Αν μας ζητηθεί να θέσουμε τηλεγραφικά το μεγάλο πρόβλημα με την κρίση χρέους του τόπου θα πούμε:
- Τεράστιος δημόσιος τομέας, με ελάχιστη ανταγωνιστικότητα, πρόταξη της ήσσονος προσπάθειας και κράτος εργοδότη ακόμη και τραπεζοκόμων…
- Πελατειακό σύστημα, προσφιλές σε πολιτικούς και συντεχνίες, που δημιούργησε τεράστια προβλήματα στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό που απορροφά τεράστια ποσά από τα έσοδα του κράτους.
Αυτό το κράτος «έσκασε» το 2010, αυτό το κράτος εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε.
Όταν το 2010 δημιουργήθηκε από τους εταίρους ο μηχανισμός στήριξης της Ελλάδας για να μη χρεοκοπήσει, το ελληνικό πολιτικό σύστημα βρέθηκε προ ενός διλήμματος:
Να αλλάξει το κράτος και να δυσαρεστήσει τους πελάτες του ή να απλώσει το κόστος σε όλη την κοινωνία και δη οριζόντια;
Προτιμήθηκε η δεύτερη λύση. Η πιο ανώδυνη για το πολιτικό σύστημα κι η πιο επώδυνη για την κοινωνία. Ανώδυνη και για το κυβερνόν τότε ΠαΣοΚ και για τη Νέα Δημοκρατία αλλά και για την Αριστερά που πλειοψηφούσε πάντα στα παράλογα αιτήματα των πάντων και με τη δημαγωγία δεν έλαβε ποτέ υπεύθυνη θέση.
Κι οι δανειστές δεν μίλησαν. Απαίτησαν μεν περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, αλλά δεν απαίτησαν η συγκεκριμένη εξοικονόμηση πόρων αν γίνει από μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, ακόμη και απολύσεις από αυτόν.
Έτσι, μοιραία φτάσαμε μοιραία στην γνωστή κι εύκολη λύση. Μειώσεις συντάξεων, μισθών και φόρους. Ειδικά τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ. Ποτέ άλλοτε οι Έλληνες δεν πλήρωναν τόσους φόρους, όσους με την κυβέρνηση της Αριστεράς. Μοιραία διαλύθηκε ο ιδιωτικός τομέας, μοιραία κι η μεσαία τάξη.
Κι όμως. Όσα κι αν λέει, όσα κι αν κάνει το πολιτικό σύστημα κι ειδικά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η επιλογή είναι μια.
Για ν’ αντιμετωπιστεί η μηδενική ανταγωνιστικότητα του κράτους – εργοδότη, πρέπει να μειωθεί η γραφειοκρατία, η πολυνομία και να ξεριζωθεί η νοοτροπία που δημιουργεί εχθρικότητα για το επιχειρηματικό περιβάλλον.
Έχουμε τονίσει επανειλημμένως ότι αν αύριο το πρωί ξυπνήσουν με καλή διάθεση οι εταίροι και μας χαρίσουν όλο το χρέος, πάλι χρέος θα έχουμε σε ένα μόλις χρόνο.
Άρα, η επιλογή είναι μείωση κράτους και δομικές αλλαγές στη λειτουργία του δημοσίου.
Είναι ακατανόητο, το κράτος να είναι εργοδότης σε τομείς πέραν των Ενόπλων δυνάμεων – Σωμάτων ασφαλείας, Υγείας, Παιδείας, Δικαιοσύνης και του τομέα συλλογής των εσόδων. Πολύ περισσότερο σε μια εποχή που η τεχνολογία επιτρέπει τα πάντα και δεν δικαιολογεί χιλιάδες θέσεις στο δημόσιο.
Όλα τα άλλα, πλην των ανωτέρω, μπορεί να τα κάνει ο ιδιωτικός τομέας. Ακόμη κι αυτά που κάνουν σήμερα οι ΔΕΚΟ, οι οποίες ούτως ή άλλως οδεύουν η μια μετά την άλλη προς την ιδιωτικοποίηση. Ακόμη κι οι υπηρεσίες που προσφέρουν (;;;) οι ΟΤΑ μέσω χιλιάδων ανθρώπων, μπορούν να γίνουν από ιδιωτικές υπηρεσίες. Κι αναφέρω απλά παραδείγματα: Γιατί πρέπει ο κηπουρός των δήμων, ο ηλεκτρολόγος ή ο εργάτης καθαριότητας να είναι δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα σε καθεστώς μονιμότητας;
Τι χρειάζεται το πρωτόκολλο (χιλιάδες είναι οι υπάλληλοι που εργάζονται σ’ αυτό), όταν μέσω των υπολογιστών τους μπορούν να το βάζουν οι υπάλληλοι που διεκπεραιώνουν την κάθε εργασία;
Γιατί πρέπει να είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι ιερείς; Και να τους πληρώνουν όλοι είτε είναι Χριστιανοί είτε οτιδήποτε άλλο;
Γιατί πρέπει να είναι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος ο τραπεζοκόμος ή ο χειριστής των πλυντηρίων στα νοσοκομεία; Ή ο φύλακας στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους;
Αν αυτοί οι μη ανταγωνιστικοί «κλάδοι» φύγουν από την ευθύνη του δημοσίου (έστω και χωρίς απολύσεις αφού θα περάσουν στον ιδιωτικό τομέα σε αντίστοιχο αντικείμενο), υπολογίζεται ότι θα μειωθεί αυτό κατά 100 -120 χιλιάδες άτομα. Κι αυτή η μείωση θα επέτρεπε, αφενός στο κράτος να έχει λιγότερα έξοδα για επιχορηγήσεις μέσω του προϋπολογισμού (άρα να έχει και τη δυνατότητα να ενισχύει πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες) κι αφετέρου ν’ ανοίξει τον ιδιωτικό τομέα, αυξάνοντας την παραγωγική πίτα της οικονομίας.
Αυτά θα γίνουν. Είτε το θέλει το πολιτικό σύστημα κι η Αριστερά είτε όχι. Έχουν δρομολογηθεί. Το θέμα είναι να προχωρήσουν γρήγορα. Μαζί με τις παρεμβάσεις για την πάταξη της πολυνομίας που θα δώσει ανάσες σε Δικαιοσύνη και φορολογικό σύστημα.
Δεν μπορούμε να συναντήσουμε κανένα μέλλον, χωρίς ν’ αλλάξουμε.
Χωρίς να πετάξουμε τις ιδεοληψίες, την κουλτούρα του σοβιετικού κράτους και φυσικά την καταστροφική μονιμότητα στο δημόσιο…
Άλλωστε, μεταξύ άλλων, αυτές μας έφεραν στις μέρες που σήμερα διάγουμε…
