτως αναλώσιμα υλικά.
Υπολειτουργούν τα Πανεπιστήμια κι οι κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ χρωστά δισεκατομμύρια στον ιδιωτικό τομέα που καθημερινά μαραζώνει, την ίδια ώρα που αυξάνεται το δημόσιο χρέος!
Την αύξηση του χρέους την καταγράφουν τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών και του Τσακαλώτου. Μέσα σε τρεις μήνες αυξήθηκε κατά 15 δις ευρώ. Τον Δεκέμβριο ήταν 329 (παρά κάτι) δις και στον τέλος Μαρτίου είχε εκτοξευθεί στα 344 (παρά κάτι) δις. Τα δε βραχυπρόθεσμα δάνεια μέσω repos, ενώ ήταν 15 δις στο τέλος του 2017, έχουν πάρει τον ανήφορο και σήμερα φτάνουν στα 22.5 δις.
Προσέξτε: Ο λογαριασμός –μαξιλάρι που φτιάχνουν η κυβέρνηση κι ο Τσακαλώτος, περιέχει ολόκληρα τα ποσά των εκδόσεων ομολόγων ( (1.3 δις Ιούλιος 2017, 3 δις Φεβρουάριος 2018) και 1,9 δις ευρώ από την τελευταία δόση του ESM. Κι όλα όσα πληρώνει η κυβέρνηση (μισθούς και συντάξεις) προέρχονται από το «αιματοβαμμένο» πλεόνασμα!
Δηλαδή φορολογούν, φορολογούν, φορολογούν μόνο και μόνο για να βάζουν στην άκρη τα χρήματα των μνημονιακών εισροών και τα δανεικά των repos,για να λένε ότι θα έχουμε «καθαρή έξοδο».
Για τους αδαείς, να πούμε ότι τα repos είναι δάνεια μικρής διάρκειας μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και της ΤτΕ, η οποία αποτελεί τον θεματοφύλακα του ενιαίου λογαριασμού όλων των οργανισμών του δημοσίου (ΟΤΑ, ασφαλιστικά ταμεία, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Οργανισμοί κλπ).
Κατά την καταστροφική περίοδο Βαρουφάκη, κυρώθηκε ως νόμος ότι οι οργανισμοί υποχρεούνται να καταθέτουν σε άτοκο λογαριασμό στην ΤτΕ, τα διαθέσιμά τους, εκτός από αυτά που τους είναι αναγκαία για διάστημα 15 ημερών! Έτσι, το δημόσιο, όποτε έχει ανάγκη ή θεωρεί αναγκαίο, συνάπτει δάνεια repos, ουσιαστικά με όλους τους οργανισμούς που συνιστούν το κοινωνικό κράτος κι αυτά ανανεώνονται συνεχώς. Μάλιστα, επειδή το κεφάλαιο είναι «σε αργία», δηλαδή άτοκο, το επιτόκιο αυτών των δανείων είναι υψηλό. Κι αυτό, για να έχουν το κίνητρο οι διορισμένες διοικήσεις των οργανισμών να εξαντλούν τη… φαντασία τους για να συντάσσουν με φειδώ τους προϋπολογισμούς των 15 ημερών. Μοιραία, λοιπόν, δεν πραγματοποιούνται επενδύσεις σε Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Μέσα Μεταφοράς κλπ , ενώ ακόμη κι η καθημερινότητα είναι σε καθεστώς απόλυτης πενίας. Δηλαδή, μπορεί τα νοσοκομεία να μην έχουν γάζες ή φάρμακα, μπορεί να μην εκδίδονται οι συντάξεις εδώ και 2-3 χρόνια, αλλά οι φορείς τους έχουν τίτλους υψηλής απόδοσης κι ο Τσακαλώτος φυλάει το ρευστό!
Τουτέστιν, για να παραμυθιάζουν την κοινωνία ο Τσίπρας, ο Καμμένος κι ο Τσακαλώτος, αφενός υποβαθμίζονται οι κοινωνικές υπηρεσίες προς την κοινωνία κι αφετέρου προκαλείται ασφυξία στην οικονομία, λόγω έλλειψης ρευστότητας.
Επιπλέον, η συγκεκριμένη συνολική διαχείριση της κυβέρνησης, συνετέλεσε στη αύξηση, αντί για μείωση, κατά 7.5 δις ευρώ (όπως αναφέρουμε ανωτέρω από 15 τον Δεκέμβριο του 2017, σε 22,5 δις, το πρώτο τρίμηνο του 2018).
Μείωση θα προκύψει μόνον εάν η Ελλάδα κατορθώσει στους επόμενους μήνες να αντλήσει από τις αγορές τουλάχιστον 7 δις ευρώ, πλέον των αναγκών για το «μαξιλάρι» εξόδου.
Δηλαδή, πορευόμαστε προς την «καθαρή έξοδο» σε κατάσταση ασφυξίας ρευστότητας και υποβάθμισης του κοινωνικού κράτους, χωρίς να είναι ορατή η προοπτική αντιστροφής.
Όταν, μάλιστα, θα φθάσουμε στο σημείο το «μαξιλάρι» να χρησιμοποιηθεί για εξόφληση χρεολυσίων, αυτά θα είναι αναλώσιμα υλικά νοσοκομείων που δεν αγοράστηκαν ή συντάξεις που καθυστερούν συστηματικά κι ηθελημένα ή παιδικές χαρές που δεν έγιναν και τελικά… θα αγοράζουν το χρέος μας…
Χώρια ότι μένουν αμανάτι όλοι οι νόμοι του σκληρότερου από τα τρία μνημόνια, του 3ου που υπέγραψαν ασθμένως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, χώρια ότι μένει η ενεχυρίαση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα, η δραματική μείωση των συντάξεων και των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά τα απολύτως αντιαναπτυξιακά capital controls…
