Το να παρακολουθεί ένας πολιτικός επιστήμονας «δεξιούς λογαριασμούς» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν φαίνεται και τόσο κακό. Μπορεί να κάνει έρευνα.
Εάν, ωστόσο, είναι ταυτόχρονα και ενεργός πολιτικός και οι λογαριασμοί ανήκουν στο «αντίπαλο στρατόπεδο», εγείρονται εύλογα ερωτήματα για τον τρόπο που πρόκειται να χρησιμοποιήσει τις πληροφορίες.
Εάν, δε, δεν είναι απλά πολιτικός, αλλά
υπουργός Επικρατείας ( και μάλιστα «…για τον Συντονισμό του Κυβερνητικού Έργου»), είναι σκόπιμο να εξηγήσει γιατί ξοδεύονται δημόσιοι πόροι, προκειμένου να κατηγοριοποιούνται πολιτικά τα προφίλ χρηστών που δραστηριοποιούνται σε μη πολιτικές πλατφόρμες.
Ο λόγος φυσικά για την προ ημερών παραδοχή του κ. Βερναρδάκη περί παρακολούθησης «δεξιών λογαριασμών» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τον ίδιο και τους συνεργάτες του.
Η μόνη περίπτωση να δικαιολογηθεί η στενή παρακολούθηση της δημόσιας σφαίρας από την εκάστοτε κυβέρνηση είναι για λόγους ασφαλείας.
Αν σκεφτούμε ότι οι Ρουβίκωνες έχουν κάνει την Αθήνα το ιδιωτικό τους rage room, την ίδια στιγμή που έχουν εκπομπή στην «ΕΡΤ Open», τότε εξάγεται εύκολα το συμπέρασμα ότι το μόνο που θέλει να ασφαλίσει η κυβέρνηση με την παρακολούθηση του «δεξιού» κοινού είναι το καθεστώς της από τον πολιτικό πλουραλισμό.
Και επειδή αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, εάν πάρει και άδεια να κατέβει στις επόμενες εκλογές το κόμμα της πρώην προέδρου της Βουλής- δηλαδή ένας αριστερός πολιτικός φορέας που δηλώνει δημοσίως την πρόθεσή του να καταλύσει το πολίτευμα- θα φανεί ότι η καταγραφή των κοινωνικών φρονημάτων του πληθυσμού δεν είναι παρά ένα μόνο κομμάτι μίας μεγαλύτερης, ανησυχητικής εικόνας.
Θυμάστε τον κ. Κυρίτση που δήλωσε ότι «δουλειά μας είναι να μετακυλήσουμε τα βάρη σε όσους ψήφισαν “Ναι” και αυτό κάνουμε»;
Κάπως πρέπει να τους βρεις αυτούς που ψήφισαν «Ναι».
Και από πού θα ξεκινούσες, αν όχι από το διαδίκτυο…
Δεν μιλάμε εδώ για τον ταξικό διαχωρισμό που κηρύττει η Αριστερά και την επικαλούμενη από μέρους της εύνοια προς τους αδυνάτους. Άλλωστε, το ποιος είναι αδύνατος ή «δυνατός», ποιος ανήκει στη μεσαία τάξη και ποιος στο υποτιθέμενο προλεταριάτο και άλλα ταξικά, είναι ήδη καταγεγραμμένα στην εφορία. Φαίνονται στα εισοδήματά μας και στην επαγγελματική μας ιδιότητα.
Εδώ μιλάμε για μίσος ιδεολογικό και όχι ταξικό. Για την παραδοχή της Αριστεράς ότι θεωρεί θεμιτό, αν όχι σκόπιμο, η διανομή του πλούτου προς τους πολίτες να γίνεται με βάση τις ιδέες τους και, εν προκειμένω, όσοι ψήφισαν «Ναι» δεν μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.
Κάποιοι μπορεί να μην είναι δεξιοί και να νομίζουν ότι δεν τους πιάνουν τα περί παρακολούθησης, αλλά, για την συγκεκριμένη κυβέρνηση, όποιος ψήφισε «Ναι» βαπτίζεται τουλάχιστον ακροδεξιός.
Αυτά, σε ένα υποτίθεται ανεπτυγμένο, δημοκρατικό κράτος.
Ανάμεσα στους αμέτρητους ορισμούς του φασισμού που κυκλοφορούν εκεί έξω, υπάρχει και το «η διαφωνία είναι προδοσία» του Ουμπέρτο Έκο. Αν η ιδεολογία σου είναι διαφορετική, πρέπει να πληρώσεις. Το πώς, εναπόκειται στην ευχέρεια του καθεστώτος.
Τα σημάδια ολοκληρωτισμού από τον συνασπισμό που μας κυβερνά τα είχαμε εντοπίσει αρκετά νωρίς και, με αφορμή και πάλι μία δήλωση του κ. Βερναρδάκη, γράφαμε τότε:
«…Όταν ο αναπληρωτής υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης δηλώνει ότι αποτελεί παθογένεια της δημοκρατίας η αυτονόμηση των ΜΜΕ, είναι ένας απόλυτα ειλικρινής, αντιδραστικός αριστερός. Και έχει σημασία να σημειώσουμε πως, όντας ειλικρινής, δεν παραβιάζει τη προαναφερόμενη κυβερνητική συνέπεια στο ψέμα. Ως γνήσιος αριστερός, οφείλει να δίνει το ιδεολογικό του στίγμα. Τα ψέματα αφορούν μόνο στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτή η τακτική στοχεύει στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Το κοινό πρέπει να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί καλά, ώστε να είναι πιο δεκτικό στην ιδεολογική της προπαγάνδα και να στηρίξει τις επικείμενες θεσμικές αλλαγές, ακόμα κι αν οι τελευταίες αποτελούν ξεκάθαρη έκφραση Δημοκρατικού Ολοκληρωτισμού…».
Μετά από σχεδόν δύο χρόνια και την τρέχουσα κυβέρνηση να έχει μπει για τα καλά σε μνημονιακή τροχιά, ξεχάστηκαν κατά κάποιο τρόπο οι αντισυστημικές ανησυχίες της…
Από τους άλλους. Από τα ίδια τα μέλη της, προφανέστατα όχι.
Τι κι αν φώναξαν με μια φωνή «God bless America»;
Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι η συντήρηση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος εξακολουθεί να βρίσκεται ψηλότερα από τις μεταρρυθμίσεις στην ατζέντα της.
Το χτίσιμο του κράτους της, δε, συνεχίζεται απρόσκοπτα…
Η δημοκρατία δεν έχει απαλλαχθεί ακόμα πλήρως από τον κίνδυνο.
