Τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Βασιλειάδης αποφάσισε –και ορθώς- την αναβολή του τελικού του κυπέλλου.
Είχε στα χέρια του κάποια απτά δείγματα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.
Κατ’ αρχάς το ίδιο το γήπεδο. Ένα γήπεδο εγκαταλελειμμένο, χωρίς δυνατότητα ηλεκτρονικού εισιτηρίου, με δεκάδες σπασμένα καθίσματα κι αυτά χωρίς αρίθμηση, με ιατρείο που δεν διέθετε καν εξοπλισμό, χωρίς κάμερες και χωρίς άδεια λειτουργίας!
Εν συνεχεία έγινε γνωστό ότι η διοικούσα επιτροπή της ΕΠΟ ήταν ανίκανη να εκτυπώσει σωστά τα εισιτήρια του τελικού κι αυτά είχαν κυκλοφορήσει χωρίς αρίθμηση των θέσεων! Δηλαδή, κάτι που απαγορεύει ο νόμος.
Εκτός αυτών, ο υφυπουργός Αθλητισμού άκουγε την Αστυνομία να ισχυρίζεται ότι όλα τα σχέδια που αναγκάστηκε να εκπονήσει στο πόδι λόγω της εγκληματικής αμέλειας αυτής της ΠΔΕ της ΕΠΟ, η οποία δεν είχε ετοιμάσει κανένα απολύτως σχέδιο επιλογής και προετοιμασίας οποιασδήποτε άλλης έδρας πλην του ΟΑΚΑ, δεν μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλεια των θεατών. Η Αστυνομία φώναζε με τη στάση της ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα γίνουν επεισόδια στην πόλη του Βόλου και στο Πανθεσσαλικό.
Σωστά, λοιπόν, ο υφυπουργός προχώρησε στην αναβολή του τελικού.
Εκεί, όμως, κατά τις 5 τα ξημερώματα, άλλαξαν όλα.
Κάποιες «αόρατες» δυνάμεις έστειλαν μήνυμα στο πρωθυπουργικό γραφείο ότι πρέπει να γίνει ο τελικός. Κι από εκεί, το μήνυμα «έστριψε» κι έφτασε στο υπουργείο Αθλητισμού. Η απόφαση του υφυπουργού άλλαξε.
Κι έγιναν όσα έγιναν, όσα είδαμε στις τηλεοράσεις, μα κι όσα ζήσαμε όσοι είμαστε στο Βόλο.
Η αλητεία εκστράτευσε από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και συναντήθηκε στο Βόλο με μαχαίρια, σουγιάδες, καδρόνια κι ότι άλλο φονικό όπλο έβρισκε πρόχειρο. Δεκάδες άνθρωποι έφτασαν στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια ή σουγιαδασμένοι…
Αίμα! Πολύ αίμα!
Τα δακρυγόνα δημιούργησαν ασφυκτική ατμόσφαιρα.
Η εικόνα με παιδάκια στις αγκαλιές των γονιών τους να κλαίνε σπαρακτικά αλλά και των ανήμπορων ανθρώπων σε αναπηρικά αμαξίδια να λιποθυμάνε, δεν τιμά ασφαλώς τον πολιτισμό μας και έδειχνε πόσο λάθος είχαν εκείνοι που επέμεναν να γίνει αυτό το παιγνίδι.
Με πρώτη την ΕΠΟ που είχε μάλιστα βγάλει ανακοίνωση στην οποία ανέφερε ότι ο τελικός θα αφήσει ιστορία.
Πράγματι άφησε ιστορία για το ξύλο που έπεσε, τα θλιβερά επεισόδια, τους αμέτρητους τραυματίες με τα ανοιγμένα κεφάλια και όσα προηγήθηκαν…
Κι η Πολιτεία απούσα. Έγινε χαμός πριν το παιγνίδι κι η αντίδραση του ανήμπορου κι ανύπαρκτου κράτους ήταν η κατά μισή ώρα καθυστέρηση του παιγνιδιού.
Ποιος μπορεί να κοιτάξει το πρόσωπό του στον καθρέφτη;
Ποιος;
Και ξέρετε ποιο είναι το θέατρο του παραλόγου;
Ότι ένας έκπτωτος δήμαρχος και κατηγορούμενος για διάφορα που συνέβαιναν στο ποδόσφαιρο, έλυνε κι έδενε στις συσκέψεις που γίνονταν για το παιγνίδι. Με ποια θεσμική ιδιότητα; Και τίνος την ανοχή από το κράτος;
Ξέρετε και την κορύφωση του θεάτρου του παραλόγου;
Ότι πριν ξεκινήσει το παιγνίδι κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη ενός θύματος του χουλιγκανισμού. Ενός λεπτού σιγή από εκείνους που μέχρι πριν λίγα λεπτά είχαν βγει σεργιάνι και με κατσαβίδια και λοστούς άνοιγαν κορμιά.
Και βλέπω και πάλι ευχολόγια και αφορισμούς και όπου νάναι θα ακούσουμε νέα μέτρα περιορισμού της αλητείας. Θα ενεργοποιηθούν και πάλι οι κάμερες για να τις απενεργοποιεί όποιος γουστάρει. Κι η αστυνομία στις πόλεις επενδυτών και παραγόντων να κάνει δημόσιες σχέσεις μαζί τους και ενίοτε να τους υποκλίνεται κιόλας.
Η αστυνομία που εσαεί δεσμεύεται από το πολιτικό σύστημα.
Εκτελεί εντολές και παραπαίει εδώ και πολλά χρόνια, μεταξύ προλεταριοποίησης των οργάνων της και βολικής ασυδοσίας της ιεραρχίας της.
Και πάει ο νους μου, στους τελικούς της Αγγλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, κάθε προηγμένης και κανονικής χώρας…
Κι ομολογώ ότι ζηλεύω.
Και ντρέπομαι για όσα ζω συστηματικά στη βορειότερη χώρα της Αφρικής.
Να πω κι ένα τελευταίο.
Νιώθω ότι σαπίζουμε καθημερινά ευτελίζοντας ανθρώπους και αξίες.
Ο κατακερματισμός της κοινωνίας κι η αμορφωσιά δίνουν και παίρνουν.
Κι ειλικρινά δεν ξέρω ποιος θα σταματήσει αυτόν τον κατήφορο και με ποιον τρόπο θα απομονωθούν οι φασίζουσες μειοψηφίες που καταδυναστεύουν τον τόπο και τους πολλούς Έλληνες.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό.
Είναι κατά βάση, πολιτισμικό και δεν λύνεται με την στοιχειώδη αγανάκτηση της συλλογικής μας συνείδησης…
Υστρ.
Το ποιος πήρε το ματωμένο κύπελλο ή αν το νικητήριο γκολ ήταν οφσάιντ, αποτελεί γεγονός ήσσονος σημασίας…
Σημασία έχει ότι για μια ακόμη φορά το παράλογο κι η βλακεία νίκησαν τη λογική και το αυτονόητο…
