Θέλω να είμαι δίκαιος στην κριτική. Ειδικά γι’ αυτόν τον φονικό – κομμουνιστικό -χυδαίο φόρο κατοχής περιουσίας, του ΕΝΦΙΑ, που ήταν η αρχή του τέλους της Μεσαίας τάξης.
Ο Βενιζέλος ήταν αυτός που τον έφερε, ο Σαμαράς τον αποδέχθηκε.
Κι η νυν κυβέρνηση, σ’ αυτόν στηρίχθηκε. Μάλιστα η «Αυγή» καλούσε τον κόσμο να κάνει εξώδικα κατά του ΕΝΦΙΑ, με εξώδικα που είχε ετοιμάσει ο … Κατρούγκαλος! Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλάνησε κόσμο και κοσμάκη λέγοντας ότι θα τον καταργήσει, υπερψηφίστηκε από αυτόν κι ανήλθε στην εξουσία.
Κι όχι μόνο αυτό. Διακατεχόμενη από βαθιά αντιαστικά χαρακτηριστικά, επέβαλλε με τη σειρά της τους δυσβάσταχτους φόρους, αύξησε στην κατακόρυφο τις ασφαλιστικές εισφορές και έδωσε τη χαριστική βολή στους αστούς. Την ώρα, μάλιστα, που μιλούσε για …δίκαιους φόρους!
Μα, αλήθεια; Υπάρχουν δίκαιοι φόροι; Όταν, μάλιστα, ΚΑΙ οι λεγόμενοι έμμεσοι φόροι πνίγουν όλη την κοινωνία; Συμπαθάτε με, μα εγώ έμαθα ότι υπάρχουν ΜΟΝΟ υψηλοί και χαμηλοί φόροι. Όχι άδικοι ή δίκαιοι.
Κι οι δικοί μας φόροι, αυτοί που πληρώνουμε ΔΕΝ είναι καν ανταποδοτικοί. Αν ήταν θα είχαμε κανονική Παιδεία, θα είχαμε κανονική Υγεία, θα είχαμε συντάξεις αναλόγως των εισφορών που έχουμε πληρώσει στη διάρκεια του εργασιακού μας βίου, θα είχαμε τις παροχές που απολαμβάνουν οι πολίτες των προηγμένων κρατών.
Θυμάμαι τον μοιραίο Παπανδρέου, που όταν ανέλαβε την εξουσία με το «λεφτά υπάρχουν», που άρχισε να γυρίζει την υφήλιο και – πρωθυπουργός ων των Ελλήνων- άρχισε να τους κατηγορεί ως φοροκλέφτες, ως διεφθαρμένους, ακόμη και τεμπέληδες! Από εκεί άρχισε το μεγάλο κακό.
Κι όμως! Η φοροδιαφυγή κι η διαφθορά στην Ελλάδα είναι στα ίδια επίπεδα που είναι και σε όλη την Ευρώπη. Αυτά καταδεικνύονται από στοιχεία που υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές έρευνες.
Στη χώρα μας, δεν είναι πρόβλημα η φοροδιαφυγή. Ή εν πάση περιπτώσει δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι το μεγάλο κράτος απαιτεί μεγάλες δαπάνες, άρα μεγάλους φόρους. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι τα περισσότερα ελληνικά κόμματα θεωρούν «επικίνδυνες» τις επενδύσεις και «τοξική» την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι το περιβάλλον πέριξ του κράτους, προτιμά να συντηρεί τη γραφειοκρατία και την σημερινή δύσκαμπτη Δικαιοσύνη, παρά να προσαρμοστεί στα διεθνώς ειωθότα.
Να το πούμε κι αλλιώς για να γίνουμε πιο κατανοητοί; Επί κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή οι φόροι σε γενικές γραμμές ήταν χαμηλοί. Κι όμως, δεν υπήρξαν μεγάλες επενδύσεις. Γιατί; Προφανώς εξ αιτίας των προβλημάτων που προαναφέραμε.
Εν κατακλείδι, το πολιτικό σύστημα, δεν θέλησε από την αρχή της κρίσης να περιορίσει τις δαπάνες του δημοσίου και να προχωρήσει σε μεγάλες, ουσιαστικές και δραστικές μεταρρυθμίσεις και επέλεξε τους φόρους, με τους οποίους διέσπειρε την κρίση σε όλη την κοινωνία και εξοντώνει την Μεσαία τάξη μα και τους οικονομικά ασθενέστερους.
Αυτοί οι φόροι έχουν «πατέρα» – αρχικά- τα αστικά κόμματα, αλλά εν συνεχεία γιγαντώθηκαν με την Αριστερά.
Κι είναι απορίας άξιο πώς η Νέα Δημοκρατία μιλά για μείωση των φόρων, όταν εκείνη επέβαλλε – έστω και δια χειρός Βενιζέλου- τον ΕΝΦΙΑ.
Έχω τη βεβαιότητα – το βλέπουμε όλοι στις συζητήσεις μας- ότι οι γενικές εξαγγελίες της για μείωση των φόρων δεν πείθουν κανέναν.
Άρα, πρέπει να εξαγγελθούν συγκεκριμένα πράγματα και δη σε στοχευμένους τομείς και κυρίως σε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις και παρεμβάσεις στο δημόσιο.
Αλλιώς θα έχουμε μια από τα ίδια κι οι φόροι θα σφίγγουν περισσότερο στον λαιμό τη Μεσαία τάξη κι όλη την κοινωνία.
