Πέρασε κι η εβδομάδα των παθών με τα σύμβολά της, τον σταυρό, τον επιτάφιο, την Ανάσταση. Σύμβολα που κάνουν τις ψυχές δυο δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη να ριγούν.
Ακούσαμε και πάλι μηνύματα αγάπης, ειρήνης, σαλπίσματα συνύπαρξης λαών και ανθρώπων. Μα, μόνο μηνύματα.
Η πραγματικότητα άλλα δείχνει επί γης. Στη δε περιοχή μας στρατιές πεινασμένων, διωγμένων και δυστυχισμένων ανθρώπων μεγεθύνονται όλο και περισσότερο. Τα νερά της Μεσογείου και του Αιγαίου γίνονται τάφοι βασανισμένων ανθρώπων που αναζητούν καλύτερες ημέρες. Οι ιεροί και θρησκευτικοί πόλεμοι για την κατάκτηση της εξουσίας, τον έλεγχο ενεργειακών κοιτασμάτων αλλά και το προφανές νέο μοίρασμα σφαιρών επιρροής του κόσμου, γιγαντώνονται κι απειλούν άμεσα την ειρήνη. Πολύ περισσότερο αφού ο γείτονας εξ Ανατολών ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι μετακινήσεις πληθυσμών με διαφορετικά πολιτισμικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά δημιουργούν και θα δημιουργήσουν στο εγγύς κι απώτερο μέλλον τεράστια πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα στη Δύση και πιο πολύ στη χώρα μας.
Τα δικά τους σύμβολα αναμφισβήτητα θα «κονταροχτυπηθούν» με τα δικά μας κι η γαλήνη που εκφράζει ο χριστιανισμός θα διακυβευθεί από την «ένταση» που εκφράζουν άλλες θρησκείες. Κι αφού τα θρησκευτικά σύμβολα παραμένουν ιδιαιτέρως ισχυρά σε κάθε θρησκεία, ουδόλως απίθανο να δούμε στο μέλλον μια αέναη μάχη αναφορικά με τίνος τα σύμβολα θα επικρατήσουν και πόσο θα επηρεάσουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές και τις κοινωνίες.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η δύναμη των θρησκευτικών συμβόλων κι οι ίδιες οι θρησκείες της γης (χριστιανισμός, ισλαμισμός, βουδισμός κλπ) χρησιμοποιήθηκαν και από τις ίδιες και από την κοσμική εξουσία προς απόκτηση ισχύος κι εξουσίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι ακόμη. Ότι η ισχύς των θρησκειών στο πέρασμα των αιώνων, ακόμη και με τους «ιερούς πολέμους», τις κατέστησε στις ημέρες μας– πλην του πνευματικού τους ρόλου- σε τεράστιες «βιομηχανίες» παραγωγής χρήματος και συμφερόντων.
Η ουσία κι η πραγματικότητα είναι πως οι γέφυρες επικοινωνίας και συνύπαρξης των θρησκευτικών πολιτισμών είναι γκρεμισμένες. Κι αν η ειρηνική συνύπαρξη για τις μεγάλες θρησκείες είναι δύσκολη υπόθεση, είναι ακόμη πιο δύσκολη για τις κοσμικές εξουσίες.
Όσο για εμάς;
Στην Ελλάδα, η θρησκεία –μέσω της εκκλησίας- και τα σύμβολά της, συνδέθηκαν άμεσα με την κοσμική εξουσία και την εξέλιξή της. Δημιουργήθηκαν μύθοι που φτάνουν μέχρι τις ημέρες ως γεγονότα. Κι όσες φορές η κοσμική εξουσία επιχείρησε να περιορίσει την πολιτική δράση της εκκλησίας δημιουργήθηκαν τεράστιες συγκρούσεις. Ακόμη κι όταν η κοσμική εξουσία επιχείρησε να διαφυλάξει το δικαίωμα της ελευθερίας στο θρησκεύεσται, οι αντιδράσεις ήταν έντονες ή και έξαλλες. Ας μη λησμονάμε ότι η εκκλησία αφόρισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Καζαντζάκη, ταυτίστηκε σχεδόν εργολαβικά με το παλάτι, στήριξε σε μέγιστο βαθμό την χούντα, επαναστάτησε για την αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις ταυτότητες, επιμένει να έχει λόγο στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, αρνείται τον διαχωρισμό της από το κράτος κλπ. Μοιραία, ταυτίστηκε με μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, τη Δεξιά, ενώ δεν ήταν και δεν είναι αυτός ο ρόλος της. Ακόμη κι ως αμυνόμενη απέναντι στην Αριστερά, που με τα φιλοσοφικά κι υλιστικά της ρεύματα και κινήματα, επιχειρούσε να περιορίσει την ισχύ της θρησκείας, της εκκλησίας και των συμβόλων τους. Πολύ περισσότερο αφού ο βασικός θεωρητικός της Αριστεράς πρέσβευε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών.
Σήμερα, η μη θρησκευόμενη Αριστερά που κυβερνά την Ελλάδα, παραδέχεται σαφώς ότι η δύναμη της θρησκείας στον τόπο μας ήταν και παραμένει ισχυρή. Εξ ου και σε αντίθεση με όσα πιστεύει, δίνει το παρόν και ασπάζεται ακόμη κι αυτά που δεν πιστεύει. Ο πρωθυπουργός, επί παραδείγματι, συνάντησε τον Πατριάρχη (σύμβολο εκατομμυρίων ορθοδόξων), συνάντησε τον Πάπα (σύμβολο δισεκατομμυρίων καθολικών), πήγε στο Άγιο Όρος για να …προσευχηθεί, υποκύπτει σε ότι του ζητά ο αρχιεπίσκοπος κι εγκατέλειψε τις διακηρύξεις του για χωρισμό κράτους κι εκκλησίας. Ενώ, ακόμη και για το Μακεδονικό ενημέρωσε τον Ιερώνυμο αλλά όχι τους πολιτικούς αρχηγούς και τη Βουλή! Την ίδια στιγμή, επιμένει στις κομματικές συνάξεις του κόμματός του να αυτοαποκαλείται «μη θρησκευόμενος Αριστερός»!
Σημεία των καιρών και της κυνικότητας και της κοσμικής και της θρησκευτικής εξουσίας αφού το ρητό ο καθείς εφ ω ετάχθη δεν τηρείται από καμιά πλευρά.
Κι οι καιροί είναι δύσκολοι κι οι επιμειξίες ορατές.
Οφείλουμε σύνεση, αποκοπή από κάθε είδους λαϊκισμό κι εκμετάλλευση και κυρίως διακριτούς ρόλους.
