Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις.
Την εβδομάδα που πέρασε έμαθα ότι τέσσερα παιδιά φίλων μου έφυγαν για το εξωτερικό.
Παιδιά που μορφώθηκαν σε πείσμα του αληταριού και των μπαχαλάκηδων των σχολών τους.
Που διάβασαν, που κόπιασαν, που θέλουν να προκόψουν.
Που έκαναν μεταπτυχιακά και διδακτορικά.
Κι έβρισκαν δουλειά μόνο ως κούριερ ή σε call center….
Παιδιά που δεν θα γυρίσουν ποτέ.
Πονάει η ψυχή μου.
Για το δικό μου παιδί που μεγαλώνει και δεν θ’ αργήσει ο καιρός να φύγει κι εκείνο.
Ένα δωδεκάχρονο κοριτσόπουλο που μόλις έκανε δυο ταξίδια στο εξωτερικό κι είδε εκεί σχολεία και πανεπιστήμια, έκανε αμέσως την επιλογή του…
«Εγώ εδώ δεν κάθομαι να πάθω τα ίδια με την Λίνα, την Κατερίνα, την Αμαλία και τον Γιώργο» (τα παιδιά των φίλων που σας έλεγα).
Πονάει η ψυχή μου!
Επειδή δεν υπάρχει φως κι ελπίδα.
Επειδή το λούμπεν έχει γίνει κανονικό και το κανονικό φαίνεται παρατράγουδο.
Επειδή ουδείς ξέρει πια τι σημαίνει νόμος, τάξη, πειθαρχία.
Αξιολόγηση, αριστεία, αξιοκρατία.
Υπευθυνότητα!
Αγωγή, κοινωνική ευθύνη.
Πονάει η ψυχή μου.
Βρόμα στους δρόμους.
Γκράφιτι παντού.
Ανερμάτιστοι άνθρωποι στην εξουσία.
Μετριότητα παντού.
Βία!
Ανθρωποφαγία.
Κι αδιαφορία.
Κι άγνοια.
Μοιρολατρία.
Ξετσιπωσιά.
Αναλογιστείτε ότι ο Ζουράρις έγινε 78 ετών και μέχρι πριν ένα χρόνο ουδείς είχε σκεφτεί να τον χρησιμοποιήσει οπουδήποτε.
Αναλογιστείτε ότι ο Βούτσης είναι πρόεδρος της Βουλής!
Ο Φλαμπουράρης υπερυπουργός!
Ο Καμμένος σχεδόν 20 χρόνια βουλευτής κι ουδείς τον χρησιμοποίησε (πλην λίγων μηνών ως υφυπουργό ο Κώστας Καραμανλής)….
Πού αλλού θα ήταν υπουργός Άμυνας εκτός από μια παρακμιακή κυβέρνηση;
Σε ποια κανονική χώρα θα ήταν υπουργός ο Πολάκης;
Ο Βαρουφάκης; Ο Μάρδας; Ο Γαβρόγλου; Ο Τόσκας; Ο Λαφαζάνης; Η Βαλαβάνη; Ο Κουρουμπλής; Ο Δρίτσας; Η κυρά Τασία; Ο Χαϊκάλης; Η Φωτίου; Ο Κουράκης; Ο Κατρούγκαλος;
Γι αυτό σας λέω.
Πονάει η ψυχή μου.
Έξι χρόνια έχω ακόμη.
Να κάνω το παν να μη φύγει το κοριτσάκι μου.
Κάποιοι άλλοι έχουν λιγότερο.
Ίσως και καθόλου.
Κάποιοι περισσότερο.
Ε και;
Τι θ’ αλλάξει;
Κι αυτό είναι ότι χειρότερο.
Η σκέψη ότι δεν θ’ αλλάξει τίποτα….
