Είμαι εξ εκείνων που μελετώντας εξονυχιστικά την ιστορία μας, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα της εθνικής μας ταυτότητας είναι περίπλοκο και σε άμεση συνάρτηση με τις ιστορικές συνθήκες. Κι όχι μόνο αυτό.
Στη σύγχρονη διαδρομή μας έχουμε ηρωοποιήσει ανθρώπους που ουδόλως άξιζαν τέτοια στιγμή. Όπως ο ναύαρχος Μιαούλης, παρ’ ότι έκαψε τον ελληνικό στόλο στον Πόρο επειδή ο Καποδίστριας δεν του έδινε χρήματα. Όπως ο Κωλέτης, ο άνθρωπος που με τις ίντριγκες και τη διαφθορά συνετέλεσε όσο κανένας άλλος στον θλιβερό εμφύλιο καταμεσής της επανάστασης του ΄21. Μπορώ ν’ αραδιάσω ένα σωρό παρόμοια για τα οποία εξανίστανται κάποιοι θεωρώντας ότι θίγονται τα ιερά και τα όσια του έθνους, μα αυτά αρκούν για τις σκέψεις που θέλω ν’ αναπτύξω.
Αφορμή αυτών των σκέψεων ήταν ο καυγάς του Θεόδωρου Πάγκαλου με κάποιους περίεργους αριστεροδέξιους («φασιστοκουμμούνια» τους αποκαλεί) που πιστεύουν στη φυλετική συνέχεια και ταυτότητα και προσκυνούν τους ήρωες του τόπου, όπως χωρίς καμιά περισσότερη εμβάθυνση τους έμαθαν.
Τι είπε ο Πάγκαλος κι «άναψε» ο καυγάς; Το αυτονόητο για έναν απλό αναγνώστη της ιστορίας.
Ότι «οι Σουλιώτισσες που έριξαν τα μωρά τους κι έπεσαν από το Ζάλογγο πριν 215 χρόνια, προτιμώντας τον θάνατο από τον εξευτελισμό, ήταν πλήρως αλβανόφωνες».
Ιδού ακριβώς τα λόγια του:
«Δεν υπάρχει Έλληνας να μην καταλαβαίνει τη λέξη λουλούδι. Έχει υποκαταστήσει πλήρως την παλαιότερη ελληνική λέξη άνθος. Πόσοι όμως ξέρουν ότι το λουλούδι προέρχεται από το αλβανικό λιούλιε; 215 χρόνια πριν, στα βουνά βόρεια της Πρέβεζας, οι Σουλιώτισσες ρίξαν τα βρέφη τους στο γκρεμό και μετά πήδηξαν και οι ίδιες. Ο θάνατος ήταν προτιμότερος από τον εξευτελισμό. Πώς όμως οι Σουλιώτισσες λέγανε ανθός στην αμμουδιά ενώ ήταν παντελώς αλβανόφωνες; Ας καταλάβουν επιτέλους τα γκρίζα και ροζ φασιστοκουμμούνια ότι Έλληνας είναι όποιος αισθάνεται έτσι και όχι όποιος γεννήθηκε στη χώρα αυτή».
Γιατί τα είπε αυτά ο Πάγκαλος;
Υπάρχουν δυο εκδοχές.
Η πρώτη και σοβαρή, επειδή πιστεύει –και σωστά- ότι η εθνικότητα αποτελεί κορυφαίο ζήτημα της συνείδησης εκάστου και δεν έχει να κάνει με το χρώμα ή το αίμα ή και το που γεννήθηκε κάποιος.
Οι Σουλιώτες, επί παραδείγματι, εμφανίστηκαν στην περιοχή που τους μάθαμε από την ιστορία στα τέλη του 17ου και στις αρχές του 18ου αιώνα, έστησαν εκεί τις εστίες τους και εντάχθηκαν πλήρως στον όποιο εθνικό ιστό υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Ήταν Χριστιανοί Τσάμηδες και βεβαίως αλβανόφωνοι. Ζούσαν μόνο με τον πόλεμο και τις ληστρικές επιδρομές και εν πολλοίς καταδυνάστευαν την αγροτική οικονομία της πέριξ περιοχής. Είτε ζητώντας φόρους από τους Έλληνες καλλιεργητές είτε κάνοντας επιδρομές και λαφυραγωγίες. Εξ ου και οι Έλληνες Χριστιανοί ζητούσαν την προστασία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.
Όλα αυτά, αν τα δει κάποιος με τη σημερινή οπτική γωνία, μπορεί να καθιστούν τους Σουλιώτες αντιπαθείς. Ακόμη κι έτσι όμως, αποδεικνύουν αυτό που ανέφερα στην αρχή: Πόσο περίπλοκο είναι το θέμα της εθνικής ταυτότητας.
Η δεύτερη εκδοχή που είπε όσα είπε ο Πάγκαλος, είναι ότι τα είπε ως … Πάγκαλος.
Ο οποίος στα 80 του χρόνια εξακολουθεί να τρέφεται και να διασκεδάζει με όσους είναι ημιμαθείς αλλά έχουν πάντα γνώμη για κάποιο θέμα. Εξακολουθεί να δυναμιτίζει τα πράγματα όταν ξέρει ότι απέναντί του η περιέρρευσα ηλιθιότητα προσβάλλει τη δική του ευφυΐα.
Εξ ου και πολλές φορές έχει χύσει την καρδάρα με το γάλα μόνος του και δεν κατάφερε ποτέ να ικανοποιήσει την πολιτική υπεροχή του μυαλού του…
Κρατώ και τις δυο εκδοχές και μένω στην σωστή ιστορική αποτύπωση των λεγομένων του.
